Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2007

Παραμύθια για μεγάλα παιδιά Νο2

¨Κλέφτης λέξεων¨


Κατηφόριζε την Ιουλιανού.
Χειμώνας .
Μια μέρα της Άνοιξης εξόριστη στην μέση του κρύου.
Περπατούσε κι έγερνε από το βάρος.
Στον έναν ώμο ένα ακορντεόν. Στον άλλο ώμο κρεμασμένη από μαύρο λουρί μια κιθάρα.
Περπατούσε κι έσερνε τα πόδια του.
Στην άκρη στο στόμα του ένα σβηστό τσιγάρο.
Στην άκρη από τα μάτια του η αυπνία , και ο πυρετός .
Στο ρείθρο του πεζοδρομίου, οι λάσπες από την χθεσινή νεροποντή.
Περπατούσε κι ακουμπούσε στους τοίχους για να μην πέσει.
Στο παράθυρο του ισογείου, έγραφε ¨Ενοικιάζεται¨.
Ένα κομμάτι χαρτί , ξεθωριασμένο.
Το ρολό μισοκατεβασμένο .
Κοίταξε μέσα από το τζάμι.
Η σιωπή της σκόνης και της εγκατάλειψης.
Διάβασε στο ενοικιαστήριο ¨Πληροφορίες στον κο Νίκο . Δίπλα στο θυρωρείο¨ .
Χτύπησε το κουδούνι . Ήχος ξερός . Η σιωπή της απουσίας.



Κατέβαινε την Ιουλιανού.
Μέρα, από τις ίδιες τις αδιάφορες. Υγρή. Κλαμένη. Ανάποδη.
Περπατούσε και το κορμί του αντιστεκόταν σε κάθε βήμα.
Το σακάκι κρεμόταν από πάνω του. Τσαλακωμένο. Ασυμμάζευτο.
Το ακορντεόν σερνόταν στο δρόμο.
Η κιθάρα ισορροπούσε , ίσα για να μην κατρακυλήσει .
Περπατούσε κι έγερνε μια δεξιά, μια αριστερά.
Στο 27, το ενοικιαστήριο στο ισόγειο παράθυρο, ξεθώριαζε.
Έκατσε στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας .
Στα μάγουλα του μεγάλωναν αξύριστα γένια.
Στα μάτια μεγάλωνε η αυπνία.
Στην ψυχή του η σιωπή της ερημιάς.
Χτύπησε το κουδούνι στο όνομα κος Νίκος.
Μία φορά.
Δεύτερη.
Τρίτη.

Κατέβαινε την Ιουλιανού.
Άλλη μέρα.
Έμοιαζε της Άνοιξης. Ανοιχτόμυαλη. Ερωτευμένη.
Περπατούσε με τα μάτια κλειστά.
Τα παπούτσια του, μαύρα στραβοπατημένα.
Με μασημένα κορδόνια. Με ξεραμένες λάσπες άλλων δρόμων.
Περπατούσε κι έκλεβε τα λόγια από τα στόματα των περαστικών. Έφτιαχνε στίχους στο τραγούδι του.
Περπατούσε κι ο ίσκιος του άπλωνε.
Μαύρα μαλλιά. Μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια .
Μαύρα κέφια.
Το ακορντεόν με χαλασμένο λουρί, λίγα χιλιοστά από το πεζοδρόμιο.

Ιουλιανού 27.
Το ενοικιαστήριο καινούργιο, με κόκκινα γράμματα.
Στραβοκολλημένο , στην θέση του παλιού.
Έγραφε ¨Πληροφορίες : κος Νίκος , Θυρωρός¨
Χτύπησε την πόρτα του θυρωρείου.
Ήχος ξερός, ξύλινος απόηχος.


Κατέβαινε την Ιουλιανού .
Η μέρα ήταν του Αυγούστου.
Περπατούσε και ίδρωνε.
Τσάκιζε σε κάθε βήμα το γόνατο του .
Να πέσει, να απλωθεί . Και πάλι το μετάνιωνε.
Στο μικρό του δάχτυλο , δαχτυλίδι .
Τα χέρια του ελεύθερα. Χωρίς κιθάρα και ακορντεόν .
Τα μάτια του άδεια. Χωρίς βλέμμα.
Περπατούσε και ανάσανε βαριά.
Από το λαρύγγι , δεν έβγαινε φωνή.
Περπατούσε κι έκλεβε τις ώρες εκείνων που δεν είχαν τι να τις κάνουν.

