Πολύ κακό για το τίποτα

Eπειδή οι μέρες είναι λίγο περιεργες, λέω να τις διασκεδάσω κάνοντας κάτι που με ευχαριστούσε από μικρή. Καταρτίζοντας δηλαδή λίστες από τα πράγματα που «μισούσα».
Η καλύτερα από τα πράγματα που λάτρευα να μισώ.
Και ξεκινάω από το top five των σκηνοθετών που δεν μπορώ να αντέξω ούτε με την υπόσχεση ενός εκατομμυρίου ευρώ. Τώρα ποιός θα μου έδινε ένα εκατομμύριο για να τους παρακολουθήσω είναι θέμα άλλου post.

Ξεκινάω λοιπόν:
Νο 5 : Κριστόφ Κισλόφσκι. Αν εξαιρέσουμε το Blind Chance, μετά δυσκολίας είδα την Βερονικ, στην Μπλε Ταινία ήθελα να φύγω στο διάλειμμα και το μόνο που με κράτησε ήταν η μουσική του μεγαλου Preisner, η Λευκή ήταν υποφερτή , στην Κόκκινη δεν πήγα, και όσο για τον Δεκάλογο, τον είδα υποχρεωτικά και με πολύ γκρίνια γιατί έπρεπε να γράψω εργασία για την σχολή. Εκείνο που με ενοχλεί αφάνταστα και με αποτρέπει στο να μπω στο κόσμο και στις ταινίες του είναι αυτός ο ακρατος καθολικισμός του που ξεπερνάει τα όρια του διδακτισμού και με φτάνει στα δικά μου όρια.

Νο 4 : Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Δεν τον καταλαβαίνω. Με τίποτα. Ούτε στο τόσο. Από το Αlphaville και το "2-3 πράγματα που ξέρω γι αυτήν" μέχρι το Comment vont les enfants.
Χάνω την μπάλα. Και βαριέμαι φριχτά. Το γαλλικό σινεμά δεν μου πάει. Ούτε της νουβελ βαγκ, ούτε το σύγχρονο.

Νο 3 : Βιμ Βέντερς. Στην «Κατάσταση των πραγμάτων» κοιμήθηκα. Στην «Αλίκη στις πόλεις», έφαγα τα νύχια μου, το «Παρίσι-Τέξας» μου φάνηκε ατελείωτο. «Τα φτερά του έρωτα» αρνήθηκα να τα δώ στο σινεμά, προσπάθησα 4 φορές στην τηλεόραση, δεν το κατάφερα ποτέ. Βεβαια τον μισώ γιατί μου κατέστρεψε ενα από τα αγαπημένα μου βιβλία με τον «Αμερικάνο Φίλο». Πήγα να δω τον Ρίπλευ και βρέθηκα στο απόλυτο τίποτα. Οταν είδα το ρεμέηκ «Ripleys’ Game” της Καβιάνι, με τον Τζον Μάλκοβιτς, είπα δεν είναι δυνατόν να βασίζονται και οι δύο ταινίες στο ίδιο βιβλίο.

Νο 2 : Λαρς Φον Τρίερς. Εδώ το μίσος μου μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Αν εξαιρέσω το Element of the crime, αντε και κάποιες σεκάνς του Europa, μετά το χάος. Εμεινα στο "Δαμάζοντας τα κύματα" μόνο και μόνο για την πρωταγωνίστρια, στο Dancer in the Dark, έφυγα, το Dogville δεν το είδα. Ανακατεύομαι με την κάμερα στο χέρι, αρρωσταίνω με την αρρώστια του σεναρίου, δεν μπορώ να βρω πουθενά μια αισιόδοξη ματιά πάνω στην ζωή.

Νο 1 : Η κορωνίδα της απέχθειας. Θόδωρος Αγγελόπουλος. Τα έχω δει όλα από του "Κυνηγούς" μέχρι την «Αιωνιότητα και μια μέρα». Θα μπορούσα να του τα συγχωρήσω όλα. Και τα αργά πλάνα, και την μεγαλομανία στο σενάριο, και την τρομακτική σπατάλη χρόνου, χρήματος και ανθρώπινου δυναμικού για ένα μισό πλάνο. Ολα. Αλλά τα πάντα δηλητηριάζονται από την μισανθρωπία του. Το μισεί το ανθρώπινο γένος ο Τεό. Βαθιά. Κι αυτό με τσακίζει.

Επίλογος. Το ξέρω ότι είμαι υπερβολική και υποκειμενική. Μπορεί και προκατειλλημένη. Μπορεί και άδικη. Παρόλα αυτά πάω φανατικά σινεμά, όπως φανατικά αγαπάω να το μισώ και να του ασκώ κριτική. Απλές, ανθρώπινες αδυναμίες.