Τώρα που τα πάντα είναι πλέον δημόσια, τώρα που ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες και για να συνεχίσω το παιχνίδι που άρχισε, σας παραθέτω κάτι που σίγουρα δεν ξέρετε για μένα.
Αλλωστε ούτε και ο άμεσα ενδιαφερόμενος δεν το έμαθε ποτέ.
Καιρός λοιπον για αποκαλύψεις!
Αθήνα, 9 Φεβρουαρίου 2001
«Σου γράφω πάλι από ανάγκη..»
Ετσι δεν λέει ένα τραγούδι του Σιδηρόπουλου;
Φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Από το πολύ νωρίς στο πολύ αργά.
Πολλές οι μέρες, ακόμα περισσότερες οι νύχτες.
Πολύ χαρτί, πολύ μελάνι στον εκτυπωτή, πολλές οι ώρες των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.
Πολλές οι διαφωνίες, πολλές οι διαφορές.
Παράπονα. Πικρίες. Αντιπαραθέσεις.
Χαμόγελα. Τρυφερότητα. Κατανόηση. Μικρές στιγμές ευτυχίας.
Διαδρομές μπρος και πίσω.
Και σ’ αυτό το διάστημα των παρα κάτι δύο χρόνων:
Ενας σεισμός. Ενα διαζύγιο. Ενας θάνατος. Ενας έρωτας που δεν άνθισε. Μια χαμένη φιλία. Μια αταξινόμητη αλληλογραφία.
Ολα όσα χωράνε σε μια και μόνο γραμμή. Λες και μπορείς να συμπυκνώσεις τη ζωή σου σε μια γραμμική παράταξη συμβόλων !
«Σου γράφω πάλι από ανάγκη...».
Ποια ανάγκη δεν ξέρω.
Τα γράμματα είναι μηνύματα που ζητούν ανταπόκριση, είναι ανοιχτοί λογαριασμοί που απαιτούν διακανονισμό, είναι γέφυρες επικοινωνίας.
Κι εγώ που πίστευα ότι αυτές οι δίοδοι είχαν κλείσει.
Γιατί θάπρεπε να μένουν ανοιχτές;
Εχει άραγε νοήμα η οριστικότητα των αποφάσεων;
Εχουν άραγε αντίκρυσμα οι ατέρμονες συζητήσεις;
Μήπως η επιλογή της λύπης είναι μια ανακούφιση;
Οι ήσυχες μέρες του Φεβρουαρίου !
Οι πανσέληνες νύχτες ενός χειμώνα που θέλει να μεταμφιεστεί σε άνοιξη !
Το αναποφάσιστο 2001 που δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει !
«Σου γράφω πάλι από ανάγκη..»
Ετσι δεν λέει ένα τραγούδι του Σιδηρόπουλου;
Φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Από το πολύ νωρίς στο πολύ αργά.
Πολλές οι μέρες, ακόμα περισσότερες οι νύχτες.
Πολύ χαρτί, πολύ μελάνι στον εκτυπωτή, πολλές οι ώρες των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.
Πολλές οι διαφωνίες, πολλές οι διαφορές.
Παράπονα. Πικρίες. Αντιπαραθέσεις.
Χαμόγελα. Τρυφερότητα. Κατανόηση. Μικρές στιγμές ευτυχίας.
Διαδρομές μπρος και πίσω.
Και σ’ αυτό το διάστημα των παρα κάτι δύο χρόνων:
Ενας σεισμός. Ενα διαζύγιο. Ενας θάνατος. Ενας έρωτας που δεν άνθισε. Μια χαμένη φιλία. Μια αταξινόμητη αλληλογραφία.
Ολα όσα χωράνε σε μια και μόνο γραμμή. Λες και μπορείς να συμπυκνώσεις τη ζωή σου σε μια γραμμική παράταξη συμβόλων !
«Σου γράφω πάλι από ανάγκη...».
Ποια ανάγκη δεν ξέρω.
Τα γράμματα είναι μηνύματα που ζητούν ανταπόκριση, είναι ανοιχτοί λογαριασμοί που απαιτούν διακανονισμό, είναι γέφυρες επικοινωνίας.
Κι εγώ που πίστευα ότι αυτές οι δίοδοι είχαν κλείσει.
Γιατί θάπρεπε να μένουν ανοιχτές;
Εχει άραγε νοήμα η οριστικότητα των αποφάσεων;
Εχουν άραγε αντίκρυσμα οι ατέρμονες συζητήσεις;
Μήπως η επιλογή της λύπης είναι μια ανακούφιση;
Οι ήσυχες μέρες του Φεβρουαρίου !
Οι πανσέληνες νύχτες ενός χειμώνα που θέλει να μεταμφιεστεί σε άνοιξη !
Το αναποφάσιστο 2001 που δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει !
