Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Εξαιρετικά Αφιερωμένο Σε Σένα

«Περί Νοσταλγίας και άλλων δεινών»

Καλοκαίρι του ’84.
Ετη φωτός μου μοιάζει πριν.
«Ριβιέρα» στην Βαλτετσίου, πριν γίνει πεζόδρομος, πριν μας πιάσει η λύσσα της αναπαλαίωσης νεοκλασσικών οικημάτων και συναισθημάτων, πριν αποφασίσουμε ότι να ζεις στα Εξάρχεια αποτελεί πολιτική στάση ζωής, πριν τα Εξάρχεια γεμίσουν νεο-ταβέρνες και μεταμοντέρνους αναρχικούς.
«Ριβιέρα». Πρώτη παράσταση 9 με 11. Ακόμα το φως δεν μας είχε εγκαταλειψει, ακόμα η ζωή δεν μας είχε απογοητεύσει.
“Chinatown” του Πολάνσκι.
Εγώ, ο Χρίστος, η Κατερίνα και ο Γιάννης.
Πριν μπούμε όλοι σε διαφορετικές σχολές του Πολυτεχνείου, πριν μπούμε σε διαφορετικές τροχιές αναζήτησης της ευτυχίας, πριν αποφασίσουμε ότι τα χνώτα μας δεν ταιριάζουν, πριν ανακαλύψουμε τις βασανιστικές ηδονές του σαρκίου μας, τις τόσο περίπλοκες και περιζήτητες. Όταν ακόμα θεωρούσαμε ότι πρέπει να σκοτεινιάσει για τα καλά στο θερινό σινεμά για να προχωρήσουμε σε αγγίγματα χεριών. Όταν θεωρούσαμε ότι πρέπει να ερωτευτείς για τα καλά πριν πεις σ’ αγαπώ.
Ο Τζακ Νίκολσον, βασιλιάς στο έρημο φράγμα.
Η Φέη Νταναγουέη, απόλυτα γυναίκα στην έρημη ζωή της.
Η σκοτεινή γοητεία του νουάρ, του καλοκαιριού, της νεανικής σάρκας που αδημονεί και ψάχνει τρόπο να εκτονωθεί.
Την θυμάμαι την ταινία λες και την είδα χθες. Όλες οι υπόλοιπες φορές που την ξαναείδα, συμπυκνώθηκαν στην πρώτη.
Και τον Γιάννη με το νάρθηκα στο χέρι τον θυμάμαι.
Και τις άβολες καρέκλες. Και τις αμήχανες κουβέντες στο διάλλειμα.
Και την Κατερίνα που πάντα την κυνηγούσε η ώρα και ο πατέρας της.
Και τον Χρίστο που περίμενε να σβήσουν τα φώτα στο δεύτερο μισό για να μου πιάσει το χέρι.
Καλοκαίρι του ‘07.
Εξω από την «Ριβιέρα».
Στην βραδυνή παράσταση. 11 με 1.
«Σκούρομπλέσχεδόνμαύρο». Ενός πρωτοεμφανιζόμενου Ισπανού που θέλει να πατήσει στα χνάρια του Αλμοδόβαρ.
Μόνη μου.
Να χαζεύω το πολύχρωμο λαό που περπατάει στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου, να μυρίζω το φαγητό που καταλώνεται στις διπλανές «Γιάντες», να κλωτσάω την ώρα να περάσει για να αρχίσει η προβολή.
Να κλωτσάω τις μέρες για να φτάσουν οι διακοπές.
Χωρίς τον Γιάννη, που πια μιλάμε στο τηλέφωνο κάθε δύο χρόνια.
Χωρίς την Κατερίνα που μετά από 16 χρόνια φιλίας αποφάσισε ότι έχουμε εξαντληθεί.
Χωρίς τον Χρίστο που δεν θα μου ξαναμιλήσει ποτέ.
Ενα ζευγάρι από δύο άντρες στα σαράντα πέντε τους σταματάει μπροστά μου.
Αγγίζονται, κοιτιούνται μιλάνε σε χαμηλούς χαιδευτικούς τόνους, φεύγουν.

Τι να πώ; Οτι έφυγε μια ζωή χωρίς να την καταλάβω;
Φριχτά ψέμματα.
Την έζησα, την κυνήγησα, την απείλησα, την αντιμετώπισα.
Μαζί με αυτούς που υπήρξαν, μαζί μ’ αυτούς που υπάρχουν τώρα.

