Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Μελό

Μ’ αρέσουν οι ασπρόμαυρες μελό ταινίες. Τα τραγούδια του Αττίκ, του Γιαννίδη και του Σογιούλ, οι γυναίκες με το μυστηριώδες ύφος και τα κόκκινα χείλη και οι άνδρες που φοράνε παναμά και σου τραβούν την καρέκλα για να κάτσεις.

Μ’ αρέσει να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια, κυρίως όταν περπατάω σ΄αυτήν την πόλη και κρυφοκοιτάζω μέσα από τα μισάνοιχτα παράθυρα των παλιών σπιτιών.

Μ’ αρέσουν τα μέρη που αναδίδουν έναν αέρα decadence και παλαιϊκότητας, τα λίγο λούμπεν, τα ξεχασμένα από τον χρόνο.

Οι ιστορίες οι ειπωμένες με μια γλώσσα λίγο παρωχημένη, τα φίλμ νουάρ όπου πάντα μια γυναίκα είναι η αρχή και το τέλος του πρωταγωνιστή.

Τα βιβλία από δεύτερο χέρι στους παγκους των παλιοβιβλιοπωλείων, τα παπούτσια με την μπαρέτα και τα λίγο φαγωμένα (ίσως από τον χορό) τακούνια.

Οι άνθρωποι που έχουν γραμμένη την ιστορία της ζωής τους σε πρόσωπο και χέρια, οι παλιές πολυκατοκίες με το έρημο θυρωρείο και την ξύλινη κουπαστή στην σκάλα.

Ετσι λοιπόν όταν βλέπω την ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα τα «Χειροκροτήματα», έχω την αίσθηση ότι όλος μου ο ονειρικός κόσμος είναι κλεισμένος εκεί.
Μια ταινία του 1944 λίγο πριν γυρίσει ο Τσάπλιν τα «Φώτα της Ράμπας» με την ίδια ακριβώς θεματολογία.

Ένας διάσημος καλλιτέχνης (ο Κλέων Τριανταφύλλου κατά κόσμον Αττικ) στη δύση της καριέρας του γνωρίζει μια νεαρή ταλαντούχα τραγουδίστρια και αφιερώνει τα πάντα στο να την καταστήσει πρώτο όνομα. Αυτή όμως η προσπάθεια τον καταστρέφει οικονομικά και καταλήγει να παίζει μουσική σε ταβέρνες προκειμένου να εξασφαλίσει απλώς τα προς το ζήν. Τελικά η προστατευομένη του, που εν τω μεταξύ έχει γίνει διάσημη, τον βρίσκει και του προσφέρει την ευκαιρία να παίξει ξανά σε ένα μεγάλο θέατρο, μπροστά σε πολυπληθές κοινό. Ο ασθενικός γέροντας δεν αντέχει τη συγκίνηση και πεθαίνει πάνω στη σκηνή, παίρνοντας μαζί του και τα τελευταία χειροκροτήματα. Λίγο μετά την ολοκλήρωση της ταινίας ο Αττίκ πέθανε, με αποτέλεσμα αυτή η ταινία να είναι και η μοναδική του κινηματογραφική εμφάνιση.

Δεν μ΄ενοχλεί ούτε ο κακός ήχος κάποιες στιγμές, ούτε η εικόνα που τρέμει (άλλωστε κι εγώ κάθε φορά μου φαίνεται ότι τρέμω λίγο ), ούτε το τόσο εμφανές μελό της ιστορίας. Αφήνομαι στην γοητεία μιας άλλης εποχής, στο βύθισμα σε χώρα της μη πραγματικότητας και στο ταξίδι που δεν θα κάνω ποτέ.
Η μαγεία του ανέφικτου που πάντα τελειώνει μ΄ενα φρενήρες χειροκρότημα.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Μάρω,
επειδή κι εμένα μου αρέσουν τα τραγούδια του Αττίκ του Σουγιούλ του Χαιρόπουλου του Γιαννίδη και γενικά πολλά απ' όσα περιγράφεις μια άλλη εποχή - ρομαντική - σου αφιερώνω του Αττίκ
Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες

Χθες αργά με ψυχή φορτωμένη
από θλίψη για σε περισσή
Πήγα μόνος να δω τι απομένει
από τον κήπο που πότιζες εσύ
Την πορτούλα κισσός είχε κλείσει
μήπως ξένος κανείς τη διαβεί
κι είχε ο χρόνος μ' αγκάθια στολίσει
τη βρυσούλα που μένει πια βουβή
Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες
μαραμένα και τα γιασεμιά
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες
στης καρδιάς μου τη μαύη ερημιά

Κι απ' τον Σουγιούλ το

Που να σαι αλήθεια το βράδι αυτό
που είμαι τόσο, μα τόσο μόνος
και που μαζί μου παίζουν κρυφτό
πότε η θλίψη και πότε ο πόνος
Που να σαι αλήθεια το βράδι αυτό
που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι
να ρθεις και μ'ένα φιλί καυτό
να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδι
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά.

