5. "Φίλοι και εραστές"

Καιγόταν. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός. Τον ένιωθε να της κατακαίει το στήθος, να περνάει το δέρμα να της καίει τα σωθικά, να μην την αφήνει να χαλαρώσει, να ηρεμήσει, να σκεφτεί. Σηκώθηκε, ισορρόπησε πάνω στις πέτρες της παραλίας και έπεσε στην θάλασσα. Το νερό δροσερό, ευεργετικό, την πήρε μαζί του, την παρέσυρε. Κολύμπησε λίγο, απομακρύνθηκε κι ύστερα ξαναγύρισε προς την παραλία. Εκλεισε τα μάτια, πήρε αναπνοή, βούτηξε το κεφάλι της στο νερό και άρχισε να βγαίνει.
Κάτω από το αλμυρίκι η Μαρία την παρακολουθούσε να βγαίνει από την θάλασσα, να στραγγίζει τα μαλλιά της, να τα μαζεύει ψηλά, να σκουπίζεται με την πετσέτα κι ύστερα λίγο πριν σωριαστεί ξανά στις πέτρες της παραλίας, της έκανε νόημα να έρθει κι εκείνη κάτω από την πολύτιμη σκιά του μοναδικού δέντρου, τουλάχιστον, σ’ αυτήν την άκρη του κόλπου.

«Πού τους άφησες, σύζυγο και γιό;». Η ‘Αννα ρωτούσε για να ρωτήσει. Ήξερε ότι ο Σήφης και ο Λευτέρης σπάνια κατέβαιναν τέτοια ώρα στην παραλία. Ο πρώτος απολάμβανε τον μεσημεριάτικο του ύπνο κι ο δεύτερος όλο και κάπου θα ξόδευε την απίστευτη ενέργεια που τον τυρρανούσε.
«Μπορούν να ζήσουν και χωρίς εμένα κάποιες ώρες. Βαρέθηκα μόνη μου επάνω και ήρθα να σου κάνω παρέα. Τόσες μέρες είσαι εδώ και μια στιγμή μόνες μας δεν βρεθήκαμε». Η ήρεμη Μαρία, η πάντα προσγειωμένη Μαρία, έμπαινε αμέσως στο θέμα. Η ‘Αννα έκατσε δίπλα της, ακούμπησε την πλάτη της στο αλμυρίκι, άπλωσε τα πόδια της, άναψε τσιγάρο και περίμενε.
«Χάνεσαι με τις ώρες βρε ‘Αννα. Κι ύστερα εμφανίζεσαι από το πουθενά, αμίλητη, απόμακρη και καπνίζεις. Δεν κοιμάσαι, δεν τρως, δεν χαλαρώνεις. Αυτές δεν είναι διακοπές καρδιά μου».

Έκανε ζέστη. Μια ζέστη ακίνητη, απρόσωπη, ουδέτερη. Το μελτέμι είχε σταματήσει εδώ και δυό μέρες. Κι όλοι περίμεναν πότε θα ξανάρχιζε. Νότιος ο τόπος, δεινοπαθούσε χωρίς τον ευεργετικό αέρα. Ακόμα και η θάλασσα δεν μπορούσε να τους λυτρώσει από την ζέστη.
«Χαμένος κόπος. Είναι πολύ παντρεμένος. Τι ζητάς ύστερα από τόσα χρόνια;». Η Μαρία ήξερε χωρίς να της έχει πει κουβέντα η Άννα. Το έβλεπε στο βλέμμα της φίλης της. Ο Μανόλης και η ‘Αννα ζούσαν ξανά την ίδια ιστορία με τότε. «Μόνο που τα πράγματα άλλαξαν, Άννα. Έχει παιδιά, έχει γυναίκα, έχει συγγενείς, έχει μια ζωή οργανωμένη, κι εδώ είναι στενός ο τόπος. Εσύ πόσο θα κάτσεις ακόμα; Σε λίγες μέρες θα φύγεις, θα γυρίσεις στην Αθήνα. Αξίζει να τον αναστατώσεις;»

