Κυριακή 20 Μαΐου 2007

EΥΡΙΔΙΚΗ

Αφιερωμένο στον διαδικτυακό μου φίλο sigmataf που απαίτησε καινούργιο post. Ελπίζω να του αρέσει!

ΣΚΗΝΗ 157 . ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. ΧΑΡΑΜΑ. ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ.

¨.....Ο Αλέξανδρος είχε φτάσει στο σταθμό καθυστερημένος. Το τρένο για Κωνσταντινούπολη μέσω Θεσσαλονίκης είχε ήδη ξεκινήσει.
Καπνίζει και βλέπει το τρένο ν΄ απομακρύνεται .
Είχε πάρει πολύ αργά την τελική απόφαση . Για άλλη μια φορά.
Την είχε χάσει πια.
ΚΟΝΤΙΝΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.
Είναι άυπνος με μαύρους κύκλους , αξύριστος, με βλέμμα απλανές και απογοητευμένο, κοιτάζει προς τα δεξιά του.
ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.
Γυρίζει και βλέπει απέναντι του την Ευριδίκη . Στέκεται από την άλλη πλευρά των γραμμών και τον παρατηρεί.
ΤΕΛΟΣ.
Τίτλοι Τέλους.



Και όπως ήταν αναμενόμενο και αυτό το σενάριο τελείωνε κλασσικά . Χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές. Φυσιολογικά. Τετριμμένα. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.
«Βγαλμένο μέσα από την ζωή» , έλεγε κάπου στην αρχή. Ποιανού ζωή;
Oχι πάντως την δική του.
Κρατούσε τον κόκκινο μαρκαδόρο κι ετοιμαζόταν να γράψει «ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ», με μεγάλα κόκκινα κεφαλαία γράμματα. Γιατί όχι; Ποιός ήταν αυτός που θα απέρριπτε το happy end μιας νέας και πολύ ελπιδοφόρας τηλεοπτικής σαπουνόπερας;
Ούτε και τα οφέλη βέβαια που έφερνε μαζί της μια τέτοια λέξη γραμμένη με κόκκινο μαρκαδόρο κάτω από την υπογραφή του.

« Δεν βαριέσαι. Τι με νοιάζει εμένα για το επίπεδο της τηλεόρασης.
Τι με νοιάζει ο μέσος τηλεθεατής;
Κι από πού κι ως πού εγώ ένας πτυχιούχος του Μετσοβείου θα πρέπει να έχω άποψη για τηλεοπτικά σενάρια, δείκτες τηλεθέασης, αισθητική και τηλεοπτική λογική;
Δεν το καταλαβαίνω.
Δεν το καταλαβαίνω καθόλου».

- « E, τότε μήπως πρέπει να το πάρεις σπίτι σου απόψε να το μελετήσεις καλύτερα; . Ο άλλος θέλει την εισήγηση σου το αργότερο μέχρι αύριο» .
- «Και ποιος τον γα....» , μετά τις πρώτες μασημένες του συλλαβές , κατάλαβε πως είχε εκφωνήσει την τελευταία του φράση αρκετά δυνατά , ώστε το απέναντι διακοσμητικό «φυτό» να του απαντήσει.
Τον κοίταξε σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά. Έστω κι αν μοιράζονταν το ίδιο γραφείο κάποιους μήνες τώρα.
Κοντός, αδύνατος, με ποντικίσια μούρη, πανάκριβα γούστα, άσχετο στυλ και με αξιοθαύμαστες επιδόσεις στην μπιρίμπα.
- «Αφού το λες κι εσύ, αυτό θα κάνω». Σηκώθηκε, έβαλε το ογκώδες σενάριο κάτω από την μασχάλη του, πήρε τα κλειδιά του και αποχώρησε μεγαλοπρεπώς, ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει.

