Δεν ξέρω πώς να την ξεκινήσω αυτή την ανιστόρηση.
Την βλέπω, την παρατηρώ, είναι 73 χρονών, μια γυναίκα που πια σ’ αυτήν την ηλικία δεν έχει τίποτα να περιμένει.
Πέρασε μια τυπική μικροαστική ζωή. Με δυο παιδιά, με ένα σπίτι, ήσυχα πράγματα, νοικοκυρεμένα. Καλός ο σύζυγος, κι εκείνη ευχαριστήμενη, με την δουλειά της, την σχετική της ελευθερία, την πενιχρή οικονομική της άνεση.
Μετά ήρθε η ζωή. Οπως πάντα. Αρρώστιες, θάνατοι, καρκίνος.
Και τώρα, μόνη της, ισορροπεί μεταξύ βαριάς κατάθλιψης και άνοιας.
Λέει τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες.
Θυμάται τις ίδιες χιλιοειπωμένες σκηνές του παρελθόντος.
Ξέρει πολύ καλά να κάνει τους μητρικούς της εκβιασμούς.
Την ψυχολογική βία που πάντα ασκούσε στο αγαπημένο της παιδί.
Την βλέπω, την παρατηρώ.
Είναι ευσυγκίνητη. Αλλά και πεισματάρα.
Δεν ξέρω αν την αγαπώ από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα, ή επειδή έτσι μ’ εμαθε εκείνη.
Δεν ξέρω αν όλη μου η φροντίδα στο πρόσωπο της δεν είναι παρά μια προσπάθεια εξιλέωσης των τύψεων που μου δημιουργεί κάθε καθυστερημένη επίσκεψη μου στο σπίτι της.
Είναι οίκτος, είναι φόβος, είναι ενοχές;
Την βλέπω, την παρατηρώ.Είναι η μάνα μου.
Την βλέπω, την παρατηρώ, είναι 73 χρονών, μια γυναίκα που πια σ’ αυτήν την ηλικία δεν έχει τίποτα να περιμένει.
Πέρασε μια τυπική μικροαστική ζωή. Με δυο παιδιά, με ένα σπίτι, ήσυχα πράγματα, νοικοκυρεμένα. Καλός ο σύζυγος, κι εκείνη ευχαριστήμενη, με την δουλειά της, την σχετική της ελευθερία, την πενιχρή οικονομική της άνεση.
Μετά ήρθε η ζωή. Οπως πάντα. Αρρώστιες, θάνατοι, καρκίνος.
Και τώρα, μόνη της, ισορροπεί μεταξύ βαριάς κατάθλιψης και άνοιας.
Λέει τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες.
Θυμάται τις ίδιες χιλιοειπωμένες σκηνές του παρελθόντος.
Ξέρει πολύ καλά να κάνει τους μητρικούς της εκβιασμούς.
Την ψυχολογική βία που πάντα ασκούσε στο αγαπημένο της παιδί.
Την βλέπω, την παρατηρώ.
Είναι ευσυγκίνητη. Αλλά και πεισματάρα.
Δεν ξέρω αν την αγαπώ από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα, ή επειδή έτσι μ’ εμαθε εκείνη.
Δεν ξέρω αν όλη μου η φροντίδα στο πρόσωπο της δεν είναι παρά μια προσπάθεια εξιλέωσης των τύψεων που μου δημιουργεί κάθε καθυστερημένη επίσκεψη μου στο σπίτι της.
Είναι οίκτος, είναι φόβος, είναι ενοχές;
Την βλέπω, την παρατηρώ.Είναι η μάνα μου.
13 σχόλια:
αγάπη είναι
:)
'Εχω περάσει αυτό το δύσκολο μονοπάτι.Η αγάπη είναι το μέσο για να αντέξεις το αναπόφευκτο και τον εαυτό σου μαζί. θέλει υπομονή και κατανόηση για τους κύκλους της ζωής.
@alkyoni
Love hurts
@dawkinson.
Σίγουρα υπομονή. Και ίσως μόνο αυτό.
Συγχώρεση ζητάει αλλά δεν ξέρει πως να το κάνει.
Έτσι νομίζω
Καλημέρα Μάρω
Δεν είναι οίκτος,
δεν είναι φόβος,
δεν είναι ενοχές.
Είναι η μάνα σου!
Την βλέπεις, την παρατηρείς και ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα γίνεις κι εσύ (όλοι θα γίνουμε) ένας άνθρωπος που κλείνει τον κύκλο του και δεν έχει πια... τίποτα να περιμένει.
Αυτή είναι η θλιβερή πλευρά των πραγμάτων. Η ευχάριστη πλευρά είναι ότι ανήκει στο <1% των ανθρώπων που είχαν (ή θα έχουν) το προνόμιο να ζήσουν μια ήσυχη και τακτοποιημένη ζωή και να μην έχουν πια τίποτα να περιμένουν.
@στέφανος
Καλημέρα. Προσοχή ζητάει αγαπητέ μου και να επιβάλλει τις απόψεις της.
@alogaki
Μόνο που αυτή την ευχάριστη πλευρά αρνείται πεισματικά να την δει.
η ζωή είναι μάλλον δανεική και το ...επιτόκιο κυμαινόμενο,
συμφωνώ & με την dawkinson
Αναίτια πίκρα καλό μου... Και συνεχής ανάγκη για σύγκριση... Το μόνο που έχω να πω είναι: μακρυά από μας...!
Καλησπέρα...! :-)
wow...
επιτελους ειχα χρονο και σε διαβασα απο ποστ νο 1...
Πως τα εγραψες ολα αυτα τα ομορφα σε ενα μηνα!!!
παω για υπνο με χαμογελο
Καληνυχτα
Καλησπέρα.
@ceasar
Κι η αγάπη δανεική είναι κι αμα δεν την ποτίζεις θα μαραθεί!
@ adomiel
Ολα έχουν τις αιτίες και τις αφορμές τους.
@identity cafe
Χαίρομαι που εκεί στην ξενιτιά χαμογελάς.
Δεν τα έγραψε όλα σ' ένα μήνα.
Είναι και κάποια πιο παλιά.
Μην λέω και ψέματα, μεγαλώνει η μύτη.
το Alogaki.
Τα είπε όλα με την πρώτη παράγραφο.
κΑΛΌ ΤΣΙΚΝΙΣΜΑ.
"ΙΕΡΟΣΥΛΗ ΣΚΕΨΗ ;"
Η απάντηση είναι ΌΧΙ!
Αν υπάρχει ιεροσυλία, αυτή βρίσκεται στις πράξεις. Κορυφαία τέτοια είναι ο βιασμός και ιδίως όταν γίνεται από εσένα σε εσένα.
Δοκίμασε λοιπόν την επόμενη φορά που θα πας να είναι επειδή ΘΕΛΕΙΣ κι όχι επειδή εχει περάσει ο "απαραίτητος χρόνος μετά από τον οποίο απαιτείται μια επίσκεψη". Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά όταν και αυτή καταλάβει ότι πηγαίνεις επειδή θέλεις κι όχι επειδή σε αναγκάζει, θα το χαίρεται πολύ πολύ πολύ περισσότερο, ακόμη κι αν είναι κάτι που θα γίνεται σπάνια!
just give it a try!
Δε βρήκα στο γραπτό σου καμιά "ιερόσυλη σκέψη"...
Δημοσίευση σχολίου