Η Άννα έσβησε το τσιγάρο στις πέτρες. Δεν είχε απάντηση. Δεν είχε δικαιολογία. Δεν είχε ηρεμία. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς θα περνούσε η ώρα, να φτάσει οκτώ, να πάρει το αυτοκίνητο και να ανηφορίσει κατα το μετόχι του Ταξιάρχη για να συναντήσει τον Μανόλη.
«Θα αρχίσουν να μιλάνε. Να λένε. Πάντα θα λένε, βρε Άννα μου. Αφού τους ξέρεις, την αφορμή γυρεύουν. Κι εσύ από αφορμές, άλλο τίποτα. Μεγαλώσαμε πια. Δεν είναι όπως τότε. Πιο εύκολα σε βρίσκει τώρα ο πόνος. Πιο εύκολα σε νικά η απογοήτευση. Τόσα χρόνια έχεις να κάνεις διακοπές, τι θες και μπλέκεσαι;».

‘Αδεια ήταν η παραλία. Δύσκολη και η ώρα. Περασμένες τέσσερεις. Δύσκολες και οι μέρες. Οι τελευταίες του Αυγούστου. Σιγά σιγά άδειαζε το χωριό από τους μετανάστες του καλοκαιριού. Έφευγαν αυτοί που έπρεπε να γυρίσουν πίσω στις κανονικές τους ζωές, έμεναν εκείνοι που έτσι κι αλλιώς θα έμεναν. Δύσκολες πια και οι δικαιολογίες που έβρισκε ο Μανόλης για να ξεφέυγει. Κι όμως η αίσθηση ήταν ακόμη η ίδια. Ο ήχος από τον έρωτα ο ίδιος. Η λαχτάρα, ο ιδρώτας, η προσμονή. Κι ας είχαν αλλάξει τα κορμιά. Κι ας είχαν φορτωθεί μνήμες από άλλα σώματα, συνήθειες από άλλους συντρόφους.

Κι ας έλειπαν τα λόγια, οι υποσχέσεις, τα σχέδια για το μέλλον. Κανέναν δεν πλήγωναν. Κανέναν δεν τιμωρούσαν. Ένα ταξίδι ήθελαν να κάνουν. Στο χρόνο, στις μνήμες, στις απώλειες.

«Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να μάθει κανείς τίποτα. Ετσι κι αλλιώς σε λίγες μέρες θα γυρίσω στην Αθήνα και αυτή η ιστορία θα τελειώσει ξανά. Δεν θα αλλάξουν οι ισορροπίες». «Δεν ανησυχώ για τις ισορροπίες, καρδιά μου. Για σένα ανησυχώ που πάντα κυνηγάς αυτό που δεν μπορείς να έχεις και πάντα φεύγεις πριν αγωνιστείς για να το αποκτήσεις».

Πάντα θα ανησυχούσε η Μαρία. Έτσι είχε μάθει. Ν’ ανησυχεί και να είναι εκεί. «Έλα πάμε να κάνουμε μια βουτιά. Αυτή η ζέστη σήμερα είναι ανυπόφορη».

Σηκώθηκε και προχώρησε προς την θάλασσα. Πίσω της η Άννα. Η παραλία άδεια. Ηταν μόνες τους.

Δυο γυναίκες, δύο φίλες από πάντα μέσα σε μια έρημη θάλασσα, να κολυμπούν η μία δίπλα στην άλλη. Να ξεμακραίνουν από την ακτή. Να ανοίγονται στα βαθιά. Να σταματούν για να πάρουν ανάσα. Κι ύστερα πάλι να ξαναγυρνούν, να κατευθύνονται προς τα πίσω. Να βγαίνουν από την θάλασσα και να ξαπλώνουν στις ζεστές πέτρες. Ν’ αφήνονται ακίνητες στον απογευματινό ήλιο να τις στεγνώσει, να τις ζεστάνει, να τις αποχαυνώσει. Μαζί σε μια σιωπή που γιάτρευε.

ΥΣ: Κομμάτι από το βιβλίο που με παιδεύει 1,5 χρόνο τώρα.