Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Καλοκαιρινές Απώλειες

Γυρνάς από τις διακοπές και μέσα στις σκονισμένες και ταλαιπωρημένες βαλίτσες, ανάμεσα στα ρούχα της χαλάρωσης, την άμμο από την αγαπημένη παραλία, τις πετρούλες που έχουν τρυπώσει στα παπούτσια σου, αναζητάς απεγνωσμένα εκείνο το φίλμ που «τραβήξαμε εκείνη την καταπληκτική μέρα στην θάλασσα», εκείνο «ξέρεις μωρέ που έχει τα ενσταντανέ από τη νυχτερινή αυτοκινητάδα», και «που μου φαίνεται ότι έχει και κανά δυο πόζες από το μεγάλο φαγοπότι με τα ψάρια».

Αναποδογυρίζεις λοιπόν τα πάντα μέσα στη μέση του σαλονιού, ψάχνεις στους πάτους της κάθε μικρής και μεγάλης τσάντας, ακόμα και στις σελίδες του ταλαιπωρημένου αλλά αδιάβαστου βιβλίου που έσερνες μαζί σου σε κάθε παραλία κι όμως τίποτα. Τζίφος. Το φιλμ άφαντο. Λες και την τελευταία στιγμή πήδηξε από το καράβι που σε γύριζε πίσω στο κλεινόν άστυ. Λες κι αυτοκτόνησε, για να μην αναγκαστεί να ζήσει το μαρτύριο της εκτύπωσης και της δημόσιας διαπόμπευσης, «κοίτα εδώ είμαστε που τρώμε..., που κάνουμε βουτιές..., που χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα...» κι άλλα τέτοια γραφικά και πρωτόφαντα!

Εμείς οι δραπέτες του Αυγούστου, οι εγκλωβισμένοι κάτοικοι μιας εφιαλτικής (αλλά και τόσο εκμαυλιστικής) πρωτεύουσας, εμείς οι βάρβαροι ξεριζωμένοι που αναζητούμε την γενέθλια γη (δικιά μας ή έστω και υιοθετημένη), εμείς οι άσωτοι γιοί και κόρες που θέλουμε πάντα να καταβροχθίζουμε τον μόσχο τον σιτευτό κατά την διάρκεια της επέλασης μας στους τόπους των πατέρων μας, εμείς είμαστε αυτοί που ευελπιστούμε να αποτυπώσουμε τις γλυκιές αναμνήσεις αυτού του νόστου στο σελυλόιντ. Λες και αν δεν γίνει αυτό οι διακοπές μας δεν υπήρξαν ποτέ. Χωρίς απτές αποδείξεις, χωρίς φωτογραφίες που πας;

Και ξαφνικά το φιλμ αποκτά δική του βούληση και υπόσταση κι εξαφανίζεται. Πάει για μια ακόμη φορά η κολυμπήθρα του Σιλωάμ! Πουθενά το τελευταίο καταφύγιο ξενοιασιάς! Λες και το εμφιαλωμένο νερό που μας σερβίρουν πια είναι το νερό της λήθης! Λες και αυτές οι φωτογραφίες θα μας σώζουν κάθε φορά από την κατάρα της λησμονιάς.

Γυρνάς λοιπόν από τις διακοπές σου από την πιο όμορφη άκρη του κόσμου (γιατί έτσι κι αλλιώς όλα είναι υποκειμενικά), και βρίσκεσαι να αντιμετωπίζεις την μεγαλύτερη καταστροφή ! Οι αναμνήσεις σου δεν αποτυπώθηκαν πουθενά.

Ευτυχώς. Ετσι δεν χρειάζεται να τις μοιραστώ με κανένα βάνδαλο που θα κάνει κριτική για την γωνία και το φλουτάρισμα του φακού, με κανέναν άσχετο που θα ρωτάει τι ψάρια ήταν αυτά που φαγώθηκαν και πόσο τα πληρώσαμε το κιλό, με κανέναν αδιάκριτο που θα επεκτείνει την ερώτηση στο «ποιός είναι αυτός με την βερμούδα» και στο «τι έγινε στο νυχτερινό μπάνιο».

