H ευθεία σύγκρουση.
Η επιβεβαίωση της ανθρώπινης νομοτέλειας.
Μπροστά στο τραγικό στέκομαι άφωνη.
Δεν κλαίω.
Δεν έχω δάκρυα.
Δεν έχω τίποτε, εκτός από τον φόβο.
Τίποτα , εκτός από την οριστικότητα του τέλους.
Στην Κατερίνα μας. Στην Καίτη μας.
Την φίλη.
Που έφυγε σήμερα τα ξημερώματα στα 41 της.
Και μας άφησε όλους μας να κοιτάμε.
Δεν έχω παρηγοριά.
Ούτε θυμό.
Ούτε ερωτηματικά.
Μόνο τον Φόβο.
Καλό κατευόδειο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Αυτός ο μεγάλος φόβος είναι που μας κάνει να πέφτουμε με τα μούτρα στη ζωή αμέσως μετά... για να αποδείξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί... τι κρίμα που κρατάει πάντα τόσο λίγο... ίσως φταίει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης... πως θα προχωρούσαμε με το φόβο του οριστικού τέλους συνεχώς στο μυαλό μας...!
Λυπάμαι πολύ γλυκειά μου...
Να "αναπαυτεί" με ειρήνη...
τραγικό... λυπάμαι πολύ!
Δύναμη σ' αυτούς που μένουν πίσω...
φιλώ σε...
Απλά, φρίκη...Κουράγιο...
Πως να σου κρατήσουμε το χέρι από απόσταση καλή μου;
Ζωή σε σένα
...
Θα 'θελα να πω πολλά, αλλά δεν βρίσκω λόγια. Θα 'θελα να γράψω κάτι, αλλά δεν έχω λέξεις. Αντίο Σουλουπίτσα. Συγνώμη που δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω ότι σ' αγαπάω. Βλέπεις, νόμιζα ότι είχαμε χρόνο μπροστά μας. Άλλο ένα λάθος που έκανα στη ζωή μου.
Λυπάμαι πολύ... Καταλαβαίνω πώς νιώθεις...
ΚΑΝΤΑΤΑ (1960)
...Μια ζωή, αλήθεια, μπορεί να τελειώσει στη μέση, μια άλλη να μην αρχίσει ποτέ...
[Τ. Λειβαδίτης]
Oups!
Όταν είχα πει ότι :
"Θα προτιμούσα κάτι πιο συγκεκριμένο και πιο "δεμένο" με λιγότερους διαλόγους και πιο σύντομο", δεν εννοούσα αυτό ακριβώς!
Sorry
Νιώθω ακριβώς τον ίδιο φόβο με αφορμή τον θάνατο μιας φίλης που έφυγε μια εβδομάδα πριν.
Δεν ξέρω πώς να σε παρηγορήσω,δεν γνωριζόμαστε.
Κουράγιο...
Ανυπέρβλητος ο φόβος του θανάτου.
Έχω πρόσφατη την αίσθηση αυτού του κενού που σου μένει στο στομάχι και από την Κατερίνα, αλλά πολύ περισσότερο από την αγαπημένη μου Κωνσταντίνα που είναι ήδη εκεί από καιρό.
Μια παράκληση: μην ξεχνάμε τους αγαπημένους μας που φεύγουν, η ζωή προχωρά, αλλά ας ζουν κι αυτοί μαζί μας ...
Δημοσίευση σχολίου