Ακαιρο κομμάτι για έναν παράταιρο χειμωνιάτικο καιρό

Θερινή ραστώνη και άλλα μυθεύματα

«Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου ! ».
Οι ιδρωμένες αναπνοές του έρωτα που μόλις είχε λήξει έκαναν κρακ και σωριάστηκαν με θόρυβο στο σκονισμένο πάτωμα.
Τι γελοία, τι αταίριαστη, τι ψεύτικη που ακούστηκε αυτή η δήλωσή της στ’ αυτιά του.
Ποιά ήταν άραγε η ανταπάντηση που ψάρευε αυτή η πρόταση;
Τα φρένα από ένα λεωφορείο στρίγγλισαν κάτω από το παράθυρο.
Η μέρα αργοπέθαινε στους 42 βαθμούς υπό σκιάν.
Το κλιματιστικό γουργούριζε ευχαριστημένο με τον εαυτό του.
Το δωμάτιο γέμιζε σκιές.
Σωστά, σκέφτηκε, κι εγώ σε λίγες μέρες θα πάω διακοπές με κάποια άλλη. Τι νόημα έχει τώρα να το συζητάμε. Αντ΄αυτού βέβαια, άκουσε τον εαυτό του να λέει λίγο ειρωνικά και ίσως και λίγο φοβισμένα:
«Δεν θυμάμαι να τέθηκε τέτοιο ζήτημα, γλυκιά μου».
Τι περίμενε λοπόν να της απαντήσει ;
Σιγά να μην τον φόβιζαν τέτοιες ακραίες, υστερικές, ανόητες και άκαιρες δηλώσεις. Λίγο ως πολύ ήταν συνηθισμένος. Εκείνος ήταν ερωτευμένος εδώ και χρόνια με την άλλη, ή καλύτερα την Αλλη, με Α κεφαλαίο. Σιγά να μην είχε καιρό για να περιθάλψει, ή έστω να προσπαθήσει να καταλάβει την κάθε ερωτική του σύντροφο. Οι γυναίκες πάντα του ζήταγαν κάτι που ήταν απολύτως σίγουρος ότι δεν διέθετε, (ακόμα κι Εκείνη, κάποιες ελαχιστες φορές ευτυχώς), ... γυναικεία πλευρά θεώρησης των πραγμάτων.
Το πόδι της, μαυρισμένο, ξέφευγε από τις πτυχές του σεντονιού.
Η αναπνοή της, ρυθμική και ήρεμη συνόδευε το κλιματιστικό.
Τα μάτια της γλαρωμένα από την προηγηθείσα ηδονή, αναζητούσαν ένα λυτρωτικό ύπνο.
Κι όμως αυτή η κακή της συνήθεια να εκστομίζει τις πιο λάθος ατάκες στις πιο ακατάλληλες στιγμές δεν έλεγε να την εγκαταλείψει.
Τώρα έπρεπε να της πει την αλήθεια. Δηλαδή ότι ουδέποτε πίστεψε στις δημοφιλείς θεωρίες των περιοδικών, ότι ποτέ δεν υιοθέτησε τα γελοία πιστεύω του Ευριπίδη περί οιδιπόδειου και τέλος πάντων όλα τα συναφή.
‘Ολα τα περίμενε, εκτός από αυτό.
Ποιός την ρώτησε ; Ποιός της έδωσε το δικαίωμα να αμφισβητεί την έξωθεν καλή μαρτυρία του και να σκαλίζει τις σκέψεις του;
Ποιός της επέτρεψε να επεμβαίνει στην κοσμοθεωρία του;
Ποιά νομίζει ότι είναι και τολμά να του υποβάλει προτάσεις που χρήζουν απάντησης;
Το σπίτι του έμενε ασκούπιστο για μέρες τώρα. Οι τρίχες από τις γάτες σέρνονταν σε μικρούς θάμνους με την παραμικρή κινητικότητα του αέρα. Οι βεράντες γεμάτες σκόνη. Οι σεζ-λόνγκ παραπεταμένες σε μια γωνία, έμοιαζαν καταδικασμένες να μαραζώνουν χωρίς κάποιους να τις βαραίνουν. Η παλιά ομπρέλα της θάλασσας να σκουριάζει. Οι γλάστρες να αποστραγγίζουν κάθε ίχνος υγρασίας αποστρέφοντας τα φύλλα τους από τον ήλιο και ψάχνοντας για κάποια δροσιά. Το ρετιρέ του 6ου ήταν παρατημένο στις αργές αυγουστιάτικες νύχτες, κι εκείνος βυθισμένος σε μια Αθήνα που έμοιαζε με το μυαλό του, χωρίς κατοίκους και τύψεις. Τώρα έπρεπε να της πει όλα όσα είχε πει και στις προηγούμενες και πιθανότατα θα έλεγε και στις επόμενες. Το είχε πάρει εδώ και πολύ καιρό απόφαση ότι η γυναίκα της ζωή της ήταν
εκείνη η Αλλη, από την εποχή του σχολείου, και δεν επρόκειτο να μετακινηθεί απο τις απόψεις του.
