Αγαπημένο Βρωμο-Δουβλίνο

Οι εντυπώσεις ενός περιηγητή (άσκοπου) από ένα σκόπιμο και προγραμματισμένο ταξίδι στην Ιρλανδία.

Mέρα 1α. Δουβλίνο 13/04/01 (ώρα Ελλάδος 13:00).
Μ.Παρασκευή

Οπως θάπρεπε να είναι ένα αξιοπρεπές Δουβλίνο, βροχερό, θλιμένα αριστοκρατικό, κουλτουριάρικα αυτόνομο, εξωτερικά ήρεμο και μέσα από τα «καφέ» αναβράζων.
Περίεργη αίσθηση μιας πόλης που μόλις ανακαλύπτεις.
Κυρίαρχο στοιχείο το νερό. Σε κάθε του μορφή. Βροχή. Ποτάμι. Στέγες που στάζουν. Ρυάκια στους δρόμους. Σταγόνες στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Εδώ Δουβλίνο.

Μέρα 1β. Δουβλίνο 13/04/01 (ώρα Ελλάδος 18:45).
Μ.Παρασκευή

Η εγγύτητα της απόστασης.
Πώς είναι δυνατόν μια απουσία να είναι τόσο έντονη και φανερή !
Πίσω στο ξενοδοχείο μετά από πολλές ώρες ποδαρόδρομο.
Παιδάκια. Απειρα παιδάκια. Σε καροτσάκια, σε αγκαλιές, να τα κρατούν απο το χέρι, να τα σέρνουν μαζί τους παντού. Παιδάκια με ξανθά μαλλιά, με μπλε μάτια, με χαμόγελα, γκρινιάρικα. Πολλά παιδάκια. Δεν τους απασχολεί φαίνεται το μέλλον αυτού του κόσμου τους Ιρλανδούς. Τους αισθάνομαι σίγουρους, βέβαιους ότι η διαιώνιση της ράτσας τους είναι πρωταρχικό μέλημα. Η μήπως μου φαίνεται;
Νάσουνα εδώ!
Η παρουσία δια της απουσίας!
Η εγγύτητα της πιο μακρινής απόστασης!

Μέρα 2. Δουβλίνο 14/04/01 (ώρα Ελλάδος 21:03).
Μ. Σάββατο

Σήμερα ήταν η μέρα των μουσείων. Είδαν τα μάτια μας μουσεία και εκθέματα και πίνακες και βιβλία και φωτογραφίες και φυσικά το σπίτι του James Joyce και το εργοστάσιο της Guinness και ποδαρόδρομος και ορθοστασία. Η μία παράσταση μετά την άλλη. Απίστευτες προσλαμβάνουσες. Πώς να χωρέσουν όλες μέσα σε λίγες ώρες; Τόσες συγκινήσεις μαζεμένες!
Υπερβολικό! Αδύνατο! Όλες παραμένουν αταξινόμητες, έρχονται και φεύγουν και πλημμυρίζουν τα μάτια μου και στριμώχνονταιστην σκέψη μου.
Wish you were here!
Είναι δύσκολο το ταξίδι με κάποιον που δεν τον ξέρεις και τόσο καλά. Η παγωνιά του Δουβλίνου γίνεται πιο διαπεραστική. Τόσες συγκινήσεις. Τόσες παραστάσεις. Κι ο χρόνος μας μόνο μια φλασιά!!!

Μέρα 3. Δουβλίνο 15/04/01 (ώρα Ελλάδος 13:32).
Κυριακή του Πάσχα

Στον σταθμό του τρένου αναμένοντας να περάσει η ώρα να πάρουμε την αμαξοστοιχία Δουβλίνο-Greystones (μια παραλιακή πόλη στον Αντλαντικό).
Ο ήλιος μπαίνει και βγαίνει. Ο κόσμος σήμερα ανύπαρκτος. Κυριακή του Πάσχα, οικογενειακή γιορτή. Μπα, μάλλον συνέρχονται από το χθεσινοβραδυνό μεθύσι. Περίεργη αίσθηση σου δημιουργεί τελικά η Ιρλανδία.Κάτι ανάμεσα σε χαμόγελο και απελπισία.

Δεν μπορώ ακόμα να το καταλάβω. Μια χαρμολύπη ίσως; Είναι όλοι τους ευγενικοί, εξυπηρετικοί, έτοιμοι να σου πιάσουν κουβέντα, κι όμως κάτι υπάρχει. Ισως φταίει κι ο καιρός. Απίστευτο πόσο δεν μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν κατάλαβα φέτος το Πάσχα. Ούτε αβγά, ούτε φωτοβολίδες, ούτε αρνιά, ούτε κλαρίνα. Τίποτα. Μόνο ποδαρόδρομος, σπίτια με κόκκινα τούβλα, ψιλόβροχο, κοκκινομάλληδες χαμογελαστοί άνθρωποι. Οι συνήθειες μιας ζωής, εντός κι εκτός, από απόσταση και από μέσα. Εμείς και οι συνθήκες! Πόσο πλασματικός είναι τελικά ο μικρόκοσμος μας!

