Μελό

Μ’ αρέσουν οι ασπρόμαυρες μελό ταινίες. Τα τραγούδια του Αττίκ, του Γιαννίδη και του Σογιούλ, οι γυναίκες με το μυστηριώδες ύφος και τα κόκκινα χείλη και οι άνδρες που φοράνε παναμά και σου τραβούν την καρέκλα για να κάτσεις.

Μ’ αρέσει να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια, κυρίως όταν περπατάω σ΄αυτήν την πόλη και κρυφοκοιτάζω μέσα από τα μισάνοιχτα παράθυρα των παλιών σπιτιών.

Μ’ αρέσουν τα μέρη που αναδίδουν έναν αέρα decadence και παλαιϊκότητας, τα λίγο λούμπεν, τα ξεχασμένα από τον χρόνο.

Οι ιστορίες οι ειπωμένες με μια γλώσσα λίγο παρωχημένη, τα φίλμ νουάρ όπου πάντα μια γυναίκα είναι η αρχή και το τέλος του πρωταγωνιστή.

Τα βιβλία από δεύτερο χέρι στους παγκους των παλιοβιβλιοπωλείων, τα παπούτσια με την μπαρέτα και τα λίγο φαγωμένα (ίσως από τον χορό) τακούνια.

Οι άνθρωποι που έχουν γραμμένη την ιστορία της ζωής τους σε πρόσωπο και χέρια, οι παλιές πολυκατοκίες με το έρημο θυρωρείο και την ξύλινη κουπαστή στην σκάλα.

Ετσι λοιπόν όταν βλέπω την ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα τα «Χειροκροτήματα», έχω την αίσθηση ότι όλος μου ο ονειρικός κόσμος είναι κλεισμένος εκεί.
Μια ταινία του 1944 λίγο πριν γυρίσει ο Τσάπλιν τα «Φώτα της Ράμπας» με την ίδια ακριβώς θεματολογία.

Ένας διάσημος καλλιτέχνης (ο Κλέων Τριανταφύλλου κατά κόσμον Αττικ) στη δύση της καριέρας του γνωρίζει μια νεαρή ταλαντούχα τραγουδίστρια και αφιερώνει τα πάντα στο να την καταστήσει πρώτο όνομα. Αυτή όμως η προσπάθεια τον καταστρέφει οικονομικά και καταλήγει να παίζει μουσική σε ταβέρνες προκειμένου να εξασφαλίσει απλώς τα προς το ζήν. Τελικά η προστατευομένη του, που εν τω μεταξύ έχει γίνει διάσημη, τον βρίσκει και του προσφέρει την ευκαιρία να παίξει ξανά σε ένα μεγάλο θέατρο, μπροστά σε πολυπληθές κοινό. Ο ασθενικός γέροντας δεν αντέχει τη συγκίνηση και πεθαίνει πάνω στη σκηνή, παίρνοντας μαζί του και τα τελευταία χειροκροτήματα. Λίγο μετά την ολοκλήρωση της ταινίας ο Αττίκ πέθανε, με αποτέλεσμα αυτή η ταινία να είναι και η μοναδική του κινηματογραφική εμφάνιση.

Δεν μ΄ενοχλεί ούτε ο κακός ήχος κάποιες στιγμές, ούτε η εικόνα που τρέμει (άλλωστε κι εγώ κάθε φορά μου φαίνεται ότι τρέμω λίγο ), ούτε το τόσο εμφανές μελό της ιστορίας. Αφήνομαι στην γοητεία μιας άλλης εποχής, στο βύθισμα σε χώρα της μη πραγματικότητας και στο ταξίδι που δεν θα κάνω ποτέ.

Η μαγεία του ανέφικτου που πάντα τελειώνει μ΄ενα φρενήρες χειροκρότημα.