Τις μικρές ώρες της μέρας,
τις μεγάλες ώρες της νύχτας,
τις στιγμές που δεν με κοιτάς,
τις στιγμές που εσύ με ξεχνάς,
στις μεγάλες σιωπές της ταινίας,
στις μικρές αναπνόες μιας κηδείας,
στις χαρές που δεν ήσουν εκεί,
στις κραυγές που δεν είχαν φωνή,
μετράω αποστάσεις,
κρατάω αντιστάσεις,
δεν έχω πια ευχές,
ζω μονάχα μ’ ενοχές.
ΥΣ: Αλλον τρόπο να αντιμετωπίσω το άλγος δεν έχω. Η ποίηση πάντα με παρηγορούσε. Ακόμα κι όταν δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
θα ηθελα να σχολιασω και κατι παραπανω, αλλα δεν εχω.
[απλα υπεροχο].
[και κατα ενα τροπο το πιο επικαιρο και ταιριαστο που μπορουσα να φανταστω]
Καμιά φορά οι ενοχές μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.Φτάνει να έχει αντίκρυσμα αυτή η ενοχή και να μην είναι κούφια ή αναίτια.Νομίζω πως στην Ελλάδα πάσχουμε από έλλειψη ενοχών.Χαλαρές συνειδήσεις,καμία ντροπή.Αυτό το λέω με αφορμή τα πρόσφατα,θλιβερά γεγονότα.
Μάρω, στα χρόνια της χολέρας τους ποιητές τους λένε και προφήτες. Καλό απόγευμα
Πάνω απ'όλα συμφωνώ με την doratsika.
Σκέφτεσαι να μην υπήρχαν; Πολλοί από εμάς θα είχαν σαλτάρει τελείως.
@neutrino
Καλησπέρα.
Δεν μπορώ πια τα σχόλια που βρίθουν γύρω μας.
Πιο καλές οι σιωπές.
Σ' ευχαριστώ πάντως.
@όλα καλά θα πάνε
Μακάρι αυτή την φορά οι ενοχές να μας συντροφέψουν για πολύ καιρό.
@Δώρα
Καλή μου, έχεις δίκιο.
Απλά σαν άθεη το ξέχασα τελείως, μια που είμαι πεπεισμένη ότι προφήτες δεν υπήρξαν ποτέ.
Εκτός από τους ποιητές - παρηγορητές μας.
@Pan
Οχι δεν το σκέφτομαι αγαπητέ μου.
Είναι που είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου εφιάλτη η ζωή μας.
Και χωρίς ποιητές, κανένα ΦΩΣ.
Thelw na synodeysw ston pono elliniko ston koinotiko ola gia tin adifago kai anekselegkti pyrkagia aftis tis teleftaias Paraskevis sta ypostirigmata tis Peloponnisou, sto notiodytiko simeio tis Athinas, pou stoixisan tin zwi se 63 synanthrwpous sas.
Daviod Santos
Δημοσίευση σχολίου