ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ

«Καλοκαιρινές απώλειες»


Γυρνάς από τις διακοπές και μέσα στις σκονισμένες και ταλαιπωρημένες βαλίτσες, ανάμεσα στα ρούχα της χαλάρωσης, την άμμο από την αγαπημένη παραλία, τις πετρούλες που έχουν τρυπώσει στα παπούτσια σου, αναζητάς απεγνωσμένα εκείνο το φίλμ που «τραβήξαμε εκείνη την καταπληκτική μέρα στην θάλασσα», εκείνο «ξέρεις μωρέ που έχει τα ενσταντανέ από τη νυχτερινή αυτοκινητάδα», και «που μου φαίνεται ότι έχει και κανά δυο πόζες από το μεγάλο φαγοπότι με τα ψάρια».
Αναποδογυρίζεις λοιπόν τα πάντα μέσα στη μέση του σαλονιού, ψάχνεις στους πάτους της κάθε μικρής και μεγάλης τσάντας, ακόμα και στις σελίδες του ταλαιπωρημένου αλλά αδιάβαστου βιβλίου που έσερνες μαζί σου σε κάθε παραλία κι όμως τίποτα. Τζίφος. Το φιλμ άφαντο. Λες και την τελευταία στιγμή πήδηξε από το καράβι που σε γύριζε πίσω στο κλεινόν άστυ. Λες κι αυτοκτόνησε, για να μην αναγκαστεί να ζήσει το μαρτύριο της εκτύπωσης και της δημόσιας διαπόμπευσης, «κοίτα εδώ είμαστε που τρώμε..., που κάνουμε βουτιές..., που χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα...» κι άλλα τέτοια γραφικά και πρωτόφαντα!
Εμείς οι δραπέτες του Αυγούστου, οι εγκλωβισμένοι κάτοικοι μιας εφιαλτικής (αλλά και τόσο εκμαυλιστικής) πρωτεύουσας, εμείς οι βάρβαροι ξεριζωμένοι που αναζητούμε την γενέθλια γη (δικιά μας ή έστω και υιοθετημένη), εμείς οι άσωτοι γιοί και κόρες που θέλουμε πάντα να καταβροχθίζουμε τον μόσχο τον σιτευτό κατά την διάρκεια της επέλασης μας στους τόπους των πατέρων μας, εμείς είμαστε αυτοί που ευελπιστούμε να αποτυπώσουμε τις γλυκιές αναμνήσεις αυτού του νόστου στο σελυλόιντ. Λες και αν δεν γίνει αυτό οι διακοπές μας δεν υπήρξαν ποτέ. Χωρίς απτές αποδείξεις, χωρίς φωτογραφίες που πας;
Και ξαφνικά το φιλμ αποκτά δική του βούληση και υπόσταση κι εξαφανίζεται. Πάει για μια ακόμη φορά η κολυμπήθρα του Σιλωάμ! Πουθενά το τελευταίο καταφύγιο ξενοιασιάς! Λες και το εμφιαλωμένο νερό που μας σερβίρουν πια είναι το νερό της λήθης! Λες και αυτές οι φωτογραφίες θα μας σώζουν κάθε φορά από την κατάρα της λησμονιάς.
Γυρνάς λοιπόν από τις διακοπές σου από την πιο όμορφη άκρη του κόσμου (γιατί έτσι κι αλλιώς όλα είναι υποκειμενικά), και βρίσκεσαι να αντιμετωπίζεις την μεγαλύτερη καταστροφή ! Οι αναμνήσεις σου δεν αποτυπώθηκαν πουθενά.
Ευτυχώς. Ετσι δεν χρειάζεται να τις μοιραστώ με κανένα βάνδαλο που θα κάνει κριτική για την γωνία και το φλουτάρισμα του φακού, με κανέναν άσχετο που θα ρωτάει τι ψάρια ήταν αυτά που φαγώθηκαν και πόσο τα πληρώσαμε το κιλό, με κανέναν αδιάκριτο που θα επεκτείνει την ερώτηση στο «ποιός είναι αυτός με την βερμούδα» και στο «τι έγινε στο νυχτερινό μπάνιο».
Δόξα τω θεώ, τα καταφέραμε κι αυτή τη φορά!
Τώρα που δεν υπάρχουν πια οι αποδείξεις του εγκλήματος, τώρα που διέπραξα το αδίκημα και έχασα τους αδιάψευστους μάρτυρες, τώρα μπορώ να κλείσω τα μάτια (όποτε και όπου θέλω) και να ταξιδέψω πίσω. Να ντύσω την ανάμνησή μου με την τρυφερότητα της νοσταλγίας, να την καταβρέξω με λίγη από κείνη την ξεχωριστή θάλασσα, να την χρωματίσω ασπρόμαυρη και να την αφήσω να μου ψιθυρίζει ερωτόλογα.
Εγώ, ο δυστυχισμένος κάτοικος αυτής της μητρόπολης που λατρεύω, εγώ, το ξενιτεμένο τέκνο μιας γενναιόδωρης γαίας, εγώ, η άπιστη ερωμένη ενός τόπου που πάντα θα με περιμένει να γυρίσω, εγώ είμαι εκείνη που βιώνω με μια χαιρέκακη ανακούφιση το γεγονός ότι αυτές οι καλοκαιρινές μου διακοπές μπορεί και να θεωρηθούν γέννημα της φαντασίας μου.

ΥΣ: Αυτήν ήταν η μόνη που διεσώθη