Παρασκευή βράδυ στην άκρη της πόλης

Όλα ήταν σχεδόν άγνωστα. Παρά την σινεμανία μου, ούτε την ταινία ήξερα κι ας ήταν του ’90 ούτε τον σκηνοθετη (Reflecting skin του Φίλιπ Ρίντλευ). Ετσι ρώτησα απλά ένα φίλο, είναι καλή κι εκείνος αδίστακτα είπε, εσένα θα σου αρέσει. Τα ταξίδια ξεκινάνε από τις αίθουσες αναμονής, τουτέστιν από τον κινηματογράφο που θα πας.

Κατεβαίνω τις σκάλες για το ΑΣΤΥ πολλά χρόνια τώρα, κι η αίσθηση είναι πάντα η ίδια, μια αόρατη μαγική πόρτα που οδηγεί σε χρόνους απόντες και παρελθοντικούς. Παρά το υπερμοντέρνο γυμναστήριο που ενοχλεί την ματιά, η ατμόσφαιρα του παλαιϊκού διασώζεται. Και τι δεν έχω δει εδώ μέσα. Από την «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» μέχρι τις «Ζωές των άλλων». Βυθίζομαι στην πολυθρόνα, που ευτυχώς για την μεση μου δεν μετράει τόσα χρόνια, και περιμένω τους τίτλους της αρχής.

Δεκατία του 50, μια Αμερική περίκλειστη και ασφυκτική, ανασαίνει τον συντηρισμό και την προκατάληψη. Σε μια αγροτική περιοχή που τα χρώματα είναι λες και βγαίνουν από πίνακες ζωγραφικής, τόσο έντονα και φωτεινά, σε μια προσπάθεια να νικήσουν το μαύρο που αναβλύζει από παντού, ένα επτάχρονο αγόρι ανακαλύπτει τον κόσμο. Ο πατέρας του αυτοκτονεί όταν κατηγορείται για τη δολοφονία ενός μικρού αγοριού, εκείνος όμως πιστεύει ότι είναι έργο της μυστηριώδους νεαρής χήρας Ντολφίν.

Δύσκολη ταινία. Στα όρια του προκλητικού και του ακατόνοητου. Πρέπει να αφεθείς, να μπεις στο εφιαλτικό σύμπαν του μικρού Σεθ, να βιώσεις μαζί του την διαστρέβλωση μιας πραγματικότητας που έτσι κι αλλιώς κατακερματισμένη και αποσπασματική αγγίζει τον καθένα μας.

Η αθωότητα της παιδικής ηλίκιας που ποτέ δεν υπήρξε, η μητρική αγάπη που μόνιμα γίνεται δηλητηριώδης, ο έρωτας που πάντα οδηγεί στην τρέλα και τον θάνατο, και οι αμαρτωλές σκέψεις που τους στοιχειώνουν όλους και επιφέρουν την έσχατη τιμωρία. Όλα αυτά κινηματογραφημένα σχεδόν λυρικά, σ’ ένα τοπίο όπου τα κίτρινα στάχυα της απεραντοσύνης εναλλάσσονται με τα κουφάρια σκουριασμένων αυτοκινήτων υπό τους ήχους μιας έξοχης αγωνιώδους μουσικής.

Απαιτητική ταινία. Δεν σ΄αφήνει να αναπνεύσεις. Για να σε κάνει στο τέλος να ταυτιστείς με την κραυγή απελπισίας ενός παιδιού που συνειδητοποιεί πως η ενηλικίωση του θα διαρκέσει σε όλην την ζωή.
Τίτλοι τέλους. Βουβοί.

Ανεβαίνω τις σκάλες και βγαίνω σε μια Αθήνα που με υποδέχεται με ψύχρα. Χρειάζομαι ένα ποτό. Κατηφορίζω προς τα Εξάρχεια. Γνώριμες διαδρομές, καινούργια στέκια κι ένας κόσμος στα τραπεζάκια έξω που μπορεί και να μην αλλάξε ποτέ. Αρυτίδιαστος και πάντα ανήσυχος.

Ο φίλος κερνάει μουσικούλες κι εμείς οι υπόλοιποι αναλωνόμαστε στις γνωστές ατέρμονες, ατελεύτητες και άσκοπες συζητήσεις του μπαρ και του αλκοόλ. Λικνιζόμαστε στην κόψη του ξυραφιού μιας νεότητας που έφυγε και μιας ωριμότητας που δεν ήρθε ακόμα. Στο μεταίχμιο και στο περιθώριο. Στην άκρη της πόλης.

Χαμογελάμε συνομωτικά. Χαλαρώνουμε επικίνδυνα. Χανόμαστε και ξαναβρισκόμαστε σε τροχιές και σύμπαντα τόσο διαφορετικά και τόσο όμοια.

Η νύχτα προχωράει αμείλικτα.

Φεύγω. Περπατάω γρήγορα. Κάνει λίγη από αυτή την ευπρόσδεκτη , λυτρωτική ψύχρα του φθινοπώρου.

Φθάνω σπίτι. Στο σκοτάδι του δωματίου αναπολώ την ταινία και λίγο πριν βυθιστώ σκέφτομαι πως αυτή η Παρασκευή στην άκρη της πόλης είχε θραύσματα από την μαγεία του Ντέηβιντ Λύντς.