Μέρα 3α. Δουβλίνο 15/04/01

Για να μην ξεχνάμε και τις κυριακάτικες συνήθειες μας, αγόρασα τους «Κυριακάτικους Times» της Ιρλανδίας. Με καφέ, χωρίς τσιγάρο, σ΄έναν άγνωστο σταθμό τρένων, να ξεφυλλίζω μια πρωτοδιάβαστη εφημερίδα.
Δεν κάνει και πολύ καλό στην ψυχή να συνεβρίσκεσαι με ανθρώπους που τους θαυμάζεις! Οχι, δεν υπάρχουν καβγάδες, διαφωνίες, γκρίνιες, αντιπαραθέσεις, απλά η παγωνιά του Δουβλίνου έρχεται και κατοικοεδρεύει ώρες και φορές ανάμεσα μας. Δυο άνθρωποι που δεν θα συναντηθούν ποτέ και πουθενά, συνταξιδιώτες σε μια πόλη που ισορροπεί μεταξύ χαράς και απόλυτης θλίψης. Μοναδικός συνδυασμός. Μου λείπουν οι φίλοι μου!

Μέρα 3γ. Δουβλίνο 15/04/01 (ώρα Ελλάδος 14:47).
Κυριακή του Πάσχα.

Τι άξιζε απ’ όσα είδαμε και βλέπουμε; Δεν ξέρω!
Τι θα μου μείνει αξέχαστο; Δεν ξέρω!
Θυμάμαι έντονα τις βιομηχανικές συνοικίες, τις βιτρίνες των κρεοπωλείων με τα χιλιάδες είδη κρεάτων, χοιρομεριών, ζαμπόν και δεν συμμαζεύεται. Τους άστεγους με τις κουβέρτες και τα χαρτόνια στις γωνίες των βρεμένων δρόμων. Οι άνθρωποι στους σταθμούς, στους δρόμους, οι υπαίθριοι πωλητές λουλουδιών, τα παιδιάκια. Τα εσωτερικά ταξίδια σε μια «εξωτική» χώρα, όπως ίσως η Ιρλανδία;
Κυριακή του Πάσχα.
Σκουπιδιάρηδες. Μεθυσμένοι. Βράδυ Παρασκευής σε κεντρικό σινεμά της πόλης. Full Irish breakfast κάθε πρωί στο ξενοδοχείο. Μπύρες, πολλές μπύρες, ατελείωτα ποτήρια Guinness πίσω και πάνω στους πάγκους των pub. Ιρλανδία. Ενα εσωτερικό εξωτικό ταξίδι!!!

Μέρα 4. Δουβλίνο 16/04/01 (ώρα Ελλάδος 15:56). Δευτέρα του Πάσχα.

Αεροδρόμιο.
Η διαδικασία της επιστροφής στα πάτρια εδάφη ξεκίνησε. Αποχαιρετώντας το «αγαπημένο βρωμοδουβλίνο» περάσαμε και ήπιαμε την τελευταία μας Guinness σε μια ιστορική pub πουστέκεται θεματοφύλακας των ιερών και οσίων ποτών από το 1779.
Εντυπώσεις; Συγκεχυμένες. Η καλύτερα αλλοπρόσαλλες, όπως άλλωστε ο καιρός και οι άνθρωποι.
Ηλιος, ζέστη, βροχή, κρύο, χαμόγελα, άστεγοι, μεθυσμένοι, ευγενείς και φιλικοί, απόμακροι και δυστυχείς.

Ωρα Ελλάδος 16: 04.

Ωρα Ιρλανδίας 14:04.

Ωρα να γυρίσουμε στην καθημερινότητα και την ασφάλεια μιας στημένης και οργανωμένης ζωής και να αφήσουμε τα μεγάλα ταξίδια και τις περιπέτειες για τα επόμενα όνειρα μας.

Να θυμηθώ : - Να χαμογελάω πιο συχνά στις λιακάδες μου.

- Να γκρινιάζω για τους πονοκεφάλους μου.

- Να μην ξαναπάω ούτε μέχρι τη γωνία με βαθύτατα δυστυχισμένους ανθρώπους.

- Να ξαναγυρίσω στο βροχερό, αλλοπρόσαλλο, υγρό «βρωμοδουβλίνο» απόλυτα μόνη μου.

Τα ταξίδια της ψυχής, οι αναμνήσεις μιας περιήγησης, οι αποφάσεις της τελευταίας στιγμής και το ξενύχτι μιας άσκοπης αγρύπνιας. Όλα αυτά μου θυμίζουν Δουβλίνο. Όλα αυτά μου θυμίζουν Ελλάδα.

Το τέλος του ταξιδιού.

Μέρα 5. Αθήνα 17/04/01 (ώρα Ελλάδος 11:35).

Ο επίλογος μιας περιήγησης γράφεται πάντα στον τόπο της εκκίνησης. Οπως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, έτσι και ο πλάνητας περιηγητής ξαναγυρνά στην βάση του.
Φιλόξενη και ξένη πόλη η Αθήνα.
Απόμακρο και γεμάτο θαλπωρή το τεμπέλικο πρωινό στο σπίτι.
Πίσω στην πραγματικότητα ή την παραίσθηση;