Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007

Πρόσκληση για φίλους

Να ξεκινήσω το κείμενο από την αφιέρωση. Αφιερωμενο λοιπόν σε όλους εσάς τους διαδικτυακούς φίλους που απέκτησα, αυτούς τους λίγους μήνες της περιπλάνησης. Στον Ηλία, την Δώρα, το Γιτσάκι, τον Alps, τον Γιατρό από το Buffalo, το κινηματογραφικό δίδυμο (όπως οι Αδελφοί Κοέν) Αχιλλέα και Πάνο, την Κυρία Υφ, τον Στέφανο, την αγαπημένη Adomiel (κύρια αιτία της αρχικής ενασχόλησης μου με τον χώρο), την ξενιτεμένη 3pad, την Εsther, τον Ακη (μαζί με όλη την παρέα των σινεφρικ που συναντηθήκαμε εκείνο το βράδυ στο Αλφαβίλ), την Μαργαρίτα την Βιομηχανική, τον Γεράσιμο και το Καίσαρα, κι όποιον πιθανόν ξεχνάω αυτή την στιγμή (ένεκα το γνωστό αλτσχάιμερ).
Ελπίζω κάποια στιγμή να μαζευτούμε γύρω από ένα τραπέζι.

Φύλλα ημερολογίου
Σάββατο 1 Σεπτέμβρη.

Θυμάμαι σε εποχές κατάθλιψης εκείνο που μου έλειπε ήταν ο ύπνος το πρωί όταν δεν έπρεπε να ξυπνησω νωρίς. Ανοιγαν τα μάτια μου μόνα τους, άνευ λόγου πολύ πρωί. Ετσι και σήμερα. Παρότι Σάββατο, έπινα καφέ από τις 8:00.

Είπα να πάω λαική πριν χτυπήσει το 40άρι.

Μ' αρέσει η διαδρομή που περπατάω μέχρι που να φτάσω. Μιχαήλ Βόδα και Αλκαμένους. Με πορεία προς τον Αγιο Παντελεήμονα. Παραγκωνισμένες συνοικίες της Αθήνας.

Πολωνοί στα σκαλοπάτια των πολυκατοικιών της Μ. Βόδα έχουν ήδη αρχίσει τις μπύρες.

Νεοκλασσικά ατημέλητα, που έχουν γλιτώσει από την αναστήλωση του νεοέλληνα, μετρούν στα ντουβάρια τους πολλές γενιές. Τώρα τελευταία μόνο ξένους. Οι έλληνες τα περιφρόνησαν.

Ενα λυκόσκυλο με κοιτάει στο ύψος των ματιών μου την ώρα που περνάω μπροστά από το μπαλκόνι του σπιτιού. Τα παράθυρα ανοιχτά. Εχει ήδη αρχίσει η ζέστη. Κοιτάω μέσα. Κλέβω λίγο από τον προσωπικό χώρο των αγνώστων ιδιοκτητών. Στο βάθος του σπιτιού με τις ορθάνοιχτες μπαλκονόπορτες ξεχωρίζει ο εσωτερικός πίσω κήπος. Το μάτι μου πιάνει και μια παλιά ραπτομηχανή Singer, ακμαία ακόμα. Ντρέπομαι, προχωράω.

Εγώ που μαγειρεύω σπάνια, περνάω την μισή μου μέρα μέσα στην κουζίνα. Εργασιοθεραπεία. Να φάμε ένα φαγάκι της προκοπής, βαρέθηκα πια τα έξω. Βρήκα και κάτι ταπεινούς κολιούς, που πολύ τους λιμπίστηκα. Δίπλα τους οι τσιπούρες (ιχθυοτροφείου) δεν έπιαναν μπάζα. Στο φούρνο, με θυμάρι άντε και λίγο αρισμαρί (στο χωριό της γιαγιάς έτσι το λένε το δεντρολίβανο). Και αμπελοφάσουλα σαλάτα. Και μελτζάνες στην κατσαρόλα με φρέσκια ντομάτα και κάπαρη (μια παραλλαγή ιταλικής καπονάτα που μου εκμηστηρεύτηκε πέρισυ στην Ρώμη μια ιταλίδα Μάμα που είχε μια εξαιρετική τρατορία, και που πολύ συγχιζόταν όταν δεν έγλυφες το πιάτο σου). Και χαλβά με σιμιγδάλι για γλυκό. Οσο για τις γάτες μου ήδη τους πήραν είδηση τους κολιούς και με πολιορκούν για μεζέ.

