Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2007

MAEΣΤΡΟ


«Μαέστρο ζεμπεκιά»

Ράγισα. Εσπασα.
Κόπηκα. Κι αιμορραγώ.
Μα από τις φλέβες μου τρέχει μέλι και ξύδι.
Κι από τους έρωτες μου, φαρμάκι και λησμονιά.

Ράγισα. Εσπασα. Και κόπηκα.
Μα εγώ άνδρας δεν ήμουν ποτέ. Μόνο γυναίκα.
Και σας χάιδεψα τ’ αυτιά, χίλιες και μια νύχτες.
Και σας πλάνεψα τα μάτια, με πέπλα εφτά,

Ράγισα. Κόπηκα. Κι αιμορραγώ.
Μα αυτός ο χορός είναι δικός μου. Μόνον δικός μου.
Γιατί έχει στα βήματα του, της καρδιάς την κρυμένη μαγκιά.

Γιατί εγώ άνδρας δεν ήμουν ποτέ.
Μόνον γυναίκα.

Μαέστρο ζεμπεκιά.


( Σημείωση: 1979. Η Fay Danayway την επόμηνη της βράβευσης της με Οσκαρ )

6 σχόλια:

Ναυαγός είπε...

Όταν τα βήματα του χορού ταιριάζουν με τη μαγκιά της καρδιάς, τότε σίγουρα πρόκειται για ζειμπεκιά. Για την ακρίβεια είναι ο καλύτερος ορισμός που άκουσα ποτέ.

Μαρω_Κ είπε...

@ναυαγός
Καλημέρα και καλή βδομάδα.
Τις περισσότερες φορές η απελπισία οδηγεί σε αριστουργηματικά βήματα τον εκάστοτε χόρο μας.

Adomiel είπε...

Και η ευτυχία κοριτσάκι... και η ευτυχία...! Πάντως συμφωνώ με τον ορισμό...! Και τον προσυπογράφω με χαρά...! Γιατί έχω "ακούσει" και κάτι άλλους... :-)

stefanos είπε...

Γιατί απελπισία καλή μου;
Δεν μπορεί ο στίχος σου να μου θυμίζει Ζαμπέτα και σσυ να μου μιλάς για απελπισία!

Καλημέρα και καλώς σε βρήκα :-)

Μαρω_Κ είπε...

@στέφανος

Πάντα πρέπει να προηγείται η απελπισία για να έλθει μετά ο Ζαμπέτας και ν' αποθεώσει την μικρή μας ευτυχία.

Alkyoni είπε...

μ άρεσε...μ άρεσε πολύ
μα πού είδε ο στέφανος τον ζαμπέτα;;;
χάρηκα κι εγώ που σε βρήκα
καλό απόγευμα :)