Το κίτρινο καινούργιο του αυτοκίνητο , τον περίμενε υπομονετικά στο ρarking του καναλιού, περήφανο, καλογυαλισμένο, ζωντανή και καθημερινή απόδειξη της βαρεμάρας του.
Κατέβαινε την Κηφισίας με άδειο μυαλό, με άδεια μάτια, όταν την είδε που του έκανε νόημα να σταματήσει.
Μικροκαμωμένη, με τεράστια μαύρα γυαλιά, ρούχα που έπλεαν πάνω της κι είχαν ένα ακαθόριστο σκούρο κυπαρισσί χρώμα. Ισορροπούσε πάνω σ΄ ένα ζευγάρι κατάμαυρες γυαλιστερές φρεσκοαγορασμένες γόβες.
Το νόημα της ήταν τόσο επιτακτικό που δεν του άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Φρενάρισε μπροστά της, κατέβασε το παράθυρο του συνοδηγού κι ετοιμάστηκε να εκφράσει την απορία του . Αλλά όχι.
Εκείνη άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού αποφασιστικά, θρονιάστηκε στο κάθισμα, βόλεψε μια πανάρχαια, δερμάτινη, ξεχαρβαλωμένη και θεόβαρια τσάντα ανάμεσα στα πόδια της και πρόσταξε «Λαϊκό».

Η υπόλοιπη Κηφισίας καταναλώθηκε κάτω από τις ρόδες του ολοκαίνουργιου αμαξιου πολύ γρήγορα. Σε ένα τέταρτο έφθασαν έξω από το νοσοκομείο, μέσα σε μια απόλυτη σιωπή που απαγόρευε κάθε επικοινωνία μεταξύ τους.
Έξω από το Λαϊκό ετοιμάστηκε να αποχαιρετήσει το παράδοξο, εκείνη όμως άφησε την τσάντα της στο κάθισμα, ψάρεψε από μέσα ένα πορτοφόλι, αποφάνθηκε: «Σε δύο λεπτά είμαι πίσω», και χάθηκε μέσα στον κόσμο των έκτακτων περιστατικών.

Αναρωτήθηκε αν θάπρεπε να φύγει ή να περιμένει.
Γιατί για να προσπαθήσει να της εξηγήσει το οφθαλμοφανές λάθος της, δεν γινόταν πια λόγος. Άναψε τσιγάρο, έβαλε μουσική, βολεύτηκε καλύτερα, άφησε τα alarm να αναβοσβήνουν, προσπάθησε να πάρει ύφος βαριεστημένου ταξιτζή και περίμενε.
Δύο λεπτά αργότερα, η φιγούρα της ξεχώρισε μέσα από το πανικόβλητο συρφετό που ούρλιαζε, πόναγε, έβριζε, βλαστημούσε, αιμορραγούσε και καταριόταν ταυτόχρονα τους γιατρούς, την πανάθλια τύχη του και την γαμημένη κυβέρνηση.
Κουβαλούσε ένα τεράστιο κίτρινο φάκελο απ΄ όπου ξεχείλιζαν ακτινογραφίες, αξονικές τομογραφίες, χαρτιά εξετάσεων, συνταγές, γνωματεύσεις και οτιδήποτε συναφές .

Φυσικότατα ανακοίνωσε τον επόμενο προορισμό τους, «Υμηττού 107».
Το παράδοξο αποκτούσε ενδιαφέρον.
- «Από πού να πάω», την ρώτησε , προσπαθώντας να μιμηθεί τους επαγγελματίες του είδους.
Αυτή τον κοίταξε πίσω από τα μαύρα γυαλιά τόσο περιφρονητικά, που έχασε κάθε διάθεση για παραπέρα διερευνητικές ερωτήσεις. Έβαλε μπρος και ξεκίνησαν.

Στο 107 της Υμηττού, το σπίτι δίπατο, παλιό, με κλειστά παραθυρόφυλλα και σκονισμένα μπαλκόνια, ήταν μισοκρυμένο πίσω από κάτι άρρωστες και γερασμένες λεύκες.
Η συνέχεια αναμενόμενη.
Εκείνη παράτησε πάλι την τσάντα της στο κάθισμα και με τον κίτρινο φάκελο αγκαλιά, του παρήγγειλε:
«Δέκα λεπτά το πολύ», κι εξαφανίστηκε πίσω απ΄ την πόρτα που παραδόξως δεν έτριξε όταν την ξεκλείδωσε.

Τα δέκα λεπτά έγιναν τέταρτο, και το τέταρτο μισάωρο. Είχε βολευτεί στο κάθισμα με το παράθυρο ανοιχτό, κάπνιζε και λαγοκοιμόταν περιμένοντας την.
Άκουσε την πόρτα να κλείνει . Γύρισε και την είδε να κουβαλάει ένα μικρό σάκο και ένα καλαθάκι ταξιδιών για γάτες. Έβαλαν τον σάκο στο πίσω κάθισμα μαζί την ασήκωτη τσάντα κι εκείνη βολεύτηκε με το κλουβί της γάτας στην αγκαλιά της.