Τι να πω; Οτι τότε είμασταν αθώοι και τώρα όχι;
Και τώρα αθώα είμαι όταν σε κοιτάω στα μάτια και σου λέω ότι σε λατρεύω.

Τι να πω; Οτι δεν μετανιώνω;
Φριχτή αλαζονεία.
Μετανιώνω και λυσσάω που δεν έκανα τα πράγματα διαφορετικά.
Αλλά τώρα πια δεν έχω άλλες εναλλακτικές. Παρά να γράφω και να παρατηρώ. Να παρατηρώ και να γράφω.
Και να κλωτσάω τον χρόνο περιμένοντας να ξεκινήσει η βραδυνή παράσταση, μια που κανείς δεν θα με μαλώσει αν γυρίσω στο σπίτι αργά.

Μονον εσύ θα με περιμένεις για να μου φυλάς τον ύπνο.

17 σχόλια:

Unknown είπε...

Δεν ξέρω τι άνθρωποι είμαστε. Ίσως πολύ κακοί άνθρωποι.
Εγωϊστές. Κι ανήμποροι. Ίσως το μόνο που μπορούμε είναι να αναμοχλεύουμε τις προσωπικές μας ιστορίες, όταν πια έχει πέσει το εφιαλτικό end credit. Και, τότε, ως εγωπαθείς της ασφάλειας, να δεχόμαστε και όλες τις ευθύνες, είτε τις "δικαιούμαστε", είτε όχι.

Μπορεί όμως και τίποτε απ' όλα τούτα. Μπορεί το φταίξιμό σου να είναι αυτό που αναλόγησε στον καθένα μας. (Έχεις κι άλλο που να σου αναλογεί γι΄αργότερα). Αποθέματα φταιξίματος.
Για να αντέχουν τον εαυτό τους και κείνοι που σταματάν να μιλούν.
Αυτοί είναι χειρότεροι άνθρωποι, remember.

Εσύ είσαι εδώ και κάνεις αυτό που εκείνοι δεν μπορούν - κι ίσως δεν μπόρεσαν ποτέ.
Αντικρύζεις.

Ακόμα.

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα.
Αχ, βρε Ηλία μου.
Δεν τους κρατάω κακίες.
Αντιθέτως.
Το δικό μου μερίδιο ευθύνης το ξέρω. Και μπορεί και το φταίξιμο να γέρνει περισσότερο προς την μεριά μου.
Ομως αυτό που ήθελα να πω είναι ότι είμαστε ακόμα εδώ.
Ζωντανοί. Και κουβανούμε (κατά τον Ποιητή) τις μνήμες της περασμένης μας ζωής.
Αν δεν την αγαπήσω δεν θα μπορέσω να πω σ' αγαπώ στον Αλλον που με κοιτάει στα μάτια.

Κι εχω τόσο μεγάλη ανάγκη από την αγάπη!

igkros είπε...

Ακουγώντας το νιώθω πως ταιριάζει στο παρόν κείμενο σας:

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

sinefoula είπε...

Το πόσο με αγγίζουν αυτά που γράφεις στο έχω ξαναπεί. Ίσως το ότι είμαστε και στην ιδια ηλικία. Ερωτήματα, ρομαντισμός, μοναχικότητα, νοσταλγία για τα περασμένα, όχι ίσως τόσο τις καταστάσεις αλλά το πως είμασταν εμείς και για όλο τον καιρό που είχαμε τότε μπροστά μας.
Ως προς το σχόλιο του Ηλία ότι αντικρύζεις ακόμη ναι αλλά στη γραφή σου διακρίνω μία θλίψη, un gout amer που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι.( πικρή γεύση για τους μη γνωρίζοντες τη γαλλική)

Τη Ριβιέρα για κάποιο λόγο την έχω συνδέσει με το "Θάνατο στη Βενετία".
Το δε αστείο είναι ότι χθες πέρασα απ' έξω το βραδάκι (αλήθεια πως ήταν το έργο?)και τι περίεργο μπορέι και να διασταυρωθήκαμε!

Pico είπε...

