Kαι λίγη ποίηση

Amistad arida


Και νάσουνα της ζέστης αντανάκλαση στην άσφαλτο,
για να σ’ εξαφανίσει της πρώιμης άνοιξης ο βηματισμός.

Και νάσουνα είδηση πρωτοσέλιδη σε ασπρόμαυρο φόντο
για να κιτρινίσεις παρατήμενη με τις άλλες φυλλάδες.

Και νάσουνα άνυδρος ορίζοντας,
για να σε καταπιεί η ξαφνική μπόρα.

Και νάσουνα τσιγάρο άφιλτρο και ακάπνιστο,
για να χαθείς ανάμεσα στις στάχτες άλλων βασάνων.

Και νάσουνα σκέψη φευγαλέα, άγχος περαστικό,
για να σ’ αγκαλιάσει ο ξαφνικός έρωτας.

Και νάσουνα ρούχο χρωματιστό, γυαλάκι ευτελές, λουλούδι στο πάγκο της λαϊκής,
για να σε αγοράσω, να σ’ αποκτήσω, να σε χορτάσω.

Και νάσουνα ένα αχ απλό, ένας λυγμός βροντερός, μια λύπη χειροπιαστή,
για να σε κάνω στίχο, τραγούδι, να σε ξορκίσω, να προχωρήσω.

Και νάσουνα μυρωδιά, γεύση, όραση, αφή και ακοή,
για να σε φυλακίσω σε εξορίες αισθήσεων και να μην σε ξέρω.

Κι όμως είσαι εσύ,
δουλεία ηδονική,
μιας άλλης λογικής διαπραγματευτής,
όλες τις ώρες εκεί,
χωρίς φωνή,
μιας άλλης ζωής πρεσβευτής,
anima incognita,
amistad arida.