Κι ύστερα μόλις πέσει ο ήλιος να μεταφυτέψω μια πιπερίτσα και μια αγριτριανταφυλλιά που με περιμένουν από χθες στην βεράντα και στεναχωριούνται στις στενές τους πλαστικές γλάστρες. Τους έχω ήδη έτοιμες μεγάλες πήλινες.

Κι εχω την τηλεόραση που μεταδίδει τους αγώνες του στίβου στην διαπασών, να την ακούω σε όλο το σπίτι. Δεν έχω διάθεση για μουσική σήμερα.

Κι ύστερα μετά το φαγητό έχω και το Βιβλιοδρόμιο από τα ΝΕΑ να με περιμένει.

Πήρα και το "Αρωμα" να δω στο dvd. Να μην ξεχάσω να βάλω και καμιά μπύρα στην κατάψυξη λίγο πριν φάμε.

Ασχολίες για να ξεχαστώ. Να σπρώξω την θλίψη λίγο πιο έξω. Να μπω στους ρυθμούς μου πάλι. Να μπορέσουν τα όνειρα να ξαναγυρίσουν, έστω και δειλά.

Αγριο πράγμα η λησμονιά. Ακόμα πιο άγριο ο άνθρωπος.

Φύλλα ημερολογίου sequel.
Σάββατο 8 Σεπτέμβρη.

Εγώ που βαριόμουνα φριχτά τα τραπεζώματα στο σπίτι, τώρα πια πολύ τα αγαπάω. Μαζευόμαστε η «οικογένεια». Αυτή η επίκτητη, η υιοθετήμενη. Οι φίλοι που αποκτάς με τα χρόνια και τους προσέχεις σαν τα μάτια σου, σαν να αλαβάστρινες κούκλες, εύθραυστες κι ευαίσθητες από του καιρού την αγριάδα.

Κι εκεί ανάμεσα σε πιατέλες με φαγητά και μπουκάλια με κρασί ξεκλειδώνονται οι καρδιές, κι αναπνέουμε πιο χαλαρά.

Αυτή τη φορά με πήραν μπάλα οι υποχρεώσεις και ξεκίνησα για την λαική, αργούτσικα. Είχε και δροσούλα.

Την έπιασα από την αρχή, από τους πάγκους με τα μπιχλιμπίδια. Οτι μπορείς να σκεφτείς, από πειρατικά cd μέχρι στρίγκ αριαδιασμένα αθώα σε κοινή θέα. Και δίπλα η μεγαλούτσικη κυρία του περασμένου αιώνα, με τα μαλλιά μόλις βγαλμένα από το συνοικιακό κομμωτήριο, καλοβαλμένη και λίγο σνομπ να περιεργάζεται τα καλτσόν (3 στην τιμή των 2 ) και να ρίχνει κλεφτές ματιές σ΄ένα ροζαλί στριγκ με φιογκάκι. Σε μια νεότητα που έφυγε ανεπιστρεπτί. Σε μια γειτονιά που άλλαξε μέσα σε μια νύχτα ίσως;

Πόσο μ αρέσει η καλημέρα του παραγωγού που μ΄έμαθε πια , (τόσα Σάββατα του ζουλάω ξεδιάντροπα τις ντομάτες του) . Ηχος χαιδευτικός, χαρμόσυνος, οικείος. Και η ψαρρού που με μαλώνει. «Αργησες, τα καλά κομμάτια έφυγαν νωρίς. Τα μπαρμπούνια να πάρεις.»

