Λοιπόν η συνταγή είναι εξαιρετικά απλή.Μία Μπάρμπι λίγο γεματούλα και κοκκινομάγουλη (Αμπι Κόρνις) και φυσικά ξανθιά και απονήρευτη.
Τον Γκάντολφ από τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, στο πιο ιντελλεκτουέλ του, αντε και με λίγο αίμα στα χέρια από τα επαίσχυντα πλην απαραίτητα βασανιστήρια του Μεσαίωνα. Για να μην μπερδευόμαστε τον Τζέφρι Ρας δηλαδή με κοτσίδα και ελισαβετιανή περιβολή.
Εναν εξαιρετικό Τζόρντι Μολλά, που παίζει τον Φίλιππο της Ισπανίας και είναι όλα τα λεφτά αυτή η τρέλλα στο μάτι.
Μια επίσης τρομακτικά πειστική Μαρία Στιουαρτ- Σαμάνθα Μόρτον. Κανονικά και τηρουμένων των αναλογιών αυτή η κυρία πρέπει να κερδίσει το Οσκαρ β’ γυναικείου. Κατά αντιστοιχία με την Τζούντι Ντεντς στον Ερωτευμένο Σαίξπηρ.
Και τέλος την Ιωάννα της Λωρραίνης με απαστράπτουσα πανοπλία με δαντελένιο τελείωμα στους καρπούς, με τα μαλλιά της Ραπουνζέλ στους ώμους, και το παγωμένο βλέμμα της οδύνης, κατά την ταινία Ελίζαμπεθ και για τους υπόλοιπους εμάς, Κέητ Μπλάνσετ (δώστε της το Οσκαρ επιτέλους, γιατί θα παίξει και τρίτο σήκουελ, την Ελίζαμπεθ πριν το τάφο!).
Τους ανακατεύετε όλους κυριολεκτικά όμως.
Και εξηγώ. Ο Κλάιβ Οουεν (σερ Γουόλτερ Ράλεϊ) ερωτεύεται την βασίλισσα αλλά πηδάει την Μπάρμπι και την αφήνει τελείως έγκυα και φυσικά την παντρεύεται.
Η Ελισάβετ καλοβλέπει τον κόκκινο κουρσάρο αλλά πολύ κωλοτρίβεται με την ξανθούλα κυρία της τιμής της. 
Κι όταν μαθαίνει τα περί γάμου και εγκυμοσύνης, τραβάει και μια υστερία οπου μαλλιοτραβιέται με την αμαρτωλή εγκυμονούσα, κι εσύ δεν καταλαβαίνεις αν το κάνει επειδή της είπε ψέματα και της έφαγε τον γκόμενο ή επειδή έχασε την ερωμένη της.
Ο Φίλιππος της Ισπανίας εκτός από φανατικός καθολικός έχει και μια ύποπτη εμμονή με την κόρη του Ισαβέλλα.
Οσο για τον μεγάλο αρχιδούκα Τζέφρι Ρας, παρά το γεγονός ότι ο αδελφός του είναι ο εγκέφαλος για την δολοφονία της Ελισάβετ μια χαρά τον προστατεύει και τον φυγαδεύει.
Εχουμε και λέμε δηλαδή, στο φαγητό εκτός από τα κύρια συστατικά-ηθοποιούς προσθέτετε και λίγη ομοφυλοφιλία, μια υποψία παιδοφιλίας, αρκετό θρησκευτικό φανατισμό (να μην ξεχνάμε και την πολιτική μας τοποθέτηση), κάτι άλογα που κολυμπάνε στην θάλασσα, τον μπουρλοτιέρη Κανάρη, αποσμασματικές σκηνές ναυμαχίες (τύφλα νάχουν τα Κανόνια του Ναβαρόνε), πολύ μάτσο από τον Κλάιβ, λίγη ίντριγκα από την Μεσαιωνική Ευρώπη, κι ύστερα στον φούρνο για 114 λεπτά.
Τι έβγαλε όλος αυτός ο ορυμαγδός;
Μια βαρετή ταινία, όπου το μόνο που με εντυπωσίασε ήταν τα κουστούμια και οι περούκες της Κέητ Μπλάνσετ.
Ευτυχώς που την είδα παρέα με έναν καλό φίλο και ξεκατινιαστήκαμε στην κριτική και στο θάψιμο.
