Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

5. "Φίλοι και εραστές"


Καιγόταν. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός. Τον ένιωθε να της κατακαίει το στήθος, να περνάει το δέρμα να της καίει τα σωθικά, να μην την αφήνει να χαλαρώσει, να ηρεμήσει, να σκεφτεί. Σηκώθηκε, ισορρόπησε πάνω στις πέτρες της παραλίας και έπεσε στην θάλασσα. Το νερό δροσερό, ευεργετικό, την πήρε μαζί του, την παρέσυρε. Κολύμπησε λίγο, απομακρύνθηκε κι ύστερα ξαναγύρισε προς την παραλία. Εκλεισε τα μάτια, πήρε αναπνοή, βούτηξε το κεφάλι της στο νερό και άρχισε να βγαίνει.
Κάτω από το αλμυρίκι η Μαρία την παρακολουθούσε να βγαίνει από την θάλασσα, να στραγγίζει τα μαλλιά της, να τα μαζεύει ψηλά, να σκουπίζεται με την πετσέτα κι ύστερα λίγο πριν σωριαστεί ξανά στις πέτρες της παραλίας, της έκανε νόημα να έρθει κι εκείνη κάτω από την πολύτιμη σκιά του μοναδικού δέντρου, τουλάχιστον, σ’ αυτήν την άκρη του κόλπου.

«Πού τους άφησες, σύζυγο και γιό;». Η ‘Αννα ρωτούσε για να ρωτήσει. Ήξερε ότι ο Σήφης και ο Λευτέρης σπάνια κατέβαιναν τέτοια ώρα στην παραλία. Ο πρώτος απολάμβανε τον μεσημεριάτικο του ύπνο κι ο δεύτερος όλο και κάπου θα ξόδευε την απίστευτη ενέργεια που τον τυρρανούσε.
«Μπορούν να ζήσουν και χωρίς εμένα κάποιες ώρες. Βαρέθηκα μόνη μου επάνω και ήρθα να σου κάνω παρέα. Τόσες μέρες είσαι εδώ και μια στιγμή μόνες μας δεν βρεθήκαμε». Η ήρεμη Μαρία, η πάντα προσγειωμένη Μαρία, έμπαινε αμέσως στο θέμα. Η ‘Αννα έκατσε δίπλα της, ακούμπησε την πλάτη της στο αλμυρίκι, άπλωσε τα πόδια της, άναψε τσιγάρο και περίμενε.
«Χάνεσαι με τις ώρες βρε ‘Αννα. Κι ύστερα εμφανίζεσαι από το πουθενά, αμίλητη, απόμακρη και καπνίζεις. Δεν κοιμάσαι, δεν τρως, δεν χαλαρώνεις. Αυτές δεν είναι διακοπές καρδιά μου».

Έκανε ζέστη. Μια ζέστη ακίνητη, απρόσωπη, ουδέτερη. Το μελτέμι είχε σταματήσει εδώ και δυό μέρες. Κι όλοι περίμεναν πότε θα ξανάρχιζε. Νότιος ο τόπος, δεινοπαθούσε χωρίς τον ευεργετικό αέρα. Ακόμα και η θάλασσα δεν μπορούσε να τους λυτρώσει από την ζέστη.
«Χαμένος κόπος. Είναι πολύ παντρεμένος. Τι ζητάς ύστερα από τόσα χρόνια;». Η Μαρία ήξερε χωρίς να της έχει πει κουβέντα η Άννα. Το έβλεπε στο βλέμμα της φίλης της. Ο Μανόλης και η ‘Αννα ζούσαν ξανά την ίδια ιστορία με τότε. «Μόνο που τα πράγματα άλλαξαν, Άννα. Έχει παιδιά, έχει γυναίκα, έχει συγγενείς, έχει μια ζωή οργανωμένη, κι εδώ είναι στενός ο τόπος. Εσύ πόσο θα κάτσεις ακόμα; Σε λίγες μέρες θα φύγεις, θα γυρίσεις στην Αθήνα. Αξίζει να τον αναστατώσεις;»

Η Άννα έσβησε το τσιγάρο στις πέτρες. Δεν είχε απάντηση. Δεν είχε δικαιολογία. Δεν είχε ηρεμία. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς θα περνούσε η ώρα, να φτάσει οκτώ, να πάρει το αυτοκίνητο και να ανηφορίσει κατα το μετόχι του Ταξιάρχη για να συναντήσει τον Μανόλη.
«Θα αρχίσουν να μιλάνε. Να λένε. Πάντα θα λένε, βρε Άννα μου. Αφού τους ξέρεις, την αφορμή γυρεύουν. Κι εσύ από αφορμές, άλλο τίποτα. Μεγαλώσαμε πια. Δεν είναι όπως τότε. Πιο εύκολα σε βρίσκει τώρα ο πόνος. Πιο εύκολα σε νικά η απογοήτευση. Τόσα χρόνια έχεις να κάνεις διακοπές, τι θες και μπλέκεσαι;».