Δόξα τω θεώ, τα καταφέραμε κι αυτή τη φορά!
Τώρα που δεν υπάρχουν πια οι αποδείξεις του εγκλήματος, τώρα που διέπραξα το αδίκημα και έχασα τους αδιάψευστους μάρτυρες, τώρα μπορώ να κλείσω τα μάτια (όποτε και όπου θέλω) και να ταξιδέψω πίσω. Να ντύσω την ανάμνησή μου με την τρυφερότητα της νοσταλγίας, να την καταβρέξω με λίγη από κείνη την ξεχωριστή θάλασσα, να την χρωματίσω ασπρόμαυρη και να την αφήσω να μου ψιθυρίζει ερωτόλογα.Εγώ, ο δυστυχισμένος κάτοικος αυτής της μητρόπολης που λατρεύω, εγώ, το ξενιτεμένο τέκνο μιας γενναιόδωρης γαίας, εγώ, η άπιστη ερωμένη ενός τόπου που πάντα θα με περιμένει να γυρίσω, εγώ είμαι εκείνη που βιώνω με μια χαιρέκακη ανακούφιση το γεγονός ότι αυτές οι καλοκαιρινές μου διακοπές μπορεί και να θεωρηθούν γέννημα της φαντασίας μου.

19 σχόλια:

Μαρω_Κ είπε...

Με αφορμή το τελευταίο post του Νίκου Δήμου.

3 parties a day είπε...

Αχ, αυτές οι φωτογραφίες. Που τις ξανακοιτάζουμε και νιώθουμε ότι μοιάζουμε με το φάντασμα αυτής που υπήρξαμε κάποτε.
(Με αφορμή το δικό σου ποστ και κάτι δικά μου...)

H.Constantinos είπε...

Κάπως έτσι, ταξιδεύω συχνά, αλλά δεν μου αρέσει η έννοια "Διακοπές", και φωτογραφίζω πολύ, αλλά δεν βγάζω ποτέ αναμνηστικές.

Καλά τα λέει ο Νίκος Δήμου, ως συνήθως άλλωστε...

Ανώνυμος είπε...

Όλες τις αναλογικές φωτογραφίες τις έχω παραχώσει κάπου, σχεδόν σαν χαμένες μέσα στο χάος. Οι ψηφιακές τακτοποιημένες σε φακελάκια στο οργανωμένο μας παρόν. Αλλά οι μνήμες είναι για πάντα. Απογευματινά φιλιά

ΥΓ. Δεν βλέπω τις παλιές γιατί ήμουν 10 κιλά πιο αδύνατη και σκυλιάζω που ακόμη δεν μπορώ να επανέλθω.

Pico είπε...

Εξαιρετική σε βρίσκω...
Αντί για το "μια εικόνα χίλιες λέξεις", "μια απουσία χίλιες εικόνες"...Κάπως έτσι απομαγεύτηκε ο κόσμος μας...

Μαρω_Κ είπε...

@3pad
Αχ, αυτά τα φαντάσματα.
Ατελειωτα είναι.

@constantinos
Εγώ πάλι αγαπώ τις ανθρωποκεντρικές φωτογραφίες.
Αλλά όχι τις στημένες.
Σαν εκείνες που τραβάει ο στέφανος και πολύ τον μισώ........ για αυτό

@δωρα
Τώρα αυτό με τα κιλά κι εμένα με τσακίζει αλλά αδιαφορώ χαρακτηριστικά.

@pico
Χαίρομαι που σας άρεσε.
"Απομαγεύτηκε"!!!!! Τέλεια λέξη.
Να κάνουμε κάτι να τον ξαναμαγέψουμε όμως!!!

gerasimos είπε...

The disenchantment of the modern world που θα'λεγε κι ο Weber. ;-)
Κι έπεται η εκκοσμίκευση (secularisation).

Όσον αφορά στο post: τώρα που ο καθένας έχει ψηφιακή μηχανή, προκαλεί νοσταλγική διάθεση, όπως π.χ. θα έκανε ένα post για τους δίσκους βινυλίου.

Dawkinson είπε...

όλες οι φωτό είναι αποθηκευμένες στο σκληρό μας δίσκο (gray matter).Τύφλα να'χει η Kodak...

industrialdaisies είπε...

Είναι ένας πρωτότυπος τρόπος να αντιμετωπίσεις την καταστροφή!

Εγώ πάντως θυμήθηκα μια φορά που έχασα φωτογραφίες από μία εκδρομή και ξαναμελαγχόλησα... Μακάρι να το έβλεπα έτσι, είναι πιο δημιουργικό! :)

Unknown είπε...

