Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Μνήμη


Οκτώβριος 2000 : Οταν χτύπησε το τηλέφωνο ήταν Κυριακή πρωί, γύρω στις επτά. Το περίμενα αυτό το τηλεφώνημα πολλά χρόνια. Από την άλλη άκρη η φωνή της μαμάς. Ελα. Ο μπαμπάς.

Φεβρουάριος 2007 : Όταν χτύπησε το τηλέφωνο ήταν Κυριακή πρωί, γύρω στις επτά. Δεν το περιμέναμε αυτό το τηλεφώνημα. Η μέγγενη μου έσφιξε την καρδιά. Από την άλλη άκρη της γραμμής η φίλη. Η Κατερίνα έφυγε.

Ο πόνος δεν έχει συντελεστή. Δεν έχει πολλαπλασιαστή. Εχει μόνο διάρκεια.

Στο 3ο νεκροταφείο : Στην κηδεία του μπαμπά, ήθελα να φορέσω λευκά. Εκανε και μια αφύσικη ζέστη για τέλος Οκτωβρίου. Τα μαύρα με ζέσταιναν. Και τα δάκρυα δεν έρχονταν.

Στο 1ο νεκροταφείο : Στην κηδείας της Κατερίνας δεν θυμάμαι τι φόραγα κι ας έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες. Στην σκιά έκανε ψύχρα και ο ήλιος δεν μπορούσε να με ζεστάνει. Και τα δάκρυα δεν έρχονταν.

Ο αποχαιρετισμός δεν φέρνει ανακούφιση. Δεν σου επιφυλάσσει καμία δικαίωση. Μόνον απουσία.

Ο μπαμπάς ήταν χρόνια άρρωστος. Οταν πια πέθανε ένιωσα ξαλαφρωμένη.

Η Κατερίνα έψαχνε χρόνια να βρει αυτό που όλοι μας αναζητάμε. Οταν πέθανε μας άφησε με ένα μεγάλο γιατί.

Η αγάπη μετριέται με τις εκλεκτικές συγγένειες κι όχι με τις εξ’ αίματος, νόμιζα.
Η αγάπη μετριέται όπως εκείνη θεωρεί ότι μπορεί να αναμετρηθεί
.

Νοέμβριος 2000 : Μόνη στο παλιό σπίτι. Ανήμερα της γιορτής μου σε μια προσωπική συζήτηση με ένα μπουκάλι βότκα κι ένα απόντα.

Φεβρούαριος 2007 : Ολοι μαζί στο Καφέ Αβησσυνία. Ανήμερα των γενεθλίων μου. Σε μια γιορτή – μνημόσυνο.

Με την φθορά δεν θα συμφιλιωθώ ποτέ.
Με τις απώλειες δεν θα κάνω ανακωχή.

ΥΣ: Να θυμηθώ να δώσω σ΄εκείνους που το χρωστάω, ένα φιλί.

16 σχόλια:

Μαρω_Κ είπε...

Αφορμή αυτού του post ενας ακριβός φίλος που ακουμπάει αυτόν τον καιρό την Θλίψη.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Σε μένα δε μου το χρωστάς φυσικά αλλά θα ήθελα πολύ να μου στείλεις ένα φιλί!
Καλημέρα.
Ωραίο ποστ...

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Μάρω μου, να τα δώσεις τα φιλιά και τα λόγια που είναι για να δοθούν πριν μείνουν μέσα στα ιδιωτικά δωμάτια με μοναχικά μπουκάλια, χωρίς τον άλλον, πια.

Αυτά τα κείμενά σου είναι δώρα.

Μαρω_Κ είπε...

@όλα καλά θα πάνε
Ευχαρίστως.
Μεγάλο Μουτς.

@Δωρα
Τα δίνω Δώρα μου.
Απλά μερικές φορές με κυριεύει ο πανικός ότι δεν είναι αρκετά.

Ανώνυμος είπε...

Η Θλίψη θέλει θαλπωρή. Κι εσύ είμαι σίγουρη πως θα ξέρεις να την προσφέρεις.

ολα θα πανε καλα... είπε...

@μάρω_κ:

Σε ευχαριστώ,ωραίο ήταν!

stefanos είπε...

μες'τη χλίψη σε βρίσκω
έλα βρε
αφού ξέρεις
γμτ

είναι και χινόπωρο

Pan είπε...

Νομίζω ότι καλύτερη βοήθεια δεν θα μπορούσες να του προσφέρεις.

Μαζί με ένα ποτάκι και λίγη κουβεντούλα φυσικά.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Εγώ πάλι νομίζω, πως η φθορά είναι μια πολύ καλή προετοιμασία για να δεχτείς την απώλεια. Η παρατεταμένη φθορά και η άφθαρτη απώλεια είναι που σε τσακίζουν.

Unknown είπε...

Το φιλί κι η ζεστασιά σου Μάρω μου, ήρθε σε μένα (και σε όλους, όπως βλέπω) αλώβητη, ελευθερωμένη και στηρικτική.
Το γράψιμό σου...τύχη μας.

maya είπε...

δεν θα ξεχάσεις τα φιλιά. όπως δεν ξεχνάμε εκείνα που δεν δώσαμε, τα λόγια που δεν προλάβαμε, ...λίστα μεγάλη.
καλώσορίζω την θλίψη
είναι μέρος μας
και στα ωραία

καλό απόγευμα
χ

Μαρω_Κ είπε...

@όλα καλά
Χαίρομαι που σου άρεσε.

@στέφανος
Μουτς.

@pan
.... η καλή ζωή , φίλε μου εκεί κατοικοεδρεύει.

@synas
Καλημέρα, καλή βδομάδα.
Εχετε δίκιο.

@ηλίας
Μεγάλο Φιλί.

@maya
Καλημέρα.
Οι χαρμολύπες είναι εκείνες που δημιουργούν τις αναμνήσεις.

Μαρω_Κ είπε...

@pussy
Καλημέρα.
Και η χαρά μερίδιο.

Ανώνυμος είπε...

Καλό μήνα!
Να θεωρήσω πως έχετε κάτι μαζί μου και δεν με συμπεριλαμβάνετε στις απαντήσεις ή ότι απλά σας ξέφυγε?

Μαρω_Κ είπε...

@pussy
Χωρίς καφέ αγαπητή μου, ούτε ο εγκέφαλος ούτε η οραση λειτουργούν.
Καλό μήνα.

Ανώνυμος είπε...

Ω merci για την αποκατάσταση γιατί είμαι και ολίγον παρεξηγιάρα.
Και εκτός του μήνα και καλή εβδομάδα!