Καμιά φορά αναγνωρίζω το πέρασμα των εποχών από τους πάγκους. Γεμισε σήμερα η λαϊκή με σταφύλια. Φθινοπωριάζει. Αντε να πάρω και λίγα σύκα. Λαίμαργα δαγκώνω ένα και σέρνω το καρότσι λίγο πιο κάτω.

Και χόρτα για συνοδευτικό για τα μπαρμπούνια. Βλήτα και ραδίκια πικρά. Κι αυγά. Θα φτιάξω κι ένα κέηκ.

Και πατατούλες τηγανητές. Να τις πασπαλίσω με ρίγανη. Την φέραμε από τις διακοπές. Έχει μυρίσει το ντουλάπι.

Και οι απαραίτητες γλαστρούλες. Λουίζα και πιπερόριζα. Οχι ότι τις βάζω στο φαγητό (κι ας λένε τα περιοδικά γαστρονομίας που ξεφυλλίζω μετά μανίας τις Κυριακές), έτσι άμα μου χρειαστεί ποτέ να έχω στην βεράντα.

Οι φίλοι έφεραν το κρασί. Λευκό να ταιριάζει με τα ψαράκια μας. Και την κουβεντούλα, που βέβαια λόγω των ημερών ξέφυγε κι άγγιξε τα απαγορευμένα μονοπάτια της πολιτικής (τέτοιες συζητήσεις χαλάνε την πέψη). Αλλά δεν βαριέσαι, μετά μας πιάσανε τα γέλια, ψιλοδακρύσαμε και λίγο, κι ύστερα συρθήκαμε στους καναπάδες και κλείστηκε ο καθένας μας στο δικό του τ΄ άπιαστο όνειρο.

26 σχόλια:

Pan είπε...

Δεν τα έβλεπα μόνο, δεν τα γευόμουν μόνο, τα μύριζα κιόλας.
Πωωωω τι ήταν πάλι τούτο!

Μαρω_Κ είπε...

Καλέ μου pan,
Καλά το σκέφτηκα ότι κάποιον ξεχνάω.
Ελπίζω κάποια στιγμή να τα πούμε όλοι εμείς οι φανατικοί του σινεμά σε μια "γιορτή της Μπαμπέτ".
Φιλιά και καλησπέρες.

theachilles είπε...

Θέλω να σε βγάλω για φαγητό στο καλύτερο εστιατόριο και την επόμενη μέρα να μου κάνεις το τραπέζι σπίτι σου και να μου αποδείξεις ότι there's nothing like home, καθώς θα ενεργοποιώ όλες τις αισθήσεις μου για να απολαύσω αυτό το γεύμα!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Αγαπητή Μάρω,

Είναι πολύ γλυκιά η αφιέρωσή σου,όταν μάλιστα πρόκειται για ανθρώπους που έμαθες μέσα από μπλογκ και όχι από παρέες.Ωραίο που τους σκέφτεσαι.
Μου άνοιξες και την όρεξη,βρε άτιμη!
Λοιπόν,το αρισμαρί λέγεται αλλιώς και δυοσμαρίνι.Πολύ κοντινό αν το καλοσκεφτείς.

Μαρω_Κ είπε...

Καλέ μου Αχιλλέα,
Καταρχήν σ' ευχαριστώ για την πρόσκληση. Δεν τ' αγαπάω τα ακριβά εστιατόρια, οπότε δεν θα ... ξηλωθείς. Οσο για το τραπέζι στο σπίτι, θα το κανονίσουμε πολύ σύντομα. Μην μου φύγει και η διάθεση για μαγειρική.

Μαρω_Κ είπε...

@Oλα καλά θα πάνε
Καλημέρα σας.
Χαίρομαι που σας άνοιξα την όρεξη.
Δεν το ήξερα για το δενδρολίβανο. Βέβαια στα αγγλικά είναι rosemary οπότε υπέθεσα ότι απο κεί έλκει την καταγωγή της η λέξη.

gatti είπε...

