Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Περί ρατσισμού και άλλων δεινών


To να είναι κάποιος έξαλλος δεν είναι και πολύ καλός σύμβουλος
στην γραφή.
Και επίσης σε καμία άλλη εκδήλωση της ζωής.
Αν και ο θυμός μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη για
πολλά πράγματα, το εν βρασμώ ψυχής δεν μπορεί να
αποτελέσει επαρκή δικαιολογία για άλλα τόσα.
Παραπατώντας και παραπαίοντας ανάμεσα στην προσωπική
επικοινωνία και τον γραπτό λόγο βίωσα και βιώνω έρωτες και
φιλίες.
Αλλες φορές η γραφή είναι η ρυθμιστική βαλβίδα που
εκτονώνει ενίοτε την ένταση,

κι άλλες γίνεται πάλι η ταφόπλακα μιας σχέσης.
Ετσι περνώντας ο καιρός κατατείνω να πιστεύω ότι
«Εν αρχή είναι ο Λόγος».
Ο προφορικός, ο συνοδευόμενος με χειρονομίες,
εκφράσεις προσώπου,εντάσεις φωνής, αποχρώσεις ματιών και
γιατί όχι και αφές.

Μερικές φορές όμως το γραπτό κείμενο είναι η μόνη
διέξοδος και δίοδος επικοινωνίας.
Ετσι λοιπόν όταν καταλαγιάσει η αψάδα του θυμού και
η πραγματικότητα έρχεται να σου θυμίσει ποιές είναι
οι προτεραιότητες, τότε ξανακοιτάς το κείμενο σου,
στρογγυλεύεις τις άκρες, χτενίζεις την πικρία,
γλυκαίνεις τις σιωπές ανάμεσα στις γραμμές
και λες αυτό που θα ήθελες να πεις πιο χαμηλόφωνα.
Λέω , ή μάλλον γράφω κι εγώ λοιπόν :
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ρατσιστές
(όλο το ανθρώπινο είδος, ανεξαρτήτου χρώματος,
καταγωγής και κοινωνικής τάξης).
Κι εξαιτίας αυτού του ρατσισμού, που υποψιάζομαι
ότι τρέχει στο
DNA μας, πάντα είμαστε έτοιμοι
να κάνουμε ένα σχόλιο, λιγότερο ή
περισσότερο πικρόχολο για τον συνάνθρωπο μας.
Κάτι μεταξύ αστείου και σοβαρού.
Μεταξύ γυμνασιακής χοντράδας και αφ΄υψηλού
ενατένισης των Άλλων.
Κι ακόμα και τις φορές που δεν το εκφράζουμε μεγαλόφωνα,
σίγουρα το σκεφτόμαστε.
Έτσι κι αλλιώς ένα και το αυτό είναι.
Κι αφού λοιπόν όλοι μας είμαστε ρατσιστές,
έχουμε και όλοι μας υποστεί αυτόν τον
ίδιο τον ανεξέλεγκτο ρατσισμό από τους άλλους στο πετσί μας.
Αλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο.
Μόνο που όλο αυτό, είναι το παιχνίδι της
επικοινωνίας.
Το παιχνίδι της συγκεκριμένης κοινωνίας που εμείς
οι ίδιοι έχουμε κατασκευάσει.
Το φαίνεσθαι και το είναι.
Η σκιά και το φως.
Το φανερό και το κρυμμένο.
Ευτυχώς που για μερικούς το παιχνίδι σταματάει
ακριβώς εκεί.
Από κει και πέρα ξεκινά η διαβάθμιση και
η σοβαρότητα του ρατσισμού που εκφράζουμε.
Από το σχόλιο στην έμπρακτη εκδήλωση του οποιουδήποτε
ρατσισμού απέναντι στο συνάθρωπο μεσολαβεί
μια άβυσσος.
Η συνειδητοποίηση ότι όλοι μας είμαστε διαφορετικοί
και όλοι έχουμε ακριβώς το ίδιο δικαίωμα με τον
διπλανό μας στην ζωή νομίζω ότι
αποτρέπει κάποιους από εμάς να την διαβούμε αυτήν την
άβυσσο.
Εχοντας περάσει από σχολεία όπου έφαγα με το κουτάλι
την απόρριψη επειδή ήμουν πολύ καλή μαθήτρια,
από πολυτεχνεία και άλλα ευαγή ιδρύματα όπου τα κιλά
και η εξωτερική εμφάνιση έπαιζαν τεράστιο ρόλο στην
ερωτική προσεγγιση, από δουλειές αποκλειστικά
ανδροκρατούμενες όπου το φύλο καθόριζε τον αυτονόητο
επαγγελματισμό και συνεπώς και το ύψος της αμοιβής,
από νοσοκομεία όπου το φακελάκι σου εξασφάλιζε λίγη
επιπλέον ζωή, από σχέσεις που ο οικογενειακός και
ο κοινωνικός περίγυρος μετά βδελυγμίας αποκήρυσσε,
από πολιτικούς χώρους όπου η αντίρρηση σε εξίσωνε με τον
μπάτσο-γουρούνι-δολοφόνο, μπορώ να μιλάω έστω
και εξ απαλών ονύχων για το ρατσισμό της καθημερινότητάς
μας.

