Cache

Δύσκολες προσαρμογές στην καθημερινότητα.
Στην καρέκλα του οδοντίατρου, με τα μάτια θαμπωμένα από το κίτρινο φως και τα νύχια μπηγμένα στο μπράτσο, το μυαλό δραπετεύει για να ταξιδέψει σε κρυφούς έρωτες.

Εκείνους που υποβόσκουν και παραμονεύουν.
Εκείνους που είναι και δεν είναι. Που μπορούν να εξελιχθούν ή να αφήσουν την τελευταία τους ανασεμιά αδηλωτοι και αφανείς.
Eκείνους που έτσι αυθαίρετα ξεκινούν από το τίποτα κι από το πουθενά.
Από μια ιδέα, ή καλύτερα μια ιδεοληψία. Κι αν γινόταν κάτι;
Από το ίσως μιας προοπτικής τόσο αδύναμης και αχνής που καταστρέφεται στο ρεαλισμό του φωτός.
Τρέφονται με φαντασιώσεις.
Αρκούνται σε μια λανθάνουσα ματιά.
Πλέκουν σενάρια ζωής.
Γιγαντώνουν πόθους κι επιθυμίες.
Κρύβονται στις παρυφές των σκέψεων.
Μπλέκουν αισθήσεις και συναισθήσεις.
Παραμονεύουν για να ξεπεταχθούν όταν οι άμυνες χαμηλώνουν.
Τρυπώνουν σε όνειρα, φορούν τα ρούχα των άλλων και περιμένουν.
Τις τελεσίδικες αποφάσεις, τις καταδίκες και την χάρη.

Ο ήχος του τροχού στ’ αυτιά.
Το χαμογελο του εφιάλτη ή του έρωτα;

Επιστροφή σε μια πραγματικότητα που έτσι ή αλλιώς διαθλάται και περιστρέφεται.
Ο σκηνοθέτης γυρίζει από το γενικό σε γκρο-πλαν για να πιάσει το δάκρυ που κυλά.
Πόνος, ανακούφιση ή η επόμενη μεγάλη φυγή;

Καλώς σας βρήκα!!!!!