Rolling word.....

Ωρα πρωινή. Δύσκολη. Με το αυτοκίνητο προς την δουλειά.
Δεν έχεις ακριβώς τα νεύρα σου αλλά δεν πετάς και από την χαρά σου που ακόμα είναι μεσοβδόμαδο.
Φανάρι πορτοκάλι. Κι εσύ πολύ κοντά.
Να το περάσεις ή να ξεχαστείς στην μικρή ανάπαυλα του κόκκινου;
Μια στιγμή απειροελάχιστου δισταγμού.
Αποφάσισες να περιμένεις.
Επρεπε να το είχες κάνει πολλές φορές στην ζωή σου.
Για να σκεφτείς, να προλάβεις ν’ αποκτήσεις διλήμματα, ν’ αναπνεύσεις, να σωπάσεις.
Μπαλκόνι του πρώτου ορόφου, ακριβώς απέναντι σου, στην πορεία του βλέμματος σου.
Απλωμένη μπουγάδα. Απλωμένες ζωές των ανθρώπων.
Κουρελούδες με ζωηρά χρώματα, πολυ έντονα. Προφανώς από κάποια υπαίθρια αγορά.
Και ρούχα. Παιδικά και ενήλικα.
Γεμίζουν το οπτικό σου πεδίο τα χρώματα.
Γεμίζει τ’ αυτιά σου η χθεσινή συζήτηση.
Επρεπε να είχες σταματήσει πριν το πεις.

Λέξη ήταν και κύλησε.
Αγνόησε τους φρουρούς, προσπέρασε τα αναχώματα, και ξεπρόβαλε στον έξω κόσμο.
Απέκτησε ειδικό βάρος, υπόσταση και προσωπικότητα.
Λέξη ήταν και χτύπησε κατευθείαν στο στόχο. Με μια αξιοθαύμαστη ακρίβεια πήγε και σφηνώθηκε στους νευρώνες του εγκεφάλου.
Και φυσικά από την στιγμή που μπήκε εκεί δεν είχε σκοπό να επιστρέψει στην προηγούμενη σκοτεινιά της νόησης.
Θα έμενε εκεί για πάντα, υπενθυμίζοντας στο νόμιμο κάτοχό της πια, την βέβηλη σκέψη εκείνου που για πρώτη φορά την γέννησε.
Λέξη ήταν και πόνεσε.
Ετσι όπως μόνον οι φίλοι ξέρουν να σε πονάνε.
Λέξη ήταν και τώρα πια δεν μπορείς να την πάρεις πίσω.
Ούτε συγνώμη να ζητήσεις.
Λέξη ήταν και κύλησε.
Μην της δίνεις σημασία, θάρθουν κι άλλες.

Το φανάρι έγινε πράσινο.
Τα τριάντα δευτερόλεπτα της ανακωχής πέρασαν.
Ξανά στον δρόμο για την δουλειά.
Νάχες μια φωτογραφική μηχανή να απαθανατίσεις το μπαλκόνι.
Πότε είναι πολύ αργά;