13 σχόλια:
Αχ,αυτά τα γραμματα...Τα ανεπίδοτα αλλά και εκείνα που έχουν σταλεί χωρίς να μπορούμε να δούμε την αντίδραση του παραλήπτη τους όταν τα διαβάζει.
Αυτά που δε στάλθηκαν ποτέ και μας τυραννούν σε ένα συρτάρι ή κάτω από το στρώμα(ενίοτε).Εκείνα που γράφουμε στο μυαλό μας με φωτεινά γράμματα,κοιτάζοντας το ταβάνι,όταν το φως του δωματίου έχει κλείσει.
Επιθυμίες,παράπονα,ζήλειες,απογοητεύσεις,ανατροπές.
Πληγές...
@gitsaki
Καλημέρα!
Μ' αρεσε πολύ αυτό με το στρώμα.
Οι πληγές που γίνονται σημάδια.
Τα σημάδια που γίνονται παράσημα!
Τι άλλο θα υπάρχει στην ζωή μας μετά τον καιρό των ερωτών, τα παράσημα μας.
Σαν τους απόστρατους!
Πολλά γράμματα που δεν στείλαμε κ πολλά λόγια που δεν είπαμε. Αν δεν το έστειλες επειδή δεν ήθελες τελικά, καλά έκανες. Αν το έκανες από εγωισμό, κρίμα.Έχασε την ευκαιρία να διαβάσει ότι ωραιότερο του είχανε γράψει.
@zoi.
Καλημέρα.
Δεν έχει πια σημασία αγαπητή μου φίλη.
Πάει τόσος καιρός.
Εξάλλου και να του έστελνα πάλι δεν θα καταλάβαινε.
Είναι μερικά πράγματα που μόνο όταν είσαι ερωτευμένος τα πιάνεις.
Αλλιώς έπεα πτερόεντα.
maro_k said...
Είναι μερικά πράγματα που μόνο όταν είσαι ερωτευμένος τα πιάνεις.
---
Συμφωνώ. Κι αν σ' αυτά προσθέσουμε κι όσα πράγματα, ακριβώς επειδή είσαι ερωτευμένος, δεν πιάνεις, άντε μετά να βγάλεις άκρη.
Λόγια που δεν έιπαμε,
μερικές φορές,
το ένστικτο μας προστατεύει από λάθη.
Άσε την πληγή να κλείσει.
μη την τυρανάς άλλο.
(κοίτα ποιός μιλάει)
Poly omorfo einai...
Einai toso polyplokes oi antrwpines sxeseis, an to skefteis o xronos pou pername plhgwnondas h ondas plhgwmenoi einai dysanalogos toy xronou pou pername estiazondas to myalo mas kapou allou...
The tragedy of (wo)man pou leei kai o Madach...
To andimetwpizoume wrima omws telika...mias kai den yparxei allh lysh ths prokophs...
Τα παλιά γράμματα πρέπει να φυλάσσονται στα ράφια της βιβλιοθήκης, δίπλα από τα άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες.
Να καταλαμβάνουν μαζί ένα χώρο τετράγωνο, το τετράγωνο των αναμνήσεων μας. Έχεις δίκιο να τα επαναφέρεις και είναι όμορφο να τα μοιράζεσαι.
Γράμματα στη Μιλένα ;)!
@antvol
Καλημέρα
Οταν είσαι ερωτευμένος το να μην βγάζεις άκρη δεν σε πολυαφορά. Ιδίως όταν υπάρχει ανταπόκριση.
@στέφανος.
Δεν την τυραννάω.
Απλώς επιδεικνύω τα παράσημα μου από τον πόλεμο του έρωτα.
@identitycafe
Oταν φεύγει ο οξύς πόνος έρχεται το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός.
Τότε τα πράγματα είναι καλύτερα.
@ναυαγός
Ολα αυτά αποτελούν μέρος του εαυτού μας.
Και μέρος του παιχνιδιού και της γοητείας μας.
@caesar
Κάφκα!
Ο αγαπημένος.
Ενα από τα βιβλία που διαβάζω και ξαναδιαβαζω.
Πού τοξερες;
δεν επιδόθηκε ποτέ...
αλλά "φυλάκισε" τη στιγμή του αποστολέα...
φιλιά!
Δεν ξέρω για το 2001 και τ' άλλα έτη, πάντως εγώ, όταν δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω, συνήθως αποφασίζω να κλάψω!
@kyriayf
Καλησπέρα.
Αχ αυτές οι φυλακισμένες στιγμές που δραπετεύουν!
Αντε μετά να τις μαζέψεις!
@3 parties
Εγω πάλι γελάω.
Ως γνήσια ξανθιά!
Και φυσικά πιο χαζή κι από τα λάχανα!
Δημοσίευση σχολίου