‘Αδεια ήταν η παραλία. Δύσκολη και η ώρα. Περασμένες τέσσερεις. Δύσκολες και οι μέρες. Οι τελευταίες του Αυγούστου. Σιγά σιγά άδειαζε το χωριό από τους μετανάστες του καλοκαιριού. Έφευγαν αυτοί που έπρεπε να γυρίσουν πίσω στις κανονικές τους ζωές, έμεναν εκείνοι που έτσι κι αλλιώς θα έμεναν. Δύσκολες πια και οι δικαιολογίες που έβρισκε ο Μανόλης για να ξεφέυγει. Κι όμως η αίσθηση ήταν ακόμη η ίδια. Ο ήχος από τον έρωτα ο ίδιος. Η λαχτάρα, ο ιδρώτας, η προσμονή. Κι ας είχαν αλλάξει τα κορμιά. Κι ας είχαν φορτωθεί μνήμες από άλλα σώματα, συνήθειες από άλλους συντρόφους.

Κι ας έλειπαν τα λόγια, οι υποσχέσεις, τα σχέδια για το μέλλον. Κανέναν δεν πλήγωναν. Κανέναν δεν τιμωρούσαν. Ένα ταξίδι ήθελαν να κάνουν. Στο χρόνο, στις μνήμες, στις απώλειες.

«Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να μάθει κανείς τίποτα. Ετσι κι αλλιώς σε λίγες μέρες θα γυρίσω στην Αθήνα και αυτή η ιστορία θα τελειώσει ξανά. Δεν θα αλλάξουν οι ισορροπίες». «Δεν ανησυχώ για τις ισορροπίες, καρδιά μου. Για σένα ανησυχώ που πάντα κυνηγάς αυτό που δεν μπορείς να έχεις και πάντα φεύγεις πριν αγωνιστείς για να το αποκτήσεις».
Πάντα θα ανησυχούσε η Μαρία. Έτσι είχε μάθει. Ν’ ανησυχεί και να είναι εκεί. «Έλα πάμε να κάνουμε μια βουτιά. Αυτή η ζέστη σήμερα είναι ανυπόφορη».

Σηκώθηκε και προχώρησε προς την θάλασσα. Πίσω της η Άννα. Η παραλία άδεια. Ηταν μόνες τους.
Δυο γυναίκες, δύο φίλες από πάντα μέσα σε μια έρημη θάλασσα, να κολυμπούν η μία δίπλα στην άλλη. Να ξεμακραίνουν από την ακτή. Να ανοίγονται στα βαθιά. Να σταματούν για να πάρουν ανάσα. Κι ύστερα πάλι να ξαναγυρνούν, να κατευθύνονται προς τα πίσω. Να βγαίνουν από την θάλασσα και να ξαπλώνουν στις ζεστές πέτρες. Ν’ αφήνονται ακίνητες στον απογευματινό ήλιο να τις στεγνώσει, να τις ζεστάνει, να τις αποχαυνώσει. Μαζί σε μια σιωπή που γιάτρευε.

ΥΣ: Κομμάτι από το βιβλίο που με παιδεύει 1,5 χρόνο τώρα.

27 σχόλια:

Μαρω_Κ είπε...

Οταν τογραφα είχα (και εχω παντα) στο μυαλό μου την καλυτερη μου φίλη την Λ.
Με διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο.
Σαν αυτό που παλεύω!!!!!!!!!!!

gitsaki είπε...

Είναι ώρα να προχωρήσει επιτέλους το βιβλίο!
Καλημέρα.

igkros είπε...

Έχετε ένα υπέροχο ταλέντο αγαπητή. Βουτηξτε στις λέξεις και ολοκληρώστε το ταξίδι της ιστορίας και του βιβλίου σας. Σίγουρα θα καταφέρετε να "γεννήσετε" κάτι πολύ καλό

Μαρω_Κ είπε...

@γιτσακι
Το ξαναπιασα.
Αργα και βασανιστικά.
Η πειθαρχία μου κάνει νερά, αλλά που θα πάει.....

@alps
Πάντα με την καλή κουβέντα.
Σας ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Μάρω μην μας δίνεις δείγμα δωρεάν! Θέλουμε όλο το βιβλίο και το θέλουμε τώρα (λέμε...). Βάλε μπροστά να το τελειώσεις λοιπόν.