Μάρω το παρελθόν μας βρίσκεται εκεί που του αξίζει...Στο παρελθόν...
Σμιλεμένοι απ' αυτό δεν είμαστε, ευτυχώς, μόνο αυτό. Είμαστε και τα σημερινά μας όνειρα, οι τωρινές μας επιθυμίες.
Υπάρχουν αυτά; Ή τα θυσιάσαμε κάποτε σε κάποιο βολικό βωμό; Αν υπάρχουν, τότε κάποια Κατερίνα, κάποιος Χρίστος, κάποιος Γιάννης, μας περιμένουν στη στροφή του χρόνου, να συνεχίσουμε το ΤΑΞΙΔΙ...
Αν πάλι όχι, τότε θα συνεχίσουμε να ξορκίζουμε την αβέβαιη ελευθερία με τη βεβαιότητα της ασφάλειας που μας κατατρώει...
Σε φιλώ...

Μαρω_Κ είπε...

@alps
Kαλησπέρα σας.
Μανόλης Αναγνωστάκης.
Σας ευχαριστώ.
Με καταλαβαίνετε.

@αυννεφούλα
Το έργο ήταν συμπαθητικό.
Για θερινό σινεμά μια χαρά.
Ε, την άλλη φορά να φοράς κι ένα σύννεφο για να σε καταλάβω.
Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας!
Οσο για πικρή γεύση, μπα.
Μυρωδιές θυμάμαι περισσότερο.
Και μάτια.

@pico
Καλησπέρα.
Δεν θυσιάζεις τίποτα.
Εγώ τουλάχιστον.
Την ζωή την κυνηγώ σε όλες της τις εκφάνσεις.
Απλά μερικές φορές γυρνάς πίσω για να μπορέσεις να δεις το παρόν σου.
Οσο για τους φίλους και τους εραστές που σε περιμένουν στο επόμενο γύρισμα του αιώνα, καλοδεχούμενοι και από τώρα λατρεμένοι.
I kiss you back.

H.Constantinos είπε...

Δεν είναι εκεί το θέμα, αλλά εγώ εκεί εστίασα: "...πριν μας πιάσει η λύσσα της αναπαλαίωσης νεοκλασσικών οικημάτων και συναισθημάτων,..."
Πολύ άψογο.

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα από το πρωί παλεύω μ' ένα σχόλιο που μου γέννησε το κείμενό σου, αλλά μαθαίνοντας για κάποιον από το παρελθόν μου που δεν είναι πια στη ζωή (ένας καλός φίλος μια δύσκολη εποχή) ξαφνικά στέρεψα.

3 parties a day είπε...

Συγκινήθηκα. Εξαιρετικά σπάνιο για μένα.

zero είπε...

Αχ αυτες οι αφιερωσεις...
ειναι πολυ καλες.
Εμπνευση μεγαλη βλεπω...
καλο αυτο.

ζερο.

Caesar είπε...

Σχεδόν κινηματογραφική η περιγραφή. Με συνεπήρε η διήγηση !
"Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal
Tout ca m'est bien egal"

[Michel Vaucaire]

stefanos είπε...

σου χρωστάω κάτι εσένα και δε σε βρίσκω να σου το δώσω

Καλή βδομάδα

ματς μουτς

Μαρω_Κ είπε...

Kαλημέρα και καλη βδομάδα σε όλους μας.

@CONSTANTINOS
Χαίρομαι που σου άρεσε. Καμιά φορά η λεπτομέρεια ειναι εκείνη που μας γοητεύει.

@δωρα
Λυπάμαι.
Κι εμένα αυτή είναι η αγωνία μου. Μην φύγει κάποιος και δεν έχω προλάβει να του πω πράγματα.

@3Pad
Μεγάλη μου τιμή.

@ζερο
Καλό, κακό. Θα δείξει.

@caesar
Η Πιαφ είναι λατρεμένη.

@στέφανος
Πνίγομαι. (Σε μια κουταλιά νερό)
Call me.
Φιλιά

Esther είπε...

απο τα ωραιοτερα που εχεις καταθεσει...

Adomiel είπε...

Καλή είναι και λίγη νοσταλγία πότε πότε... αλλά μόνο πότε πότε... ίσα ίσα για να εκτιμάμαι το παρόν και να λαχταράμε το μέλλον...! ;-)

Την καλημέρα μου...

Μαρω_Κ είπε...

@esther + adomiel
Καλημέρα σας!
Αν δεν παινέψεις την φίλη σου....
Χαθήκαμε ρε γαμώτο μου.
Ντροπή μας.
Πολλά πολλά φιλιά

Esther είπε...

Αυτο ξαναπεστο..εχω πληρη γνωση της απουσιας μου και θα επανορθωσω οσο γινεται πιο αμεσα...φιλιαα