Περπατούσε μέχρι το 27 της Ιουλιανού .
Στο τζάμι του ισογείου υπήρχε ένα ¨ΠΩΛΕΙΤΑΙ¨.
Χτύπησε στον κο Νίκο.
Η πόρτα άνοιξε .
Η ζέστη έφτανε πια τους 40 ° C .
Το μαύρο του πουκάμισο , έκανε λεκέδες ιδρώτα στις μασχάλες.
Στο στόμα του κρεμόταν ένα μισό τσιγάρο. Σβηστό.
Στα χέρια του έπαιζε μια πένα από κιθάρα .
Ο κος Νίκος είπε : ¨Ενδιαφέρεσθε; ¨
Και παραμέρισε για να φανεί το εσωτερικό.
Στην απέναντι γωνία , ένα πιάνο.
Κουτσό . Ξεδοντιασμένο.
Ο κος Νίκος του ψιθύρισε στο αυτί: ¨Αν θέλετε το νοικιάζουμε κιόλας. Όσο για το σαράβαλο, χάρισμα σας. Είναι που δεν μπορούμε να το βγάλουμε στο πεζοδρόμιο . Αλλιώς θάχε πάρει δρόμο καιρό τώρα.¨

Κατέβαινε την Ιουλιανού.
Ήταν η επόμενη μέρα του Αυγούστου.
Ίδια κι απαράλλαχτη με την προηγούμενη .
Περπατούσε κι έσερνε μια ξεπατωμένη βαλίτσα.
Φορούσε το ίδιο μαύρο πουκάμισο με τους λεκέδες στις μασχάλες.
Τα ίδια μάτια με τους μαύρους κύκλους .
Περπατούσε κι έκλεβε τις αναπνοές από μια πόλη που τώρα ξυπνούσε.
Στο 27 άνοιξε με το κλειδί του .
Ξεκόλλησε το χαρτί από το τζάμι .
Κατέβασε τα ρολά.
Τράβηξε την βαλίτσα μπροστά στο πιάνο, κι άρχισε να παίζει.
Μια μελωδία ξεκούρδιστη, φάλτσα. Σαν την ζωή του.
Κι ένα τραγούδι , με στίχους κλεμμένους από τις λέξεις που του περίσσεψαν όλον αυτόν τον καιρό.

21 σχόλια:

Ναυαγός είπε...

Πολύ όμορφο.

Φαντάστηκα την Ιουλιανού στη Θεσσαλονίκη και ταξίδεψα εκεί, συγκινήθηκα. Θα ορκιζόμουν ότι το παιδί με το ακορντεόν το έχω δει κάπου εκεί και ας είναι εντελώς άσχετο.

Είναι αυτή η Ιουλιανού;

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα.
Οχι, αγαπητέ μου φίλε, δυστυχώς η Ιουλιανού είναι ένας πολυ κεντρικός δρόμος της Αθήνας, κοντά στο Πολυτεχνείο, και δεν έχει καθόλου χαλικάκι. Η φωτο είναι ευγενική χορηγία μιας φίλης, οπότε πολυ πιθανόν να το ε΄χεις όντως δει το παιδί με το ακορντεόν.

gitsaki είπε...

Καλημέρα.
Μου αρέσουν τα κείμενά σου!
Να σαι καλά!

stefanos είπε...

Μαργαριτάρι έφτιαξες!
Αλήθεια.

Dawkinson είπε...

Κατέβαινα την Ιουλιανού και χάρηκα πολύ που έστριψα στο σοκάκι σου!

Μαρω_Κ είπε...

Ναυαγέ, Gitsaki,Στέφανε και Dawkinson,
Χαίρομαι πολυ που σας άρεσε.
Την συγκεκριμένη ιστορία μαζί με κάποιες άλλες, τις πήγα πριν από κάποιο καιρό σε μια γνωστή ποιήτρια και συγγραφέα που πολύ εκτιμώ (έτυχε να έχουμε κάποιο κοινό γνωστό κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία).
Λοιπόν η γνώμη της ήταν τελείως αρνητική για όλες.
Την συγκεκριμένη μάλιστα την απέρριψε μετά "βδελυγμίας".
Και έτσι την ανέβασα στο blog με πολύ ανησυχία και άγχος.
Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη.

Sigmataf είπε...

Περπάτησα κι εγώ εκεί...
Μαζί του-μαζί σου.

Τα λόγια ήταν αχνά.
Το μόνο που θυμάμαι, είναι...

...κατέβαινε...

Το που, μικρή σημασία.

Dawkinson είπε...