«Λοιπόν, ας το συζητήσουμε, μια που το έθεσες. Εγώ, αντιθέτως με σένα, είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί σου, και μου μοιάζει σαν να θέλουμε τελείως διαφορετικά πράγματα. Το είχα συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να είναι αυτή η τελευταία φορά που βρισκόμαστε». Η σιωπή της αντίπαλης πλευράς στην αρχή δεν τον ανησύχησε. Εντάξει, ή που θα θυμώσει, ή που θα βάλει τα κλάματα, σκέφτηκε. Η περίοδος χάριτος όμως τραβούσε αρκετά.
Αλλωστε, ξανασκέφτηκε ποιά ήταν αυτή που του τάραζε τη ραστώνη των ημερών ανερυθρίαστα;
Κι αυτές οι λέξεις που ξεστόμιζε, γιατί τον κοίταζαν κρεμασμένες από το ταβάνι;
Ποιός της ζήτησε στοργή, τρυφερότητα, φροντίδα, αγάπη, συντροφικότητα;
Ποιός της ζήτησε κομμάτι από την ψυχή της; Μέρος από τη ζωή της;
Αυτά τα είχε ήδη. Του τα έδινε Εκείνη. Όταν βέβαια της το επέτρεπε. Ή όταν της το ζητούσε. Του τα έδινε ανιδιοτελώς, αφειδώς. ‘Η τέλος πάντων με πολύ μικρό αντίτιμο. Οι υπόλοιπες απλώς γέμιζαν ένα μικρό συναισθηματικό κενό που ένιωθε από καιρό σε καιρό. Σπουδαία τα λάχανα. Σιγά να μην το έψαχνε παραπέρα. Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε καν Εκείνη. Εξάλλου δεν μπορείς να έχεις και υπερβολικές απαιτήσεις.
Η σιωπή είχε αρχίσει να τον ανησυχεί.
Μήπως εκείνος της είχε δώσει έστω και την παραμικρή αφορμή να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από μερικές ώρες κοινής συνύπαρξης σ’ ένα σκονισμένο ρετιρέ, μιας άδειας πόλης;
Έψαχνε τις προηγούμενες συζητήσεις τους. Τις μικρές και μεγάλες αναμονές ανάμεσα σε δύο συναντήσεις. Τα σύντομα τηλεφωνήματα. Τίποτα δεν παρέπεμπε σε μια τέτοια οικειότητα. Τίποτα δεν άνοιγε την παραμικρή χαραμάδα για ένα κοινό μέλλον.
Κι όμως, η δήλωσή της στεκόταν στη μέση του δωματίου, σωματοποιημένη και αρτιμελής, και τον περίμενε να την αντιμετωπίσει. Το βαρύ πυροβολικό του είχε μάλλον αποτύχει να πλήξει τον στόχο του. Η σιωπή μάκραινε και απλωνόταν.
Και πριν προλάβει να μετρήσει τον αντίπαλο για την δεύτερη και τελειωτική βολή του, η γυναίκα που βρισκόταν ξαπλωμένη δίπλα του, εκείνη που ήθελε να κατατροπώσει συνεχίζοντας τον καταιγισμό του από δηλώσεις, προχώρησε σε κάτι τελείως παράλογο έως και παρανοϊκό.
«Μη μ’ αφήσεις να κοιιμηθώ πολύ», μουρμούρισε και τράβηξε το σεντόνι πάνω της.
Τέντωσε τα μισολυγισμένα μπράτσα της, βολεύτηκε καλύτερα στο μαξιλάρι, χαλάρωσε, σκούπισε το μέτωπό της από τις τελευταίες σταγόνες της μοιρασμένης ευχαρίστησης και ξεκίνησε για τον απογευματινό της ύπνο.
Τον άφησε μόνο του, τρομοκρατημένο, γεμάτο ερωτηματικά, με χιλιάδες ερωτήσεις μετέωρες και τον εφιάλτη του αύριο να του χαμογελά. Μήπως τελικά Εκείνη δεν του ήταν αρκετή; Μήπως έφταιγε ο καύσωνας για τις ψευδαισθήσεις του;
‘Ηταν ένα οποιοδήποτε απόγευμα Κυριακής, σε μια οποιαδήποτε πόλη, σ’ ένα οποιοδήποτε διπλό κρεβάτι. Το μόνο χειροπιαστό ήταν η ζέστη που κυλούσε από τους τοίχους.
Η τηλεόραση του απέναντι διαμερίσματος μετέδιδε αγώνες στίβου.
Κι εκείνος, καθώς έπαιζε με τις άκρες από τα μαλλιά της και την περίμενε να ξυπνήσει, έπλαθε ιερόσυλα σενάρια χωρισμού.