«Σταθμό Λαρίσης» . Αυτή την φορά η φωνή της ακούστηκε πιο ήπια, έναν τόνο κουρασμένη, μια απόχρωση πιο οικεία, πιο γλυκειά. Ίσως και να του χαμογέλασε για ένα δευτερόλεπτο.

Ήταν Τετάρτη απόγευμα. Στους δρόμους η κίνηση χαλαρή, νυσταγμένη. Όπου νάναι νύχτωνε. Έφτασαν στον σταθμό γρήγορα και σιωπηλά.
Πάρκαρε απ΄ έξω, ανέλαβε να κουβαλά το σάκο και την τσάντα της, και την ακολούθησε ως τον γκισέ των εισιτηρίων.
Το τρένο της έφευγε σε 45 λεπτά.
Έκατσαν στο καφενείο, χωρίς να το αναφέρουν καν, λες και ήταν από χρόνια μαζί και γνώριζαν ο ένας τα χούγια του άλλου.
Εκεί ήταν που έβγαλε τα γυαλιά της.
Εκεί που ήταν που από το σοκ , του κόπηκε η αναπνοή.
Είχε μόνο ένα μάτι. Στην θέση του άλλου , μια πληγή που ανάρρωνε από επίπονες εγχειρήσεις.
Κι όμως αυτό το πλάσμα που καθόταν απέναντι του ήταν μια επικίνδυνη, γοητευτική θηλυκιά μάγισσα.

Έμεινε να την κοιτάζει άφωνος, μαρμαρωμένος.
Το γκαρσόνι έφερε τους ελληνικούς.
Τους πλήρωσε αυτή.
Και τότε πρόσεξε για πρώτη φορά τα χέρια της. Μικροσκοπικά , με δάχτυλα διάφανα, με νύχια στο χρώμα του μαργαριταριού, με αρθρώσεις τορνευτές , με κινήσεις αέρινες. Χέρια χορεύτριας, χέρια πάθους.
Με την πρώτη γουλιά καφέ, σαν του λύθηκε η γλώσσα από μόνη της κι άκουσε τον εαυτό του να λέει :
- «Μου φαίνεται ότι όλη αυτή η διαδρομή ήταν μια παρεξήγηση. Δεν είμαι.....»
Τον έκοψε απότομα.
- «Κανένα λάθος. Ήταν ο μόνος τρόπος να τα προλάβω όλα.
Το’ χασα» , κι έδειξε την πληγή που τώρα έκλεινε, «σε μια μονομαχία . Με τον εραστή μου, τον θάνατο. Και τώρα φεύγω. Είπαν πως χρειάζομαι αλλαγή περιβάλλοντος. Οι απανωτές απώλειες καθυστερούν την ανάρρωση. Έτσι είπαν. Πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου. Πάω σε κάτι φίλους στην Καβάλα. Ένας γιατρός μου συνέστησε να χάσω τις μνήμες μου. Έχουν ένα σπίτι κάτω στο λιμάνι, με πορτοπαράθυρα στην θάλασσα . Ύστερα θέλουν να ξανάρθω . Να ελέγξουν την πρόοδο μου. Να μετρήσουν τα ζωντανά μου κύτταρα. Μήπως αυξήθηκαν. Να με ρωτήσουν μήπως ξέχασα αυτά που πρέπει να θυμάμαι. Μια μονομαχία έχασα μόνο. Αυτοί δεν το ξέρουν, όμως ο πόλεμος συνεχίζεται.
Όσο για το λάθος , μπα δεν το νομίζω.
Για να κάνεις κάτι στραβό, πρέπει να ξέρεις και πως γίνεται και στα ίσια του.»
Η αναγγελία της αμαξοστοιχίας της, έβαλε την τελεία στα λόγια της.
Σηκώθηκε, του έδωσε το κλουβί με την γάτα που τόση ώρα κρατούσε στην αγκαλιά της, μάζεψε τον σάκο και την τσάντα της , ξανάβαλε τα γυαλιά της και κατευθύνθηκε προς την αποβάθρα.
Λίγο πριν την χάσει από τα μάτια του , γύρισε και του φώναξε:
«Την λένε Ευριδίκη, είναι κουφή λόγω ηλικίας και απεχθάνεται την μοναξιά.»
Κι ύστερα μπερδεύτηκε με τον κόσμο που στριμωχνόταν για ν΄ ανέβει στο τρένο.
Οι πόρτες έκλεισαν, ο σταθμάρχης σήκωσε το χέρι, ακούστηκε το σφύριγμα της αναχώρησης , το τρίξιμο από τις ράγες, τα νυχτερινά φώτα του σταθμού άναψαν, το τρένο άρχισε να κινείται σιγά-σιγά και η Ευρυδίκη μαύρη και γριά νιαούρισε γκρινιάρικα στην αγκαλιά του.


Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του φιγουράριζε μια κλήση. Ούτε καν που την μάζεψε. Έκανε μια κάποια ψύχρα. Κούμπωσε το σακάκι του μέχρι πάνω, βόλεψε την Ευριδίκη στο διπλανό κάθισμα; και ξεκίνησε.
Υπολόγιζε ότι η βενζίνη θα του έφθανε μέχρι την Λαμία. Εκεί θα έτρωγε κάτι, θα γέμιζε το ρεζερβουάρ, να ταίσει και την Ευριδίκη, και να μην ξεχάσει να πάρει και τσιγάρα.

Ο ήχος από το κινητό τον ξάφνιασε.
«Α, όχι, όχι δεν θα είμαι και πολύ πρωί αύριο στο γραφείο. Μάλλον δεν θα είμαι καθόλου στο γραφείο από αύριο.»

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.
Γυρίζει και βλέπει δίπλα του την Ευριδίκη. Το φανάρι γίνεται πράσινο. Η νύχτα μόλις ξεκινά. Η Ευριδίκη μουρμουρίζει νανουρισμένη από το τράνταγμα. Και η ζωή είναι εκεί έξω και τον περιμένει.

ΤΕΛΟΣ.
Τίτλοι Τέλους.

33 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

To ωραιότερό σου κείμενο. Και από τα καλύτερα που έχω διαβάσει στα μπλογκς. Μου άρεσαν όλα: η αφήγηση, η πλοκή, οι παράλληλες ιστορίες στο σταθμό Λαρίσης (με τον οποίο έχω ένα κάποιο θέμα). ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Θα το ξαναδιαβάσω κι αύριο.

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει...το ξαναδιάβασα γιατί κατά βάθος (και άσχετα απ' ό,τι γράφω στα δικά μου ποστ) λατρεύω τα χάπι εντς!

igkros είπε...

Τα σέβη μου αγαπητή! Η ιστορία σας είναι καταπληκτική! Λατρέυω να διαβάζω τα κειμενα σας. Είναι τόσο ζωντανά και ζουμερά όσο και η συγγραφέας τους(είμαι σίγουρος για αυτό). Συνεχίστε την καλή προσπάθεια.Σας ασπάζομαι γλυκά...

gitsaki είπε...

Πολύ όμορφη η ιστορία.

Y. K. είπε...

:)

ικανοποιηθηκε η διψα μου να διαβασω κατι καλο σημερα.
σε ευχαριστω λοιπον γι αυτο!
καλως σε βρηκα.

kyriayf είπε...

...άφωνη!!!
τι υπέροχο γράψιμο!!!!

απλά, υποκλίνομαι...
φιλώ σε!!!

Μαρω_Κ είπε...

@δωρα

Καλημέρα.
Χαίρομαι που σου άρεσε.
Και μένα μου αρέσουν χάπυ-εντ.
Επίσης κι εγώ έχω κάτι με τον σταθμό Λαρισης!

@alps
Σας ευχαριστώ για το ζουμερή. Εχετε φαντασία και καλούς τρόπους!

@γιτσάκι.
Πολλά πολλά φιλιά

@αλισια
Καλως όρισες.
Χαίρομαι που συο άρεσε.

@κυριαυφ
Νασαι καλά γλυκιά μου.
Σε φιλώ!

zero είπε...

Παρα πολυ καλο.

ζερο.

BeBe είπε...

Ποπο κείμενο!!! Μούγκα, μούγκα...τσιμουδιά. Τα σέβη μου

Μαρω_Κ είπε...