H ανασφάλεια πλήγει ακόμα και τις ποιήτριες αγαπητή Μ...Η δημιουργικότητα δεν εξοστρακίζει τις αδυναμίες του χαρακτήρα.
Μάλλον η γνώμη που μετρά είναι ο μέσος αναγνώστης.

Caesar είπε...

O δρόμος είχε τη δική του ιστορία...

kyriayf είπε...

δρόμος- ενοικιαστήριο- εικόνες, που γίνονται ιστορία... φαντασία που βλέπει πίσω, ψάχνει τις λεπτομέρειες... ο ποιητής παίρνει ένα κόκκο και βλέπει την αμμουδιά... (μη στέκεσαι στην κριτική των "μεγαλόσχημων"... )
ευχαριστούμε που μας τις χαρίζεις!!!
:)

Μαρω_Κ είπε...

@sigmataf
Καλημέρα. Δρόμος είναι η ζωή μας.
Και προχωράμε.

@dawkinson
Ευχαριστώ λοιπόν όλους τους μέσους αναγνώστες που με υποστηρίζουν.
Αν κι αυτή την ποιήτρια πολύ την αγαπώ από τα ποιήματα της.

@Kyriayf
Καλημέρα παραμυθατζού.
Ακολουθώ το παράδειγμα σου.

gitsaki είπε...

Συμφωνώ με την άποψη περί ανασφάλειας και δημιουργικότητας.Να συνεχίσεις να γράφεις και να δημοσιεύεις,εσύ!

Ναυαγός είπε...

οι ποιητές - συγγραφείς είναι συνήθως κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν πως με τα λέξεις τους έχουν ορίσει τα πάντα και ψάχνουν περισσότερο για επιβεβαίωση παρά για την ανανέωση του λόγου ή της τέχνης τους.

Dawkinson είπε...

Έχω γνωρίσει συγγραφείς και ποιητές που θαύμαζα και έχασα πάσα ιδέα από τον εγωκεντρισμό και την ανάγκη αυτοπροβολής τους. Πού χώρος για νέα ταλέντα...

Adomiel είπε...

Για μία ακόμη φορά αγγίζεις...! ;-)

Φιλάκια κοριτσάκι και καλημέρα...

Μαρω_Κ είπε...

Kαλημέρα και σας adomiel.

Φιλιά. Ελπίζω να τα πούμε από κοντά πολύ σύντομα.

stefanos είπε...

Την γνωστή ποιήτρια και συγγραφέα που πολύ εκτιμάς την απορίπτω μετά "βδελυγμίας".
Και ποιά είναι αυτή που θα σου πει τι είναι ωραίο και τι όχι;
Αν είναι δυνατό!!!!
γκρρρρ

Μαρω_Κ είπε...

Aγαπητέ μου Στέφανε,
Ολοι εκέινοι που έχουν μπει στην περιπέτεια της γραφής, υποθέτω ότι μπορούν να εκφέρουν μια γνώμη στο τι τους αρέσει και τι όχι. Δεν με αποθάρρυνε τόσο το γεγονός ότι δεν της άρεσαν τα γραφόμενα μου, αλλά ο τρόπος της απόρριψης και η έλλειψη αιτιολόγησης.

Alogaki είπε...

Αγαπητή maro-k,
έχω δύο ενστάσεις:

α) γνώμη, μπορούν να εκφέρουν όλοι, κι όχι μόνο εκείνοι "που έχουν μπει στην περιπέτεια της γραφής".

β) Δεν καταλαβαίνω γιατί σε αποθάρρυνε η "έλλειψη αιτιολόγησης" της απόρριψης των γραπτών σου. Δηλαδή αν είχε και τεκμηριωμένα επιχειρήματα θα σε αποθάρρυνε λιγότερο;

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενο είναι εξαιρετικό. Μπράβο.

Κ το ακορντεόν το αγαπημένο μου όργανο.

Μαρω_Κ είπε...

Αγαπητό αλογάκι,
Συμφωνώ κατ' αρχήν ότι όλοι μπορούν να εκφέρουν γνώμη.
Εννούσα μια γνώμη η οποία να επιχειρηματολογεί πάνω στο γιατί η γραφή είναι ή δεν είναι καλή.
Για το θέμα, την ανάπτυξη του, την γλώσσα.
Την γνώμη ενός ειδικού αν θέλεις.
Τέτοιοι συνήθως είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στην περιπέτεια της γραφής.
Γι αυτό και με απογοήτευσε η αναιτιολόγητη απόρριψη τους.
Αν μου είχε εξηγήσει τι και γιατί, μπορεί τα γραφόμενα να καλυτέρευαν.

@zoi
Χαίρομαι που σου άρεσε.