Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Γράμματα


Ξέρεις τι μου θυμίζουμε, μια σκηνή από τα γράμματα του Κάφκα στην Μιλένα.

Είναι ένα καταπληκτικό δωμάτιο, ζεστό, φιλικό, θαυμάσια επιπλωμένο, φωτεινό, γεμάτο πανέμορφα αντικείμενα.

Ενα δωμάτιο με δύο πόρτες. Και μεις βρισκόμαστε πίσω από κάθε πόρτα και θέλουμε πάρα πολύ να μπούμε στο δωμάτιο. Και τι κάνουμε; καθόμαστε πίσω από την πόρτα με το χέρι στο πόμολο και αφουγκραζόμαστε τι κάνει ο άλλος. Μόλις ένας από τους δύο κάνει την πρώτη κίνηση και πάει να γυρίσει το πόμολο ο άλλος αμέσως κάνει πίσω και αποτραβιέται, περιμένοντας την επόμενη κίνηση. Το αποτέλεσμα; κανείς δεν έχει το θάρρος να μπει μέσα σ’ αυτό το υπέροχο δωμάτιο. Μένουμε αιώνια πισω από μια κλειστή πόρτα, απογοητευμένοι, πληγωμένοι, οργισμένοι, μισεροί.

Μακάρι νάκανες την επόμενη κίνηση εσύ. Να’ μπαινες μέσα στο δωμάτιο. Να καθόσουνα στα όμορφα έπιπλα του, να χαλάρωνες, να ζούσες για λίγο εκεί μέσα. Τόσο όσο θα μου χρειαζόταν για να σε εμπιστευτώ, να νιώσω άνετα, να βρω την δύναμη να μπω κι εγώ μέσα στο δωμάτιο. Μακάρι.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μήπως κάποτε εμείς ν' ανοίγουμε πρώτοι την πόρτα και να την αφήνουμε έστω και μισάνοιχτη; Κι αν δεν μπει κανείς είναι ξεκούραστα εκεί, μέχρι η καρδιά να συνεφέρει και να ανοίξει κι άλλη πόρτα...Πολεμούμε αέναα.

Unknown είπε...

So fucking familiar 'n so fucking true...

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα Δώρα.
Αυτό το ποστ τό έγραψα γιατί καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου, να το σκέφτεται και να το ξανασκέφτεται αν θα έπρεπε να εκτεθεί, να ανοιχτεί.
Σε κάποιες στιγμές της ζωής μας όλοι γινόμαστε στρείδια. Κλεινόμαστε κι αφήνουμε τους άλλους απέξω.
Αυτό ήθελα να ξορκίσω.
Ετσι κι αλλιώς τι άλλο είναι τα γραφόμενα, παρά αποτυχημένα ξόρκια μιας ανίερης μαγείας.

Φιλιά πρωινά

Μαρω_Κ είπε...

Αγαπητέ Ηλία,
The f word!!!!!!!!!
Εγω πάλι θα έλεγα, γαμημένη εμπειρία που μας αποτρέπεις το γαμημένο ρίσκο!
Φτου γαμώτο μου!

Thank God is fucking Friday!!!!!!!!!!

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Εμένα πάλι μου φαίνεται, πως μόλις ο ένας μπαίνει, ο άλλος βγαίνει...

H.Constantinos είπε...

Μία πολύ παραστατική εικόνα, μίας πολύ γνωστής κατάστασης...

Μαρω_Κ είπε...

@synas
Κάτι σαν τις άιθουσες αναμονής των σταθμών;
Μπορεί. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.

@constantinos
Ενα deja-vu. Εχετε απόλυτο δίκιο.
Πάντα κάπως έτσι συμβαίνει στην ζωή μας και χάνουμε μιαν αγάπη!

H.Constantinos είπε...

Ναι...

igkros είπε...

Συμφωνω με τον h.constantinos. Το έχουμε ζήσει εξάλλου τόσες φορές και θα το ξαναζήσουμε. Και πριν και τώρα και στο μέλλον.Ώσπου να ανοίξει η καταραμένη πόρτα και να βρεθούμε αντικρυστά (με την αγάπη).Τότε έστω και για λίγο ζεις το παραμύθι σου...

Caesar είπε...

Σαν την μετέωρη, για λίγο, κίνηση του σκακιστή πριν αφήσει από το χέρι του το πιόνι...

fish eye είπε...

πραγματι..καθε φορα που ο ενας μπαινει,ο αλλος βγαινει..αλλα και οι δυο θελουν..κι εχουν αναγκες να παρει..!!

3 parties a day είπε...

Τα θεατρικά που σιχαίνομαι είναι αυτά με τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν και μόλις μπαίνει ο ένας βγαίνει ο άλλος, είτε από "σύμπτωση", είτε για ν'αποφύγουν συναντήσεις.
Μια ολιγόλεπτη συγκέντρωση όλων αυτών σ' ένα δωμάτιο, θα είχε λύσει τα προβλήματα στο πιτς φυτίλι.
Όταν αυτό το σκηνικό διαδραματιζεται στην πραγματική ζωή, το σιχαίνομαι διπλά και τριπλά.

zero είπε...

Κι'εγω συμφωνω με την 3 parties a day.

ζερο.

Dawkinson είπε...

εγώ πάντα μπαίνω πρώτη και το βρίσκω άδειο...
αλλά από την άλλη, δε μου αρέσει να περιμένω.

gitsaki είπε...

Λείπει ο συγχρονισμός.Κι εμένα μου φαίνεται πως όλοι διστάζουν περιμένοντας τον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα.Κρίμα.