Πόσο όμορφες οι περιγραφές σου!

Εχει δίκιο ο pan. Διαβάζεις και παράλληλα αισθάνεσαι ότι τα βλέπεις, τα μυρίζεις και τα γεύεσαι.

Νάσαι καλά να χαίρεσαι τέτοιες
υπέροχες στιγμές με τους φίλους σου!
Νάσαι καλά να γράφεις πάντα έτσι!

ΥΓ. Και πράγματι μας άνοιξες την όρεξη...

Ανώνυμος είπε...

Θά 'θελα κι εγώ να είμαι μαζί σου στο τραπέζι για να σπρώξουμε μαζί λίγο ακόμη τη θλίψη. Ελπίζω κάποτε να γίνει κι αυτό. Προς το παρόν μας φίλεψες την καρδιά σου, την ματιά μου και τα μυριστικά της γραφής σου.

Μαρω_Κ είπε...

@GATTI
Καλημέρα και καλή βδομάδα.
Νάσαι καλά.
Και καλωσόρισες στο τραπέζι μας!

@Δωρα μου,

Καλημέρα και καλή βδομάδα.
Οποτε βρεθείς κατα κάτω, στείλε μήνυμα και θα βάλω τα δυνατά μου.
Φιλιά.

Unknown είπε...

Δεν ξέρω αν είναι μια ουτοπία...
Το μάζεμα όλων αυτών των (ήδη) αγαπημένων με τον τρόπο τους προσώπων, σε μια εξοχή, σε μια τράπεζα ξύλινη, μακριά, υπέρβαρη γεύσεων και αρωμάτων (ναι, πόσο δίκιο έχουν τα παιδιά, μοσχοβολά το κείμενο, μοσχοβολάς κι εσύ, κορίτσι μου εύψυχο...)........
Δεν ξέρω...
Νοιώθω πως όχι, ΔΕΝ είναι ουτοπία.

Μπα, πολυλογώ.
Απλά να σ' ευγνωμονήσω μια στιγμή, ήθελα, που συνέλαβες το Κέντρο αυτού που προσωπικά θεωρώ ζωή.

Μαρω_Κ είπε...

Ηλία μου,

Απλά κοκκινίζω.

Φιλιά.

Pan είπε...

Έσπρωξα ήδη κάπως τον κύριο Η.Δ.! Συνεπώς, κάτι θα γίνει!

Φιλιά.

Μαρω_Κ είπε...

Λες πάνα μου να γίνουμε όλοι συνδαιτημόνες μιας μεγάλης γιορτής;
Αντε βρε, χαλάλι σας οι ώρες που θα περάσω έγκλειστη της κουζίνας.

Βραδυνά φιλιά.

Sally Finkenstein είπε...

Περνούσα και...
Μάρω με τα μυρωδικά σου
ξεσήκωσες όλη τη γειτονιά!

Κάποια σαββατιάτικα πρωινά έρχομαι κι εγώ στη ίδια Λαική! Μπορεί και να διασταυρώθηκαν οι ματιές μας κάποτε!

Εσύ ζουλάς τις ντομάτες, ε?
:)
φιλιά!

Caesar είπε...

...κλεισμένος ο καθένας μας στο δικό του τ΄ άπιαστο όνειρο...
[Μαρω_κ]
....................

"Εδώ & καιρό
σπρώχνουμε
το χαμόγελο
σε γέλιο. "
[Κ. Αδαλογλου]
..............

όπως & νάχει σ΄ευχαριστούμε αγαπημένη μας :)

Μαρω_Κ είπε...

@sally
Βρε καλωστηνα την γειτόνισσα.
Αντε βρε να συννενοηθούμε να πιούμε και κανένα καφέ μετά την λαική.
Φιλιά.

@caesar
Καλημέρα σας καίσαρα.
Κοπιάστε....

3 parties a day είπε...

