Είναι κάποιοι άνθρωποι που ισορροπούν μεταξύ ήρωα και παιδιού.Εχουν κάτι μεγάλα μελαγχολικά μάτια, μαλλιά μακριά, χέρια κρυστάλλινα και φωνή παραμυθιού.
Μαζί τους νομίζεις ότι η αγάπη είναι μια λίμνη μελαγχολίας, μια θάλασσα χωρίς ορίζοντα.
Στις άκρες των ματιών τους πάντα κρέμεται ένα δάκρυ.
Και τ’ όνομα τους παραπέμπει σε μια αέναη χαρμολύπη.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που τους ερωτεύεσαι για πάντα. Κι ύστερα φοβάσαι να τους ακουμπήσεις γιατί μοιάζουν με κούκλες πορσελάνινες έτοιμες να σωριαστούν σε χίλια κομμάτια.
Λες και κουβαλούν την κατάρα της μάγισσας και πρέπει να είναι μόνιμα θλιμένοι.
Λες κι όλα τα λυπημένα τραγούδια έχουν γραφτεί μόνον γι αυτούς..
Είναι κάτι άνθρωποι που περιμένουν και θα περιμένουν για πάντα κάποιον να τους αφιερωθεί, να τους λατρέψει, να τους σώσει, ένας θεός ξέρει από τι.
Κι εσύ είσαι και θα είσαι πάντα ο καλύτερος τους φίλος, ο πιστός σύντροφος των παιδικών τους παιχνιδιών, ο άγρυπνος παραστάτης του ύπνου τους.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που στοιχειώνουν τις μέρες μας, στοιχειώνουν τις σκέψεις μας, τα όνειρα μας, μας δένουν στο άρμα τους, μας καταδικάζουν στην αιώνια θλίψη. Κι ύστερα η ζωή έχει ξεφύγει, ύστερα οι φίλοι έχουν κουραστεί, ύστερα όλα εκείνα που θέλαμε να κάνουμε είναι πια άσκοπα και άχρωμα.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν ανταποδίδουν την αγάπη μας απλά και μόνο γιατί δεν την καταλαβαίνουν. Και σπαταλάμε τις ανάσες μας κυνηγώντας χίμαιρες, πίσω από τους ανάξιους ίσκιους τους.
Ονόμασε τους όπως θες.Ότι όνομα και να τους δώσεις, ποτέ δεν θα τους αποκτήσεις, απλά και μόνο γιατί ποτέ τους δεν ήταν αληθινοί.
ΥΣ : Αφιερωμένο στον διαδικτυακό μου φίλο μου Zero+ και στην φίλη μου την Αλκυόνη.
45 σχόλια:
δε γινόταν να το αφιερώσεις και σε μένα!!!!!!!!!!
:|
Είναι κάποιοι άνθρωποι που στοιχειώνουν τις μέρες μας, στοιχειώνουν τις σκέψεις μας, τα όνειρα μας, μας δένουν στο άρμα τους, μας καταδικάζουν στην αιώνια θλίψη. Κι ύστερα η ζωή έχει ξεφύγει, ύστερα οι φίλοι έχουν κουραστεί, ύστερα όλα εκείνα που θέλαμε να κάνουμε είναι πια άσκοπα και άχρωμα.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν ανταποδίδουν την αγάπη μας απλά και μόνο γιατί δεν την καταλαβαίνουν. Και σπαταλάμε τις ανάσες μας κυνηγώντας χίμαιρες, πίσω από τους ανάξιους ίσκιους τους.
Ονόμασε τους όπως θες.Ότι όνομα και να τους δώσεις, ποτέ δεν θα τους αποκτήσεις, απλά και μόνο γιατί ποτέ τους δεν ήταν αληθινοί.
..................
Αχ, βρε Αλκυόνη μου δεν το ήξερα.
Αμεσως επανορθώνω!!!!
Σ' εχουν στοιχειώσει κι εσένα, ε;
Πρωινά φιλιά!!!!
Παρα πολυ καλο.
Σ'ευχαριστω.
ζερο.
Παρακαλώ αγαπητέ μου φίλε!
Φιλιά!!!!!