Unknown είπε...

Συμφωνώ απολύτως. Σχεδίαζα να στο πω ιδιωτικά, αλλά αφού το δημοσίευσες ε, άλλη μια σύμπτωση. Η πρώτη ή η τελευταία θα 'ναι...
Νομίζω, πως το blogging μπορεί να είναι δάνειο ενέργειας (και καλή προπόνηση) όταν έχεις στο μυαλό σου κάτι "μεγαλύτερο".
Γιατί να είναι ανταγωνιστικά τα δυο τους;
Να γράψεις. Όσο νοιώθεις να γράψεις. Εμείς μπορούμε να σου δίνουμε την ώθηση που λείπει, όχι το φρένο (από δαύτο υπάρχει άφθονο out there).
To χρωστάς και στον εαυτό σου, σίγουρα, αφού θυμάσαι πόσο πλήρης νοιώθεις κάθε που το πιάνεις και κάτι του προσθέτεις.

Μαρω_Κ είπε...

@δωρα
Σωστά
Οχι δέιγμα δωρεάν.
Ομως για πες, αν ένα κομμάτι του post ήταν οπισθόφυλλο σε βιβλίο, θα το αγόραζες;

@ηλιας
Συμπτώσεις!
Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις.
Στις συγκυρίες ναι.
Ολα κομμάτια ενός ευρύτερου ιστού είναι. Απλά δεν έχουμε την πανοραμική του όψη.
Αλήθεια πως σου φάνηκε;

Ανώνυμος είπε...

Μάρω διαβάζοντάς σε τόσο καιρό και απ' όσα έχω εκτιμήσει σε σένα δεν είμαι και ο πιο αμερόληπτος αναγνώστης. Φυσικά και θα το αγόραζα.

Θερμεσιλαος είπε...

μου άρεσε το απόσπασμα. θα ήθελα να διαβάσω κι άλλο, φαίνεται ενδιαφέρον κι είναι καλογραμμένο. αν δεν είχε άσχημο εξώφυλλο, σίγουρα θα το αγόρασα (μου αρέσουν τα βιβλία και ως αντικείμενα).

zero είπε...

Αχ...
η πρωτη φωτο, με την Μαιριλυν ειναι φανταστικη.

ζερο.

H.Constantinos είπε...

Το "5." είναι κεφάλαιο; Εψαξα να βρώ τα άλλα 4, αλλά δεν...
Ενδιαφέρον project, και πρέπει να συνεχίσει.
Προχωρείστε, αγαπητή.
Γιατί όχι σε συνέχειες σε blog?
Αλλο το ένα, άλλο το άλλο. Είναι διαφορετικοί και οι αναγνώστες.

Μαρω_Κ είπε...

@dora
Aχ, τους βαριέμαι τους αμερόληπτους αγαπητή μου, μου θυμίζουν κάτι σαν αποστείρωση!
Προτιμώ τους εμπαθείς. Εχουν περισσότερο ενδιαφέρον.
Πάντως ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης!

@αλλαντιν
Χαιρομαι που σας άρεσε.
Υπάρχει κάποιο υλικό.
Είναι όμως το πρώτο χέρι.
Δεν ξέρω ποσο θα μπορου΄σε να σας ενδιαφέρει!

@ζερο
Ναι. Τελικά αυτή η εμμονή μου με την Μαίρυλιν, δημιουργεί συνειρμούς σε όλους μας!
Μήπως να την χρησιμοποιήσω και για το εξώφυλλο του μελλοντικού βιβλίου;

@constantinος
Μόνο το 5 ανέβασα.
Το θέμα του εν λόγω βιβλίου είναι λίγο ταμπού, οπότε προτιμώ να μην εκτεθώ στο δίκτυο κομμάτι, κομμάτι.
Να το κάνω μια κι εξω.
Χαίρομαι που το βρίσκετε ενδιαφέρον!

Unknown είπε...

Μου αρέσει κορίτσι μου, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι "στημένη".
Γι' αυτό είμαι δω, γιατί μ' αρέσει πως γράφεις.

Να σου πω την αλήθεια δεν "χωράω" να κάνω κριτική κανενός είδους.
Η μοναδική κριτική είναι εκείνη που μαθαίνεις από τους δικούς σου (που μετρούν) αν είσαι ειλικρινής και αυθεντική Μάρω.

Εμένα, πάντως, έτσι μου μοιάζεις.

Θερμεσιλαος είπε...

@ μαρω_κ,

αν αυτό είναι το "πρώτο χέρι", τότε αναμένω ασμένως και το υπόλοιπο του αλλά και, σίγουρα, το "τελικό χέρι".
καλημέρα

Μαρω_Κ είπε...