@ζερο
Καλημέρα.
Αντε η σειρά σου για ιστοριούλα.

@bebe
Είσαι πολύ γενναιόδωρη.
Σ' ευχαριστώ.

Pico είπε...

Τώρα μόλις έγινε κατανοητός ο Alps σε μένα...Μάρω θα μπορούσες να με προειδοποιήσεις τουλάχιστον για τους φαντασιακούς εραστές...)))
Όσο για το scriptwriting, η αναπαραστατική σου ικανότητα είναι αντάξια της εικόνας της Μαίρυλιν...Δηλαδή ερεθιστική..

Unknown είπε...

Στα τόσα (δικαιολογημένα) ευμενή σχόλια προσθέτω και το δικό μου - και μόνο γιατί με κάρφωσες να διαβάσω αφήγημα που σπάνια κάνω στα blogs.
Να 'σαι καλά κοφτό μου κορίτσι.
(Βάζεις και φοβερές φωτογραφίες πανάθεμά σε).

Μαρω_Κ είπε...

@pico
Καλημέρα.
Μια κυρία δεν προειδοποιεί ποτέ, αφήνει πάντα την γοητεία της ανακάλυψης στους άλλους.
Μην χάσουμε κι αυτό το τελευταίο οχυρό.
Για φαντάσου την Μαίρυλιν να σου εξηγεί τα πάντα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες!

Φιλιά

Μαρω_Κ είπε...

@ilias
Καλημέρα σας.
Χαίρομαι που σας εξανάγκασα να κάνετε κάτι που δεν το συνηθίζετε!

Σας ασπάζομαι!

stefanos είπε...

αισθάνομαι περήφανος που σε έχω γνωρίσει
οι ιστοριούλες σου είναι μοναδικές!

ματς μουτς

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα ξενιτεμένε μου Στέφανε.
Χαίρομαι που σ' αρέσουν.
Εχω κι άλλες. (Οχι θα μου γλιτώσετε. Ολες θα τις ανεβάσω)

Ματς μουτς

igkros είπε...

@pico

Αγαπητέ πικο είμαι απλά λάτρης του ωραίου. Όπως και εσείς νομίζω. Μια επίσκεψη στα ιστολόγια μας το πιστοποιεί άλλωστε. Στο κάτω κάτω ανήκουμε αμφότεροι στον ίδιο αστερισμό νομίζω για να ποσταρουμε τόσο κολακευτικά σχόλια εδώ για την συγγραφέα του μπλογκ...

Pico είπε...

Alps θα προσυπέγραφα όσα λες σήμερα αν δεν είχε προηγηθεί το μάλλον πικρόχολο σχόλιο με το οποίο εγκαινίασες τη γνωριμία μας.

ΥΓ. Ανεξάρτητα από τα παραπάνω πολύ ενδιαφέρον το περιεχόμενο του ιστολογίου σου

Pico είπε...

Μάρω τι εμμονή και η δική σου να περνάς με άριστα όλες τις δοκιμασίες...))).
Μια ερώτηση ακόμα, τουλάχιστον για σήμερα...Πώς κατορθώνεις ενώ το μυαλό και η φαντασία σου βρίσκονται στους ουρανούς να πατάς τα πόδια σου στη γη;

Μαρω_Κ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μαρω_Κ είπε...

@pico
Λοιπόν πολύ χαίρομαι που περνάω δοκιμασίες χωρίς να το καταλαβαίνω.
Μπορώ επίσης να σου εξηγήσω πως κάνω αυτό το ακατόρθωτο που περιγράφεις.
1ον : Είμαι ξανθιά. Οπερ σημαίνει ότι κάνω και λίγο εως πολύ την χαζή.
2ον: Ως γνωστόν έχω περάσει και από το Πολυτεχνείο τρομάρα μου , άρα έχω βαρέα και ανθυγιεινά στην μελέτη των αρσενικών.
3ον: Μην ξεχνάς την εμμονή μου στο σινεμά. Παρά το γεγονός ότι απεχθάνομαι τον Τεό (Αγγελόπουλος) ακολουθώ το χαος του Λυντς.
4ον:Εχω πρότερο έντιμο βίο στην αποπλάνηση.
5ον: Ελπίζω ότι εκτός από παρελθόν ως φαντασίωση θα έχω και μέλλον.
Ελπίζω να σε κάλυψα

ΥΣ : Υπάρχουν και τα e-mail τυχόν διευκρινίσεις

stefanos είπε...