Θα το πω πεζα..ειναι και καποιοι που ειναι μικρα πρασινα πλασματακια και εσυ τα λυπασαι και θες να τα κανεις πριγκιποπουλα αλλα οταν σκυψεις να τα φιλησεις απλα γινεσαι και εσυ βατραχος..(αυτη την εκδοχη το παραμυθι την απεκρυψε με δολιο τροπο..)
μαρω εχω μια προσκληση για σενα στο blog μου
σκεφτομουν..ολοι λιγο πολυ εχουμε περασει δυσκολες στιγμες,αλλοι παρα πολυ δυσκολες,πιθανον να εχουν φιλησει χωμα..ειμαστε ευαισθητα ατομα ολοι εμεις..αλλα ερχεται καποια στιγμη που ξαναγινεσαι ο εαυτος σου,ορθωνεις αναστημα και βασιζεσαι στα ποδια σου..
και τοτε εχεις ενα διαφορετικο χαμογελο και μια αλλη ικανοποιηση ..της ΝΙΚΗΣ..!!
@esther
Και στο έχω πει μην τους φιλάς τους βατράχους.
@φεγγαροαγκαλιασμένη
ΝΑΙ...........
Συμφωνώ.
Είπαμε η εκδίκηση είναι ενα φαγητό που τρώγεται παγωμένο.
Υ
Π
Ε
Ρ
Ο
Χ
Ο
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
Εξαιρετικό σχόλιο, από έναν ποιητή!
Σας ευχαριστώ !!!!!
Ως κατασκευές του δικού μας μυαλού, ναι δεν υπήρξαν ποτέ. Εμείς τους ντύσαμε τα χρώματα του έρωτα, εμείς απογειώσαμε τους γήινους. Θα μου μείνει πάντα στο μυαλό η τελευταία σκηνή από την ταινία "Μοιραία έλξη" με τον Άιρονς να διαπιστώνει ότι η Μπινός χρόνια μετά, με το παιδί και το σύντροφό της, έμοιαζε σαν μια ακόμη -ίσως και κοινότυπη- γυναίκα.
@doratsirka
τι μου θυμισες τωρα...
φοβερη ταινια.
Καλα, η Μπινος δεν παιζεται.
ζερο.
Συμφωνώ ζερο. Μια παλιά αγάπη μου είπε κάποτε ότι της έμοιαζα, αλλά φευ...
smashing...
spaei kokkala to keimeno sou Marw...
@ζερο και δώρα
Τώρα αν σας πω ότι αυτή η ταινία δεν μου άρεσε, θα με κακοχαρακτηρίσετε;
@identity cafe
Πάντως οι smashing pumpkins πολύ μου αρέσουν.
Πολλά πολλά φιλιά.
Νόμιζα στιγμές-στιγμές ότι το κείμενο γράφτηκε για μένα.Είναι κάποιοι άνθρωποι...
Πολύ ωραίο κείμενο και πολύ αληθινό.
Καλημέρα!
Τελικά όλοι μας έχουμε κι από έναν τέτοια.....εξαιρετικό άνθρωπο στην ζωή μας.
Μήπως να ακολουθήσουμε την προτροπή του Μπορίς Βιάν και να "σκοτώσουμε τους κακομούτσουνους";
Μαρω
γιατι να σε κακοχαρακτηρισω?
Γουστα ειναι αυτα.
Μια ταινια ηταν.
Απλα η Μπινος ηταν πολυ καλη.
ζερο.
Αυτό με τους "κακομούτσουνους" πολύ μου είχε αρέσει προ ετών!
Δεν είναι κακή ιδέα...
Ομορφο κείμενο.
@ζερο
Καλησπέρα.
Ούτε η Μπινός μου αρέσει. Η μόνη ταινία που την βρίσκω καλή είναι στους Εραστες της Γέφυρας του Λεο Καράξ.
@constantinos
O Μπορις Βιαν ήταν από τους αγαπημένους της φοιτητικής μου ζωής.
Με κορυφαίο το "Θα φτύσω στους τάφους σας".
Προσπαθησω να τον ξαναπιάσω πριν κανα δυο χρόνια, αλλά μετά τις πρώτες σελίδες μου ήρθαν τόσες μνήμες που τον παράτησα.
[..Και σπαταλάμε τις ανάσες μας κυνηγώντας χίμαιρες...]