@ilias
Τώρα να μην γίνω τετριμμένη και να πω τα φαινόμενα απατούν, αλλά να πω ότι στο blog όλοι προσπαθούμε να βγάζουμε μια εξωραισμένη μας εικόνα.
Πάντως σ' ευχαριστώ που μεροληπτείς!

@αλλαντιν.
Πολυ καλημέρα σας.
Μια με τα λατινικά και μια με τα εξαιρετικά ελληνικά σας, με τσακίζετε.
Μήπως να μου κάνατε εσείς την τελική επιμέλεια ;

Θερμεσιλαος είπε...

ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά όχι και εξαιρετικά ελληνικά...
όπως λένε τα παιδιά μου, μιλώ (φευ!, αυτό, δικό μου) ελληνικά μιας άλλης εποχής...

θα σας έκανα ευχαρίστως την τελική επιμέλεια και με μεγάλη χαρά γιατί θα είχα την τιμή και την ευχαρίστηση να διαβάσω πρώτος το βιβλίο σας (δηλαδή θα ένοιωθα σαν να λέμε "the virgin and the gypsy"), αλλά, να, δεν είμαι και πολύ επιμελής... αλλά μια δοκιμή δεν βλάπτει. Αλλά, σπεύσατε, βαίνω, λόγω ηλικίας "προς καλήν απολογίαν" - η άισθηση της βροτείας μου εξασκούσε πάντοτε μια έντονη σαγήνη.

Διάβασα και πάλι το κείμενό σας - μου αρέσει η ροή του και η αμεσότητά του. Αν δε γνωρίζατε φίλους μου, θα σας επιβεβαίωναν πως ποτέ, μα ποτέ, δεν κολακεύω για την δουλειά των άλλων και πως είμαι αθεράπευτα ειλικρινής, λόγω σεβασμού στην δημιουργία, όποια και να είναι αυτή.
Χαιρετισμούς

Μαρω_Κ είπε...

Δεν ξέρω τι σας λένε τα παιδιά σας, αλλά εμένα αυτά τα ελληνικά μου αρέσουν!
Αν και ενίοτε έχω άγνωστες λέξεις.
Λοιπόν έχω στρωθεί στην δουλειά.
Ελπίζω πως σε μερικούς μήνες να έχει ολοκληρωθεί η πρώτη γραφή.
Και φυσικά θα επωφεληθώ από την δέσμευσή σας!

Θερμεσιλαος είπε...

ας μην ξεχνόμαστε, γύφτος είμαι...

Μαρω_Κ είπε...

Ολοι μας λίγο πολύ, rom είμαστε!

stefanos είπε...

θες εξοχή
και ώρας (ώρες ολόκληρες) ιδιαίτερη
να αφεθείς

σου το εύχομαι
για το δικό μας καλό
να διαβάσουμε εσένα
όταν το αποφασίσεις

ματς μουτς σταυρωτά

Μαρω_Κ είπε...

@stefanos
Πειθαρχία και μαστίγιο θέλω αγαπητέ μου Στέφανε.
Αλλά και για δημιουργικές διακοπές δεν λέω όχι.

Ματς-μουτς

Dawkinson είπε...

είμαστε σε πλήρη συντονισμό, βλέπω!

Μαρω_Κ είπε...

@dawkinson
Πλήρης ταύτιση απόψεων και συναισθήσεων τολμώ να πω!

Caesar είπε...

To "τρέϊλερ" μου προξένησε το ενδιαφέρον. Η ιστορία δείχνει ρεαλιστική, στα καθημερινά πράγματα & στις ανθρώπινες σχέσεις, που λίγο-πολύ μας πολιορκούν όλους...

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα καίσαρα.
Το τρεηλερ, πολύ μου άρεσε ο χαρακτηρισμός.
Χαίρομαι που "τσίμπησες". Οπως θα έλεγε κι ένας ...αμετανοητος διαφημιστής!

3 parties a day είπε...

Αν άνοιγα σε μια τυχαία σελίδα και διάβαζα αυτό το απόσπασμα, θα το αγόραζα. Ξέρω τα κριτήριά μου.
Πολύ θα ήθελα να διάβαζα κι άλλο.

(Κι εγώ έχω πρόβλημα πειθαρχίας. Μεγάλο όμως).

mirca είπε...

Υπεροχο...

ήδη ταξίδεψα πάνω στις πυρομένες πέτρες του καταμεσήμερου.. ήδη βλέπω μπροστά μου το κυμματάκι που θα έρθει να με δροσίσει..

ίσως και να ακούω τις χαμηλόφωνες συζητήσεις τους...