Μμμμμ... θα φάμε και χελωνόσουπα; Όπως στη "Γιορτή της Μπαμπέτ";
Γιαμ γιαμ!
(Και μετά θα εκμυστηρευτούμε ο ένας στον άλλον το άπιαστό μας όνειρο, αντί να κλειστούμε σ' αυτό...)

industrialdaisies είπε...

Ααααχ, Μάρω μου, Μάρω μου!!! Πόσο μα πόσο σε ευχαριστώ, ξύπνησα με μια διάθεση που μόνο για τα σκουπίδια κάνει και ήρθα μια βόλτα από φίλους και τώρα σκέφτομαι τραπεζώματα και φαγητά να μοσχοβολάνε, και κρασί να μας ευφραίνει και γέλια και συζητήσεις (απαπα, όχι πολιτικά!) και...

Και, απλά, την μεγαλύτερη καλημέρα που μπορώ να πω σήμερα σου την χαρίζω μαζί με ένα χαμόγελο. :)

Μαρω_Κ είπε...

@3pad
Και εξομολογήσεις και σόκιν ιστορίες και ότι άλλο θέλεις...
Φιλιά.

@μαργαριτούλα
Χαίρομαι που σου εφτιαξα την διάθεση. Μόνο και μόνο γι αυτό το χαμόγελο αξίζει το post.
Πολλά φιλιά.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Για να είμαι ειλικρινής,ένα παστιτσάκι θα το ήθελα!
Ξέρω...μπελαλίδικο αλλά αν θες μπορώ να σε βοηθήσω και να σου φέρω τα υλικά!

igkros είπε...

3pad το παστίτσιο είναι ειδικότητα μου. Λίγη βόηθεια θέλω μόνο για την μπεσαμέλ από κάποιον καλό άνθρωπο.

Μάρω την πιο γλυκιά καλήμέρα μου. Δεν ξέρω πως αισθάνεσαι αλλά εγώ σιχαίνομαι το φθινόπωρο που μολις μπήκε και προτιμώ την γλυκιά άνοιξη(ειδικά η φετινή ήταν υπέροχη κι ας την φοβήθηκα ο βλάκας) και το καλοκαιράκι που μας αποχαιρετά.
Περιμένω την μαμαλάκεια πρόσκληση σου για να δοκιμάσω την μαγειρική σου χάρη(για την συγγραφική ούδέν πρόβλημα)

Σε ασπάζομαι γλυκά

stefanos είπε...

μύρισε χινόπωρο :-)

Μαρω_Κ είπε...

@ολα καλά θα πάνε.
Το παστίτσιο δεν είναι το φόρτε μου.
Απευθυνθείτε στον αγαπητό alps.

@alps
Οπότε έρθετε κατά τα μέρη μας, σφυρίξτε κλέφτικα κι ολο και κάτι θα σας ψήσουμε.

@στέφανος.
Πραγματικά και πολύ χαίρομαι.
Μουτς.

zero είπε...

Ναι , ειναι καταπληκτικο το ποστ.
Πολυ καλο.

Ανώνυμος είπε...

Knock knock. Μπορώ να περάσω κι εγώ. Λατρεύω αυτού του είδους τις συνάξεις καθώς και το καλό σπιτικό φαϊ.
Όσο για το μερτικό μου αναλαμβάνω λαϊκή και κουβάλημα. (γιατί κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό το άχαρο)

έως τότε σας ασπάζομαι.

υγ: Απολαμβάνω πάντα τα γραπτά σου όπως κι όλοι φαντάζομαι που σε επισκεπτόμαστε.

Μαρω_Κ είπε...

@zero
Καλωστονα.
Χαίρομαι που σου άρεσε.

@pussy
Ολοι οι διαθέτοντες όρεξη χωράμε.
Οσο για τις αγγαρείες, θα τις αναθεσουμε στους άνδρες συνδαιτήμονες, αντέχουν τα βάρη.
Φιλιά.