Ξέρεις τι μου θυμίζουμε, μια σκηνή από τα γράμματα του Κάφκα στην Μιλένα.
Είναι ένα καταπληκτικό δωμάτιο, ζεστό, φιλικό, θαυμάσια επιπλωμένο, φωτεινό, γεμάτο πανέμορφα αντικείμενα.
Ενα δωμάτιο με δύο πόρτες. Και μεις βρισκόμαστε πίσω από κάθε πόρτα και θέλουμε πάρα πολύ να μπούμε στο δωμάτιο. Και τι κάνουμε; καθόμαστε πίσω από την πόρτα με το χέρι στο πόμολο και αφουγκραζόμαστε τι κάνει ο άλλος. Μόλις ένας από τους δύο κάνει την πρώτη κίνηση και πάει να γυρίσει το πόμολο ο άλλος αμέσως κάνει πίσω και αποτραβιέται, περιμένοντας την επόμενη κίνηση. Το αποτέλεσμα; κανείς δεν έχει το θάρρος να μπει μέσα σ’ αυτό το υπέροχο δωμάτιο. Μένουμε αιώνια πισω από μια κλειστή πόρτα, απογοητευμένοι, πληγωμένοι, οργισμένοι, μισεροί.
Μακάρι νάκανες την επόμενη κίνηση εσύ. Να’ μπαινες μέσα στο δωμάτιο. Να καθόσουνα στα όμορφα έπιπλα του, να χαλάρωνες, να ζούσες για λίγο εκεί μέσα. Τόσο όσο θα μου χρειαζόταν για να σε εμπιστευτώ, να νιώσω άνετα, να βρω την δύναμη να μπω κι εγώ μέσα στο δωμάτιο. Μακάρι.
15 σχόλια:
Μήπως κάποτε εμείς ν' ανοίγουμε πρώτοι την πόρτα και να την αφήνουμε έστω και μισάνοιχτη; Κι αν δεν μπει κανείς είναι ξεκούραστα εκεί, μέχρι η καρδιά να συνεφέρει και να ανοίξει κι άλλη πόρτα...Πολεμούμε αέναα.
So fucking familiar 'n so fucking true...
Καλημέρα Δώρα.
Αυτό το ποστ τό έγραψα γιατί καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου, να το σκέφτεται και να το ξανασκέφτεται αν θα έπρεπε να εκτεθεί, να ανοιχτεί.
Σε κάποιες στιγμές της ζωής μας όλοι γινόμαστε στρείδια. Κλεινόμαστε κι αφήνουμε τους άλλους απέξω.
Αυτό ήθελα να ξορκίσω.
Ετσι κι αλλιώς τι άλλο είναι τα γραφόμενα, παρά αποτυχημένα ξόρκια μιας ανίερης μαγείας.
Φιλιά πρωινά
Αγαπητέ Ηλία,
The f word!!!!!!!!!
Εγω πάλι θα έλεγα, γαμημένη εμπειρία που μας αποτρέπεις το γαμημένο ρίσκο!
Φτου γαμώτο μου!
Thank God is fucking Friday!!!!!!!!!!
Εμένα πάλι μου φαίνεται, πως μόλις ο ένας μπαίνει, ο άλλος βγαίνει...
Μία πολύ παραστατική εικόνα, μίας πολύ γνωστής κατάστασης...
@synas
Κάτι σαν τις άιθουσες αναμονής των σταθμών;
Μπορεί. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
@constantinos
Ενα deja-vu. Εχετε απόλυτο δίκιο.
Πάντα κάπως έτσι συμβαίνει στην ζωή μας και χάνουμε μιαν αγάπη!
Ναι...
Συμφωνω με τον h.constantinos. Το έχουμε ζήσει εξάλλου τόσες φορές και θα το ξαναζήσουμε. Και πριν και τώρα και στο μέλλον.Ώσπου να ανοίξει η καταραμένη πόρτα και να βρεθούμε αντικρυστά (με την αγάπη).Τότε έστω και για λίγο ζεις το παραμύθι σου...
Σαν την μετέωρη, για λίγο, κίνηση του σκακιστή πριν αφήσει από το χέρι του το πιόνι...
πραγματι..καθε φορα που ο ενας μπαινει,ο αλλος βγαινει..αλλα και οι δυο θελουν..κι εχουν αναγκες να παρει..!!
Τα θεατρικά που σιχαίνομαι είναι αυτά με τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν και μόλις μπαίνει ο ένας βγαίνει ο άλλος, είτε από "σύμπτωση", είτε για ν'αποφύγουν συναντήσεις.
Μια ολιγόλεπτη συγκέντρωση όλων αυτών σ' ένα δωμάτιο, θα είχε λύσει τα προβλήματα στο πιτς φυτίλι.
Όταν αυτό το σκηνικό διαδραματιζεται στην πραγματική ζωή, το σιχαίνομαι διπλά και τριπλά.
Κι'εγω συμφωνω με την 3 parties a day.
ζερο.
εγώ πάντα μπαίνω πρώτη και το βρίσκω άδειο...
αλλά από την άλλη, δε μου αρέσει να περιμένω.
Λείπει ο συγχρονισμός.Κι εμένα μου φαίνεται πως όλοι διστάζουν περιμένοντας τον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα.Κρίμα.
Δημοσίευση σχολίου