Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

Απουσία


Ο πατέρας μου πέθανε μετά από μακροχρόνια αρρώστια στις 30 Οκτωβρίου του 2000. Στο γύρισμα της χιλιετίας. Ηταν 64. Η πρώτη μου σκέψη ήταν επιτέλους, θα ησυχάσουμε κι εμείς κι αυτός.

Στην κηδεία δεν έκλαψα. Ούτε στα σαράντα. Νομίζω ότι τι κλάμα ερχόνταν κι έφευγε για άσχετα πράγματα.

Δύο χρόνια αργότερα έβγαινα από μια ακόμη καταστροφική σχέση και ως γνωστόν η απελπισία είναι ο καλύτερος φίλος της δημιουργικότητας, έτσι ενώ άρχισα να γράφω κάτι για να ξορκίσω την σκιά του Γ. , μου βγήκε κάτι άλλο!


Missing you


Εφυγες και μας άφησες ν’ απολαμβάνουμε ήλιους ανελέητους,
μέρες ανήμερες,
νύχτες άχρωμες.
Εφυγες και μας καταράστηκες να βυθιζόμαστε σε σιροπιαστές αναμνήσεις,
σε γεύσεις πικρής σοκολάτας,
σε κυριακάτικες βόλτες με σοσόνια.
Εγκαταλείποντας και καταλείποντας,
απών, παρών,
αδιάστατος και αδιάσταλτος.
Ούτε εφιάλτης, ούτε πανόραμα,
ούτε ζωή, ούτε καταδίκη,
ούτε ουσία, ούτε παρουσία.
Εφυγες για να μην ξαναρωτήσεις.
Δεν ήταν νωρίς, δεν ήταν πολύ αργά.
Ηταν απλώς η πιο κατάλληλη στιγμή.
Εφυγες στο γύρισμα ενός αιώνα,
κι απέμεινα εγώ ο μόνος επιζών, να θυμώνω έναν αθέατο θυμό,
να βιώνω βίους αβίωτους αμαρτωλών.
Εκλιπαρώντας και ρωτώντας.
Ερωτας ή πατέρας;
ΥΣ: Εστω και αργοπορημένα , μπαμπά καλό ταξίδι!

28 σχόλια:

gerasimos είπε...

Άσχετο: από καιρό ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για το γατορολόι. Πολύ μ'αρέσει! (Αλλά πάει και μια ώρα πίσω.)

gitsaki είπε...

Δύσκολη η αίσθηση της απώλειας...

Ενδιαφέρον το ερώτημα στο τέλος του ποιήματος.

Τα τελευταία χρόνια άρχισα να ανακαλύπτω τον πατέρα μου και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που όλα αυτά έγιναν εν ζωή.

Alkyoni είπε...

διαβάζοντας τι έγραψε το gitsaki δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πάντα όταν πλησιάζει ή έρχεται κάποιο "τέλος" εκτιμούμε/καταλαβαίνουμε/νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για τα όσα της διάρκειας;;;

Unknown είπε...

Δεν πιστεύω ότι καμμία γνώμη δικαιούται να παρέμβη σε μια πλημμυρισμένη μνήμη.
Απλώς την ευχαριστώ που γέννησε μια τόσο όμορφη γραμμένη σκέψη.

gitsaki είπε...

@alkyoni:

Ίσως ακριβώς επειδή χρονικά το τέλος πλησιάζει.Ο δικός μου πατέρας είναι 75 και υγιής αλλά δε μπορώ να σκέπτομαι ότι θα είναι ζωντανός τα υπόλοιπα 50 χρόνια...Επομένως,τώρα έχει περισσότερη αξία το να περνώ μαζί του όμορφες στιγμές.Παλιά τις κατανάλωνα(τις στιγμές).Από δω και πέρα,αρχίζω να τις αποταμιεύω...

Dawkinson είπε...

ύπουλη η απώλεια. ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει. τι θα την ενεργοποιήσει...

Μαρω_Κ είπε...

@γερασιμος
Το ξέρω, αλλά έλα που δεν ξέρω να το διορθώσω.
Είπαμε είμαι και λίγο ξανθιά σ' αυτά!

@γιτσακι
Δεν ξέρω τι να πω.
Δεν έιμαι σίγουρη για πολλά από αυτά που νιώθω!

@αλκυόνη
Τον πατέρα μου πραγματικά δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω.
Οταν αρρώστησε ήμουν μόλις 23 και δεν είχαμε προλάβει να πούμε πολλά.
Μετά όλα απλά άλλαξαν!

@ηλιας
Σας ευχαριστώ πολύ αγαπητέ μου!

@Dawkinson
Δύσκολο πράγμα η απουσία.
Δεν νομίζω ότι συμφιλιωνόμαστε ποτέ μαζί της!

Caesar είπε...

"Ό,τι με καταστρέφει με θρέφει"!! ή κάπως έτσι νομιζω πως το διατύπωσε ο Νίτσε;)

industrialdaisies είπε...

Το έχω νιώσει κι εγώ έτσι... Εκ των υστέρων, να τρυπώνει ύπουλα στις στιγμές μου και να μην ξέρω από πού... Καλημέρα!

Μαρω_Κ είπε...

@caesar
Καλημέρα.
Δεν το ήξερα. Αλλά με εκφράζει απόλυτα.
Σ'ευχαριστώ!

@μαργαρίτες
Αγαπημένο όνομα.
Καλημέρα.
Καλώσορίσατε.
Ετσι είναι η απουσία ύπουλη.
Και αθόρυβα θανατερή!

