Mερικές φορές τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους για να κατασταλάξουν μέσα μας. Ετσι και αυτό το βιβλίο το «Τράνζιτο» της Αννα Ζέγκερς (εκδόσεις Αγρα) ωρίμαζε μέσα μου όλο το καλοκαίρι. Δύσκολο βιβλίο αλλά και συγχρόνως τόσο γοητευτικό. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με την φωνή και το βλέμμα του ανώνυμου αφηγητή παίζουν εδώ το ρόλο του οδηγού στο φριχτά γοητευτικό κόσμο της Μασσαλίας του 1940.Παλιοί μαχητές του Ισπανικού Εμφυλίου, λιποτάκτες, Εβραίοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες και Γερμανοί αντίθετοι με τον ναζισμό -κάποιοι απ' αυτούς πρόσφυγες στη Γαλλία από το 1933, όλοι αυτοί που η Βέρμαχτ κυνηγά βρίσκονται με την πλάτη στραμμένη στη Μεσόγειο, με την αναμονή μιας υποθετικής επιβίβασης σε κάποιο πλοίο προς την ελευθερία. Και αν η Μασσαλία βρίσκεται ακόμα σε ελεύθερη ζώνη, κανένας μεταξύ των φυγάδων δεν έχει αμφιβολίες για την επικείμενη ολοκληρωτική κατοχή της Γαλλίας.
Κι ο αφηγητής να ιστορεί το τίποτα την ακινησία, την απελπισία ενός πρόσφυγα που κατά βάθος δεν θέλει να φύγει, αλλά σε πείσμα των καιρών θέλει να ριζώσει και ν’ αποκτήσει πατρίδα. Να μιλάει και να ξεδιπλώνεται μπροστά μου μια Ευρώπη πανικόβλητη που ψάχνει την σωτηρία με όποιο τίμημα.
Ένα οδοιπορικό σε μια παγωμένη Μασσαλία κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ενας άνθρωπος που το όνομα του ούτε μια φορά δεν αναφέρεται στο βιβλίο, που ανηφορίζει και κατηφορίζει την Canebiere, που ανηφορίζει και κατηφορίζει από την απόλυτη εγκατέλειψη στο κρεσέντο ενός τρελού και σιωπηλού έρωτα.
Μπήκα στην ατμόσφαιρα, ένιωσα πολλές φορές το στομάχι μου να σφίγγεται, αγωνιούσα να δω τι θα συμβεί σε αυτόν τον άγνωστο που ξαφνικά έγινε φίλος, γνωστός, σύντροφος στην κατάρα του να είσαι Ευρωπαίος.
Διάβαζα εικοσι σελίδες και μετά έπρεπε να πάρω ανάσες, κι όμως φτάνοντας στο τέλος κατάλαβα ότι το γράψιμο βάλσαμο και βάσανο.
Τράνζιτο είμαστε όλοι μας. Περιμένουμε το πλοίο που θα μας οδηγήσει στην μεγάλη φυγή, κι όταν εκεί ελλιμενιστεί παντα κάποιο χατρί μας λείπει και μας εμποδίζει την επιβίβαση.
67 χρόνια μετά , το βιβλίο αυτό είναι τόσο σύγχρονο, που σε σκιάζει. Λες και ολόκληρος ο πλανήτης έχει μείνει ακίνητος.
4 σχόλια:
Μπράβο, έχει τελικά πολύ μεγάλη σημασία πριν παρουσιάστει ένα βιβλίο να έχει περάσει από το μέσα μας, να έχουμε νιώσει, να έχουμε πονέσει και βιώσει την όλη ιστορία. Σα να είμασταν εκεί στα σοκάκια της φαντασίας και της δημιουργίας, στα σοκάκια του ονείρου.
Τώρα θέλω να διαβάσω το βιβλίο που παρουσίασες.
γνωρίζω το βιβλίο αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα.
Πάντως μου λείπουν κι εμένα αρκετά χαρτιά...
Καλησπέρα,Μάρω.
Αν και φοβάμαι τα βιβλία όπου δεν κατονομάζεται το όνομα του πρωταγωνιστή, λέω να το αγοράσω.
Γι αυτό που έγραψες στην τελευταία παράγραφο...
@ατσαλάκωτος.
Καλημέρα.
Καλωσορίσατε.
Χαίρομαι που σας έπεισα για το βιβλίο.
@ολα καλά.
Εμένα να δεις τι χαρτιά μου λείπουν.
@3pad
Είναι καλό. Και νομίζω ότι το πρωτότυπο είναι γραμένο στα γερμανικά. Αν η μετάφραση με συνεπήρε τόσο πολύ, υποθέτω ότι το πρωτότυπο θα είναι ακόμα καλύτερο.
Πεσμου.
Φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου