Μελόδραμα

Τόπος: Αθήνα του 2007, κεντρικός κινηματογράφος, ασπρόμαυρη ελληνική ταινία σε avant-premiere για τους λίγους κι εκλεκτούς σινεφίλ.

Η υπόθεση: Μελόδραμα.

Οι ηθοποιοί: Παγκοσμίου φήμης άγνωστοι.

Ο σκηνοθέτης: Αμφιβόλου εθνικότητας με κάκιστη γνώση της ελληνικής γλώσσας.

Οι θεατές: Ψύχραιμοι εν εξάλλω καταστάσει.

Εξωτερικό, μέρα. Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών δειπνεί σε γνωστό σουβλατζίδικο του Μοναστηρακίου, υπό τον προβολέα ενός τεράστιου τηλεσκοπικού γερανού και υπό τους ήχους ενός ξεκούρδιστου ακορντεόν και μιας κομπανίας που τραγουδά ρεμπέτικα και έλκει την καταγωγή της από την μαγευτική Ρουμανία! Πάνω στο τραπέζι ένα δέμα, δώρο, πακέτο, κάτι τελοσπάντων που αποτελεί και το αντικείμενο της συζήτησης τους.

Εκείνη : - «Εξάλλου, επιβάλλεται ένα αποχαιρετιστήριο δώρο». Μια πρόταση αποβραδίς σχεδιασμένη, προσεγμένη και στο παραμικρό της κόμμα.

Εκείνος : - «Γιατί ποιός φεύγει;». Η αναμενόμενη αντίδραση.

Εκείνη : - «Κανείς. Κανείς δεν φεύγει. Ολοι εδώ μένουμε. Επί των επάλξεων. Στην πάλη των τάξεων». Η διατύπωση σε πλήρη τάξη. Με τις παύσεις της, τις τελείες και τ’ αποσιωπητικά της.

Εκείνος : - «Και τότε προς ποιον ο αποχαιρετισμός και γιατί;» Η εύλογη απορία.

Εκείνη : - « ”Ο ήχος των απομακρύνσεων”, η καινούργια ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά». Η άσχετη δικαιολογία ήρθε και θρονιάστηκε ανάμεσα τους.

Εκείνος : - «Τώρα αυτό τι σχέση έχει; Δεν μου απάντησες τι νόημα έχει αυτό το αποχαιρετιστήριο δώρο; ». Η αρχή μιας θυμωμένης πρότασης.

Εκείνη : - « ”Λυτρώσου.

Ολων μας σχεδόν τα πετάγματα

κάποια τα βρήκε αζύγιαστη

ή ζυγιασμένη πέτρα.”

Εκείνος : - «Μίλα καθαρά. Εγώ αυτά υπονοούμενα και τις αλληγορίες με στίχους ξεπεσμένων ποιητών δεν τις καταλαβαίνω. Τι τελείωσε, τι αποχαιρετάμε;». Η μέση της θυμωμένης πρότασης.

Εκείνη : - «Οταν κάτι μας αποχαιρετά από μόνο του, κι είναι ακόμα νωπός ο απόηχος της πρόσφατης ζωής του, τότε το ξέρεις, το νιώθεις το τέλος αλλά δεν μπορείς να το βάλεις σε λόγια». Μια ακόμα απόπειρα δικαιολόγησης.

Εκείνος : - «Δηλαδή τι; Δεν θα μου μιλάς πια; Δεν θα μ’ αγαπάς; Πες. Μίλα. Εξηγήσου καθαρά μια φορά επιτέλους. Βαρέθηκα τους γρίφους. Τα κρυμένα νοήματα. Τις πληγωμένες σιωπές». Το τέλος της θυμωμένης πρότασης.

Εκείνη : - «Εξάλλου, επιβάλλεται ένα αποχαιρετιστήριο δώρο». Η επανάληψη της εναρκτήριας φράσης. Το ίδιο λάιτ μοτίβ.

Κι ύστερα το μαύρο της οθόνης. Ούτε καν οι τίτλοι του τέλους.

Οι θεατές που αποχωρούν χωρίς να έχει επέλθει η κάθαρση.

Αλλο ένα μελόδραμα χωρίς νόημα.

Και η φωνή της ταξιθέτριας, μόνη χαρμόσυνη νότα σ’ έναν κόσμο παράφωνο και ματαιόδοξο : «Η έξοδος μπροστά δεξιά».