95η Ανάρτηση

Ακούω ένα αναπάντεχο τραγούδι, της βροχής και της απόστασης.
Το σπίτι είναι μόνο του.
Αναπνέει μόνο του.
Εξω τα βαρομετρικά είναι εξαιρετικά χαμηλά κι ο αέρας ταλαιπωρεί ανελέητα τις γλάστρες μου.
Το φως κατευθείαν πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή για να διαθλαστεί στα μαύρα πλήκτρα και να απλωθεί ελάχιστα στο χώρο.
Το αλκοόλ πάντα συνοδευτικό.
Μου λείπει η μυρωδιά του καπνού.
Εντονη η παρόρμηση να το ξαναρχίσω. Van Nelle σε στριφτό σκέφτομαι.

Ακούω μια απρόσμονη μουσική.
Της εγγύτητας και του απόμακρου.
Μαζί και χώρια.
Μου θυμίζει τους καινούργιους έρωτες.
Εκείνους που ξακρίζουν στην γωνία, κι εσύ αναζητάς μάταια τα γυαλιά σου για να τους διακρίνεις.
Κι ύστερα κρύβονται στις πτυχές από το πολύχρωμο πουλόβερ και περιμένουν τις ώρες της τόλμης για να ξεμυτίσουν.

Ακούω μια μουσική που κάτι μου θυμίζει.
Μπορεί να είναι το nearness of you, μπορεί και να μην είναι τίποτα.
Ψάχνω στις παρατημένες μου αναμνήσεις να την βρω.
Στα ασπρόμαυρα φίλμ ενός άλλου αιώνα.
Στις αποτυπώσεις ενός πόθου σκοτεινού.

Ακούω μια μουσική που με κάνει να την θέλω απεγνωσμένα.
Σαν την τελευταία σταγόνα από μια ηδονή που στερήθηκα.
Σαν την στριφογυριστή σκάλα μιας αγάπης που δεν ανέβηκα ποτέ.
Σαν την υπόσχεση που μου έδωσες όταν συναντήθηκαν οι λέξεις μας.
Σαν την φαντασίωση που με αποκοιμίζει κάθε βράδυ.
Τόσο κοντά, τόσο μακριά.
Τόσο καινούργιο, τόσο γνώριμο.

Ακούω μια μουσική σ΄ένα σκοτεινό σπίτι, παραμονές μιας βροχής που ήρθε επιτέλους, κρατώντας συντροφιά στον εαυτό μου, όπως πάντα.

Βράδυ Δευτέρας. Οπως πάντα.