Απουσία

Ο πατέρας μου πέθανε μετά από μακροχρόνια αρρώστια στις 30 Οκτωβρίου του 2000. Στο γύρισμα της χιλιετίας. Ηταν 64. Η πρώτη μου σκέψη ήταν επιτέλους, θα ησυχάσουμε κι εμείς κι αυτός.

Στην κηδεία δεν έκλαψα. Ούτε στα σαράντα. Νομίζω ότι τι κλάμα ερχόνταν κι έφευγε για άσχετα πράγματα.

Δύο χρόνια αργότερα έβγαινα από μια ακόμη καταστροφική σχέση και ως γνωστόν η απελπισία είναι ο καλύτερος φίλος της δημιουργικότητας, έτσι ενώ άρχισα να γράφω κάτι για να ξορκίσω την σκιά του Γ. , μου βγήκε κάτι άλλο!

Missing you


Εφυγες και μας άφησες ν’ απολαμβάνουμε ήλιους ανελέητους,
μέρες ανήμερες,
νύχτες άχρωμες.
Εφυγες και μας καταράστηκες να βυθιζόμαστε σε σιροπιαστές αναμνήσεις,
σε γεύσεις πικρής σοκολάτας,
σε κυριακάτικες βόλτες με σοσόνια.
Εγκαταλείποντας και καταλείποντας,
απών, παρών,
αδιάστατος και αδιάσταλτος.
Ούτε εφιάλτης, ούτε πανόραμα,
ούτε ζωή, ούτε καταδίκη,
ούτε ουσία, ούτε παρουσία.
Εφυγες για να μην ξαναρωτήσεις.
Δεν ήταν νωρίς, δεν ήταν πολύ αργά.
Ηταν απλώς η πιο κατάλληλη στιγμή.
Εφυγες στο γύρισμα ενός αιώνα,
κι απέμεινα εγώ ο μόνος επιζών, να θυμώνω έναν αθέατο θυμό,
να βιώνω βίους αβίωτους αμαρτωλών.
Εκλιπαρώντας και ρωτώντας.
Ερωτας ή πατέρας;

ΥΣ: Εστω και αργοπορημένα , μπαμπά καλό ταξίδι!