Ετσι λοιπόν, εν μέρει απολογούμενη και κάνοντας την
αυτοκριτική μου και εν μέρει προασπιζόμενη ένα
αναφαίρετο δικαίωμα στο να λέω την γνώμη μου,
θέλω να πιστεύω ότι τα σεξιστικά σχόλια που
κατά καιρούς εκτοξεύω κρυφίως και λίγο συνομωτικά
προς «ανυπεράσπιστους» συναθρώπους μου είναι αθώα
ή αν θέλετε δεν κρύβουν τίποτα άλλο παρά μια θεώρηση
του φαίνεσθαι στιγμιαία και παροδική.
Και σίγουρα δεν εμπεριέχουν τίποτα αμιγώς ρατσιστικό και
κακοπροαίρετο, μιας που κι εγω η ίδια έχω τύχει
μιας τέτοιας αντιμετώπισης.
Σαφέστατα και κάνω λάθος όταν χαρακτηρίζω κάποιον
που τον ξέρω μόνον εξ όψεως και εξ ολίγης συνανστροφής
με οποιοδήποτε μειωτικό επίθετο σεξουαλικού προσανατολισμού.
Μόνο που εκφράζω αυτό που πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου.
Και το οποίο στηρίχτηκε σε κάποιες παρατηρήσεις,
έστω και σύντομες, έστω και παραπλανητικές,
και σε κάποια ερεθίσματα τα οποία συνέλεξα από το αντικείμενο
του χλευασμού μου.
Από κει και πέρα όμως, είμαι διατεθειμένη να δώσω και
σε εκείνο και σ’ εμένα 100+1 ευκαιρίες να με πείσει
ότι σφάλλω οικτρά και ότι θα πρέπει
να καταπιώ την γλώσσα μου.
Το μόνο που τελικά προσπαθώ να αρθρώσω εδώ, είναι ότι πολύ απλά το
παιχνίδι της ζωής έχει εξαιρετικά σκληρούς κανόνες και καλά
θα κάνουμε να τους αναγνωρίζουμε.
ΥΣ: Γραμμένο εδώ και κάμποσο καιρό αυτό το κείμενο, το αναρτώ τώρα, όντας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων αρκετές μέρες της βδομάδας εκτός του άστεως, θεωρώ ότι αυτή είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή για θυμούς.

13 σχόλια:

igkros είπε...

Ήρθε η Μάρω πίσω! Γύρισε η Μάρω! Καλως Ήρθες πίσω!

Μουτς!

Pan είπε...

Ελπίζω μόνο να εξέλειπε ο λόγος για τον οποίο το έγραψες.

theachilles είπε...

Χμμ...

(Καλωσήλθες πάλι)

Unknown είπε...

Φυσικά προέχει το καλωσήλθες.

Εκείνη όμως η τελευταία σου ρήση μας διαιρεί σε στρατόπεδα. Γιατί για μένα η αναγνώριση ενός κανόνα δεν θα συμβαδισει ποτέ με τον ενστερνισμό ή την εφαρμογή του.

Κι επιλέγω με ένα ακόμα καλώς ήλθες, καλή μου.

Μαρω_Κ είπε...

alps
Καλημέρα.
Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω έστω και με τα πολλά (επαγγελματικά) μου .... θέματα.

Pan
Ο λόγος εξέλειπε.
Ο θυμός μου κρατάει ελάχιστα.

Μαρω_Κ είπε...

αχιλλέας
Μουτς.

Στο σινεμά και στις ταινίες μου πρέπει σιγά σιγά να επανακάμψω.

Μαρω_Κ είπε...

ηλίας
Καλως σε βρήκα φίλε μου.

Συμφωνώ επί της αρχής σε αυτό που λες.
Η αναγνώριση δεν σημαίνει ενστερνισμός.
Οταν όμως μπαίνεις σε ένα παιχνίδι τόσο δύσκολο και περιπλοκο, το να επιβάλλεις τους δικούς σου κανόνες καμιά φορά είναι σχεδόν αδύνατο.
Και σίγουρα ουτοπικό.

Πολλά φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

To ξέρεις ότι μας έλειψες κι εσύ και τα κείμενά σου. Αν ο δρόμος σε φέρει επάνω σε περιμένω. Να είσαι καλά πάντα.

Unknown είπε...

Χμμμμ...ναι, νομίζω πως οι "χαρακτηρισμοί" σου με καλύπτουν απόλυτα.
Το "παιχνίδι" ως έχει με αφήνει απωθητικά αδιάφορο.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Νομίζω, πως όποιον και αν ρωτήσεις, τα ίδια θα πιστεύει για τον εαυτό του... Ότι ναι μεν κι εκείνος, αλλά... καλύτερα απ' τους άλλους...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ χαίρομαι που επέστρεφες κι έτσι θα χουμε την ευκαιρία να αντλήσουμε από τα όσα ωραία γράφεις.
Και κάτι πολύ .... ώριμο. Ωραία που άφησες πρώτα το θυμό να ξεθυμάνει για να γράψεις για αυτό. Όντας αποστασιοποιημένοι έχουμε πάντα μιά καθαρότερη εικόνα των πραγμάτων.
Καλό μήνα και καλή εβδομάδα

elafini είπε...

εμείς τα είπαμε...όλα θέμα επιλογών είναι...και μέσα σε αυτές και οι άνθρωποι....είτε σε δέχονται όπως είσαι είτε όχι...τα περισσότερα είναι φλυαρίες

καλώς ήρθες κι αναμένω καφέ

(ελπίζω να μην ξεσυνήθισες εκεί στους κάμπους...)

φιλιά :)

Alkyoni είπε...

να μην σ αφήσω κι εγώ ένα καλώς μας ήρθες πάλι;
:)