3 parties a day είπε...

Δύο θάνατοι, ένα ποίημα...

Μαρω_Κ είπε...

@3pad
Σωστά. Κι ο χωρισμός θάνατος λογίζεται.
Συμπιπτουμε στα post μας!

Fatale είπε...

Περί θανάτου, το μόνο που έχω να πω ,είναι ότι ο πόνος βουβός ή φανερός είναι έντονος.
Από προσωπική εμπειρία, πιστεύω, πως όταν πεθαίνει κάποιος πολύ αγαπημενός σου, νιώθεις σαν να μην έφυγε ποτέ από την καρδιά σου,ότι κάπου είναι, κάπου υπάρχει .
Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. ΄΄Καλή ανάπαυση, στις ψυχές που φύγαν΄΄.

zero είπε...

Αγαπητη μου...
ειμαι ετοιμος.
Στο blog μου , θα βρεις την ιστορια που σου υποσχεθηκα.

Οσον αφορα για το ποστ σου, αυτο εδω...
γνωριζω καλα τι θα πει απωλεια.

Μερικες φορες τα λογια ειναι φτωχα για γεγονοτα τετοιας σημασιας και σπουδαιοτητος.

Την καλησπερα μου.

ζερο.

Ανώνυμος είπε...

Η μία απώλεια αναμόχλευσε την άλλη την βαθύτερα κρυμμένη. Έχοντας έναν υπέροχο πατέρα, τα τελευταία χρόνια θέλω να απολαμβάνω την παρέα του για νά 'χω παρακαταθήκη για τα χρόνια της ορφάνιας που θα μας χτυπήσουν όλους.

Μαρω_Κ είπε...

@fatale
Πάντα κάπου υπάρχουν οι απόντες!
Μέσα μας, στα όνειρα μας, κάπου γυρίζουν!

@ ζερο
Check your mail

@Δωρα
Σας ζηλεύω!
Η ορφάνια τελικά είναι αυτό που μας φοβίζει!
Το να μην ανήκουμε κάπου!

stefanos είπε...

συμφωνώ με τον Ηλία
κάτι τόσο προσωπικό αδυνατώ να το σχολιάσω

σε ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι μαζί μας
και τόσο όμορφα

Unknown είπε...

Που είσαι καλή μου;
Δεν πιστεύω το μελαγχολικό σου κείμενο να μας υποδηλώνει και την μελαγχολική απουσία.
Σε περιμένουμε πάντως να ξέρεις.
Όποτε.

fish eye είπε...

εστω κι αργοπορημενα..μπαμπα σαγαπαω??

BeBe είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά...

Μαρω_Κ είπε...

@stefanos
Τα προσωπικα γίνονται και δημόσια καμιά φορά από την ανάγκη απομυθοποίησης.


@ηλιας
Γεια σου φίλε μου.
Μόλις επέστρεψα από επαγγελματικό ταξίδι στην συμπρωτεύουσα.
Εδώ είμαι πάλι.

@με το φεγγάρι.
Εχει νόημα ε΄να καθυστερημένο σ' αγαπώ;
Δεν ξέρω.

@bebe
Κάποιες φορές είναι όντως αργά!

zero είπε...

Καλως ηρθες.

ζερο.

fish eye είπε...

@..εχει νοημα..πολυ μεγαλο..για εσενα τωρα πια..και καλα κανεις που το λες..το βγαζεις απο μεσα σου..καλο βραδυ..

Adomiel είπε...

Το διάβασα εδώ και μέρες το κείμενο αλλά δεν μπορώ να το σχολιάσω... νομίζω ότι ξέρεις γιατί...! Παρ' όλα αυτά ήρθα να σε προσκαλέσω στο ..ντιβάνι! ;-)

Αγαπητή μου έχετε μια πρόκληση στο blog μου και αναμένω να την αδράξετε...! ;-)

Ανώνυμος είπε...

Μάρω μου ήσουν στα μέρη μας! Ελπίζω να πέρασες όμορφα.

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ είπε...

Bρήκα το Μπλόγκ σας εντελώς τυχαία...
Μετρώ την απώλειά σας, μέσα και από την δική μου απώλεια...
Μόλις άνοιξε πλατειά η πόρτα της επικοινωνίας με τον πατέρα μου, αυτός έφυγε..
Τότε, το '92 και από τότε μου λείπει αφόρητα...

Θα ήθελα να'χω μιλήσει πιο πολύ μαζί του....
Θα ήθελα να'χω γελάσει πιο πολύ με τ'αστεία του...
Θα ήθελα πολλά..

Την καλημέρα μου και συγνώμη, μα ένοιωσα ότι μπορώ να αδειάσω το μυαλό μου εδώ...

Την καλημέρα μου...

Μαρω_Κ είπε...

@zero +
Καλώς σας βρήκα.

@φεγγαροαγγαλιασμένη.
Μπορεί.
Ετσι κι αλλιώς οι αποχαιρετισμοί κρατούν μια ζωή!

@adomiel
Οχι που θα με άφηνες να την γλιτώσω.
Φτου σου σαν δεν ντρέπεσαι!

@δώρα
Δεν τόξερα ότι μένετε στην συμπρωτεύουσα.
Την επόμενη φορά (σε 15 μέρες μάλλον) θα σας στείλω mail.

@νίκος περάκης
Καλως ορίσατε.
Χαίρομαι που αδειάσατε....
Το χρειαζόμαστε από καιρό εις καιρό!

markos-the-gnostic είπε...

έρωτας ή πατέρας;
σημειώσατε x?