χαχαχαχαχαχαχαχα
νά'σαι καλά Μάρω :-)

Μαρω_Κ είπε...

Αχ, βρε Στέφανε μου.
Τι τραβάμε κι εμείς οι ξανθιές!!!!!

Ματς!

gerasimos είπε...

Νομίζω η καλύτερη ιστορία σου που διάβασα έως τώρα. Η υπέρβαση. Το ρίσκο. Αν δεν υπήρχε το τυχαίο η ιστορία θα ήταν μαγεία, είχε πει ένας γενειοφόρος αποτυχημένος σεναριογράφος.

Μαρω_Κ είπε...

Καλησπέρα Γεράσιμε.
Κοιτα να δεις λοιπόν, που όταν τη έγραφα, δεν την είχα και σε μεγάλη υπόληψη.
Τελικά είναι εξαιρετικά υποκειμενικά τα κριτήρια του γράφοντος.
Οσο για την ιστορία και την μαγεία, κάτι ήξερε ο αποτυχημένος.
Αχ, πόσο τους αγαπώ όλους αυτούς τους μη πετυχημένους!

H.Constantinos είπε...

Μου φαίνεται ότι λέει περισσότερα από όσα φαίνεται να λέει...
Μάλλον γιατί έχει κάτι απίθανες λεπρομέρειες.
Ωραία.

Adomiel είπε...

Πολύ καλό...! Με το άλλο τι γίνεται όμως; Προχωράμε; ;-)

aniaris είπε...

ταινιάρα θα γινόταν!! (μικρού μήκους βέβαια)

3 parties a day είπε...

Με το σταθμό Λαρίσης έχω ΚΑΙ εγώ ένα κάποιο θεματάκι... Σιγά-σιγά μαζευόμαστε...

Η ιστορία τώρα, εξαιρετική. Και πρέπει να πω πως τα νέα στοιχεία που εντάσσεις τελευταία στις ιστορίες σου -μαχαίρια, μια χαίνουσα πληγή στη θέση του ματιού, όλ' αυτά τα σπλάττερ εν ολίγοις-, είναι πολύ του γούστου μου.

Μαρω_Κ είπε...

@constantinos
Καλημέρα.
Πάντα λέμε λιγότερα.
Πάντα κρατάμε κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα.
Και πάντα όλα αυτά έχουν μια τάση να ξεφεύγουν και να τρυπώνουν στα γραφόμενα μας.

@adomiel
Μάπα το καρπούζι.
Τόπαμε αυτό!

@aniaris
Καλωσορίσατε.
Σας ευχαριστώ.
Το δύσκολο θα ήταν να βρούμε μια μονόφθαλμη γοητευτική κοπελίτσα, πάντως.

@3Pad
Χαίρομαι που σας αρέσει το αίμα και η υποβόσκουσα βία.
Βγαίνουν βλέπετε οι εμμονές μου με το νουάρ.
Αστυνομικό δεν έχω τολμήσει να γράψω ακόμη, αλλά ένα σπλάτερ το κουβαλάω.

H.Constantinos είπε...

Μάρω_κ !!
"Και πάντα όλα αυτά έχουν μια τάση να ξεφεύγουν και να τρυπώνουν στα γραφόμενα μας."

Ναι, και το κάνουν πιό όμορφο!!

(Δεν εννοούσα όμως αυτό, αλλά κάποιες άψογες λεπτομέρειες που ίσως δεν προσέχουν πολλοί!)

Μαρω_Κ είπε...

@constantinos
Ειστε εξαιρετικά γενναιόδωρος στην κρίση σας.
Σας ευχαριστώ.
Αν και πιστέυω ότι τελικά μόνο οι λεπτομέρειες μας μένουν.
Το χάνουμε το δάσος. Στο δέντρο πάντα ακουμπάμε.

insomnia#3 είπε...

Πρώτη φορά από τα μέρη σου ...τι ανακάλυψη !!!
Θα επανέρχομαι ...

Ειλικρινά χάρηκα πολύ που σ'ανακάλυψα !!!

Καλή χρονιά

Γιάννης