Καλή ρομαντική εβδομάδα σου εύχομαι

ολα θα πανε καλα... είπε...

Ωραία εποχή.Θυμάμαι τη μητέρα μου να τραγουδάει αυτά,τα αγαπημένα της τραγουδια.Ο Γιαννίδης και σε μένα αρέσει.
Καλημέρα!

Μαρω_Κ είπε...

@Pussy
Καλημέρα και καλή βδομάδα.
Σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια.

@όλα καλά
Πολύ καλημέρα σας.
Σας φιλώ.

Pan είπε...

Καλησπέρα.
Δεν γνωρίζω παρά σπαράγματα των όσων αναφέρεις.
Ωστόσο, και μόνο το πάθος σου, τα φέρνει ολοζώντανα μπροστά μου

stefanos είπε...

έχεις γεμίσει το πάτωμα με φλύδια από ηλιόσπορους (ή κάνω λάθος;)

igkros είπε...

Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά

ΥΓ Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Σουγιούλ. Υποθέτω από αυτά που σας αρέσουν.

Σας ασπάζομαι. Καλή εβδομάδα!

Unknown είπε...

Κοίτα να δεις που όλα τα λουλούδια (και τα γιούλια και οι βιόλες και καθόλου μαραμένα απ' όσο μπορώ να μυρίσω) φανερώνονται στο μικρό ηλεκτρονικό μας χωριό.

Επίσης δεν μπορώ να μην "χειροκροτήσω" από χαρά, που διαπιστώνω ότι ακόμα σήμερα, οι συζητήσεις είναι για κάποιους ανθρώπους έναυσμα έμπνευσης.

Μαρω_Κ είπε...

@Pan

Κινητήριος μοχλός.
Για όλα σχεδόν.

@ στέφανος

Ω, ναι!!!!
Μουτς.

@alps
Καλή αρχή.

Σας ευχαριστώ και σας ασπαζομαι πίσω.

@ηλίας
Τελικά όλοι μας ένα χειροκρότημα επιζητούμε.
Μια επιβεβαίωση του προσωπικού μας Μύθου.
Καλό σας απόγευμα.

Sally Finkenstein είπε...

Μάρω μου,
δυστυχώς δεν την έχω δει αυτή την ταινία, αλλά αυτό που ξέρω είναι το ότι υπάρχουν πολλά μελό αριστουργήματα, όπως το "Gone with the wind".
Όταν η δύναμη των συναισθημάτων σε παρασέρνει ξεχνάς και παρωχημένη γλώσσα και κακό ήχο.
Εχεις δίκιο.

Μαρω_Κ είπε...

Sally Μου,

Καλημέρα.
Εγώ πάλι από μελοδράματα (αν εξαιρέσεις την καθημερινότητα) προτιμώ τον Ντάγκλας Σερκ.

Μουτς.

industrialdaisies είπε...

Να, Μάρω, για αυτό είναι όμορφη αυτή η παρέα. Συνοδοιπορούμε, με ιδιαίτερο αλλά υπέροχο τρόπο. Και διαβάζοντας το κείμενό σου αυτό νιώθω ότι σε έναν ακόμα δρόμο είμαστε συνοδοιπόροι. Αν αυτό είναι μελό -ο.κ., ας περπατήσουμε μαζί γιατί κι εμένα μ' αρέσουν όσα λες...

Πρόσβαση σε αυτές τις ταινίες, ως επί το πλείστον, δεν έχω. Τα τραγούδια όμως τα έβαζε η γιαγιά και τα ακούγαμε -από παλιούς δίσκους- και μου τα τραγουδούσε για να κοιμηθώ... Γαλήνη.

Φιλί! :)

Μαρω_Κ είπε...

Καλησπέρα id.
Συνοδοιπόροι και σύντροφοι στα όνειρα.
Ωραία μου ακούγεται.
Εστω και μελό!

Ανώνυμος είπε...

Με κάλυψε η Μαργαρίτα, αλλά όντως ταιριάζουμε στα μελό. Είναι συνυφασμένο με τη φύση μου το δράμα. Και κάτι τέτοιοι άνθρωποι έχουν το καλύτερο χιούμορ, σαν εσένα καλή ώρα. Όσο για μένα, το ξόδεψα πριν χρόνια και περιμένω να ξεκλέψω καμιά ατάκα στο τελείωμα της σκέψης των άλλων.

3 parties a day είπε...

Αν μη τι άλλο, οι ώρες που έχεις περάσει στους κινηματογράφους σε κάνουν να γράφεις αυτά τα ωραία ποστ...

Μαρω_Κ είπε...

@Δώρα μου.
Καλημέρα.
Το δράμα και ο σαρκασμός.
Οι όψεις μιας ζωής τόσο δικής και τόσο ξένης.

Φιλιά

@3pad
Εργατοώρες είναι αυτές.
Καποια στιγμή έπρεπε να αποδώσουν.

Πολλά μουτς.