Ο ίδιος χορός.Τα ίδια βήματα.
Οι ίδιες φιγούρες.
Τα ίδια παραπατήματα.
Ο στροβιλισμός της επανάληψης.
Η απογοήτευση της στασιμότητας.
Ο πανικός του εγκλωβισμού.
Μια ζωή που προσδιορίζεται από τις ίδιες πάντα συντεταγμένες.
Τα αόρατα όρια.
Κάθε φορά η ίδια υπόσχεση της τελευταίας φοράς.
Τα αόρατα σχονιά που πάντα σε τραβούν πίσω.
Οι εβδομάδες που γράφονται πια με τα σημάδια της χαλάρωσης πάνω στο κορμί.
Κι εσύ γυρίζεις γύρω-γύρω, γιατί δεν ξέρεις αλλιώς πώς να ισορροπήσεις,
Σε μια πορεία δανεικιά.
Σε μια παράσταση με το ίδιο τέλος.
Ιδια τα πρόσωπα.
Ιδιες οι μάσκες.
Ιδιες οι φωνές.
Ιδιες οι κραυγές.
Ιδια τα δάκρυα.
Είναι απίστευτο πόσο μπορούν να σε λυτρώσουν οι λέξεις, οι αραδιασμένες πάνω στο χαρτί.
Λέξεις που μόνες του, ξεκομένες δεν σημαίνουν τίποτα.
Οταν όμως μπαίνουν η μία πίσω από την άλλη, όταν κτίζουν προτάσεις, όταν ζωγραφίζουν αισθήσεις και συναισθήματα, τότε αποκτούν ειδικό βάρος και μαγικές ιδιότητες.
Είναι όμως μερικές φορές που ακόμα κι αυτές δεν φτάνουν.
ΥΣ: Μερικές φορές τα πράγματα μοιάζουν να μην μπορούν ν' αλλάξουν, τότε είναι που χρειάζεται η τελευταία αναπνοή Νίκο μου για να βγεις στην επιφάνεια. Να θυμάσαι ότι σ' αγαπάω.
4 σχόλια:
Καταπληκτικο ποστ.
ζερο.
Δύσκολη η ατέρμονη επανάληψη, η μέρα της μαρμότας. Αλλά ο λόγος σε πάει, οδηγεί τη σκέψη ή την κουρσεύει, αλλά πάντως σε προχωράει μακριά από λαβύρινθους ή έστω ορίζει τις διαδρομές τους και καταλαβαίνεις το αδιέξοδο.
Η πεπατημένη, λοιπόν ;)
Δημοσίευση σχολίου