Για μένα αυτή η σκέψη - και ίσως απώλεσα εντελώς το νόημα της ανάρτησης - είναι αυτόχρημα επαναστατική.
Όπως μιλάς στον επίλογο.
Το δικαίωμα στη ματιά μας.

3 parties a day είπε...

@Μάρω, μα είναι πραγματικά φοβερό!

Μαρω_Κ είπε...

@gerasimos
The disenchantment of the modern world.
Πολύ μου άρεσε όπως το τοποθετείς.
Εχεις δίκιο για την νοσταλγία.
Έχω μια Canon Τ50 εδώ και 15 χρόνια και αρνούμαι να την αποχωριστώ για χάρη μιας ψηφιακής.
Που θα πάει όμως θα υποκύψω μου φαίνεται.

@dawk
Το θέμα είναι ότι τις ανακαλούμε ελαφρώς παραμορφωμένες και όπως μας συμφέρει κατά περίπτωση.
Αλλά αυτή είναι και η γοητεία τους νομίζω.

@μαργαριταρένια.
Στο ξανάπα ότι λατρέυω το όνομα σου;
Κι εγώ έχω χάσει ένα σωρό φωτογραφίες με τους διαφορους χωρισμούς, αλλά δεν πολυσκάω.

@ηλίας
Τοξερα ότι θα συμπλέαμε.
Ναι το δικαίωμα στην ανάμνηση.
Στην διαστρέβλωση του παρελθόντος.
Το διεκδικώ λυσσαλέα.

@3pad
Και πουσαι ακόμα!
Δεν τα έχουμε γνωρίσει και όλα.

Unknown είπε...

Τ 50...είσαι σούπερ.
Την έχω δουλέψει - και μια Yashica electro και μια Pentax Τ 1000 και και...
Όλα τα γαμηστερά αυτά μηχανικά μηχανηματάκια που αποτυπώνουν τον δικό μας κόσμο.
(Σπανίως πρόσωπα)

Αν αλλαξοπιστήσεις, δεν σε ξέρω...

Μαρω_Κ είπε...

@ηλίας .
Και τώρα τελευταία (4χρόνια) μια Nikon F50.
ΟΚ. Αφού με εκβιάζεις. Ετσι κι αλλιώς πάντα υποκύπτω στους εκβιασμούς.

Μουτς

stefanos είπε...

και η φαντασία
όπως το σκοτάδι
κρύβει τα ελατώματα, τα λάθη, τα ξυνά γενικά

χλαπ!!
(χαστούκι ηλεκτρονίκό)
τις φωτογραφίες δεν τις χάνουν
άντε πια!

:-)

Μαρω_Κ είπε...

@στέφανος
Καλά καλέ μη βαράς.
Δεν θα το ξανακάνω.
Θα τις φυλάω ως κόρη οφθαλμού.

Μουτς

fish eye είπε...

να σου πω..τελευταια δεν τις ηθελα καθολου τις φωτογραφιες..
τωρα αρχισα να ξανατραβαω και μ αρεσει πολυ..
αλλα οι πιο πολλες εικονες μεσα μας ειναι..!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Χωρίς αποτύπωση, είναι σίγουρα όλα πιο αποκλειστικά δικά μας... Ωστόσο, μέχρι πότε, καθώς η μνήμη ολοένα φυραίνει;
Κι ακόμα, σ' έναν κόσμο, όπου μόνον η δημοσίευση επικυρώνει, μόνο η δημοσίευση βεβαιώνει ότι έζησες ή εκανες πράγματα - ό,τι κι αν έκανες - πόσο θα αντέξουμε ακόμα να μας αρκεί να ξέρουμε όλα όσα βιώνουμε καθημερινά εμείς και μόνον εμείς;
Είναι ίσως κι αυτή μια πτυχή 'άλλη του blogging...

Μαρω_Κ είπε...

@φεγαροαγκαλιές
Καλά κι εγώ έχω κάποιες.
Οχι όμως πολλές.
Αμα πάθω Αλτζχάιμερ τι θα θυμάμαι τοότε;

@αστεροειδής
Σύμφωνω.
Οσο για την άνοια και την αδυναμία της μνημης μας πολύ με τρομάζιε!