μα & η ίδια η ζωή μας μια χίμαιρα δεν είναι ;)!
Μια Μεγάλη Χίμαιρα.
Μπορεί.
Ομως είναι δική μας, και κατα κάποιον ανεξήγητο τρόπο την ορίζουμε και την κατευθύνουμε καποιες στιγμές.
Οι Αλλοι όμως, εκείνοι που βάζουν τις γοητευτικές τους μάσκες μας και μας προκαλούν, τάζοντας μας ηδονές, και χαριζοντας μας κολάσεις, γιατί πρέπει να νομιμοποιούνται;
Είναι μερικοί άνθρωποι που είναι ευαίσθητοι... στις μασχάλες.
(Μπορίς Βιαν: Κι από δω τα ίδια. Ο αγαπημένος της φοιτητικής μου ζωής. Κορυφαίο: Ο Αφρός των ημερών)
Ανέβασα ποστ μόνο και μόνο για να παραπέμψω στο δικό σου... Σ' ευχαριστώ.
Μάρω μου αυτό είναι το καλύτερο ποστ σου. Υπέροχο!
Αυτοί οι άνθρωποι πάντως είναι μόνοι.
στης γραφής σου την αχλή... χάνομαι!!!
αδυνατώ να σχολιάσω...
γιατί η πραγματική ζωή ... με στέλνει μακριά .... από αυτό...
(εσύ! ξέρεις τις "ακροβασίες μου"...)
όπως ξέρω και τα στοιχειά της Αλκυόνης μας...
αποστασιοποιούμαι... προσωρινά...
ξέρεις... πρέπει να κρατηθώ "ζωντανή"
περισσότερα σε μέηλ, που εκκρεμεί...
φιλώ σε... φίλη μου!!!
@3pad
Καλησπερα.
Ε, λοιπον κάθε φορά ανακαλύπτω με μεγάλη μου χαρά πόσο μοιάζουμε.
Πολλά φιλιά.
@synas
Αγγιξα ευαίσθητη χορδή!
Σ' ευχαριστώ πολύ για το διάλειμμα από τις διακοπές σου με σκοπό να βάλεις το link.
Αντε ξαναγύρνα στην θερινή σου ραστώνη!
@ζωή.
Μόλις γύρισα από τα μέρη σου.
Ηταν ταξίδι αστραπή.
Οσο για το αν είναι μόνοι, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω.
Πάντα υπάρχει ένα καινούργιο θύμα τους!
Φιλιά!
@kyriayf
Περιμένω νέα.
Πολλά πολλά φιλιά!!!
Δεν είναι απαραίτητο να νιώθεις/να νιώθουμε, θύμα !
Εμείς επιλέγουμε, εμείς αποφασίζουμε για την όποια συνέχεια ή εξέλιξη μιας κατάστασης, αναλαμβάνοντας και το κόστος της επιλογής μας.
@Caesar
Δεν έχεις πάντα τον έλεγχο της ύπαρξης σου!
Λέω εγώ τώρα!
Μερικές φορές αφήνεσαι να είσαι έρμαιο.
Η γοητεία του πόνου!!!!!!
Δεν μου πάει ένα τόσο πικρό κείμενο να το πω "όμορφο".
Μου "τρως" ένα μελλοντικό μου post, αλλά χαλάλι σου γιατί σα να μου φαίνεται πως τα είπες ευκρινέστερα, συγκινητικότερα και - μεταξύ μας - όσο σκατόψυχα τους χρειαζόταν.
Να ευχαριστήσω παράξενο δεν είναι;
Kαλημέρα Ηλία μου.
Τελικά όλοι μας αυτούς τους σκατόψυχους θέλουμε να ξορκίσουμε από την ζωή μας.
Λίγο ακόμα και τα καταφέραμε!
@αυτό ακριβώς. πώς τυχαίνει τώρα σε όλους μας, να μας τραβάνε οι σκιές, αυτό χρήζει ανάλυσης.
@dawk
Πεστο μου αυτό!
Πως γίνεται;
Αφού τους αναγνωρίζουμε με την πρώτη ματιά, γιατί πάμε και κολάμε;
"Είναι κάποιοι άνθρωποι που ισορροπούν μεταξύ ήρωα και παιδιού" διαβάζω
μεταξύ του ενήλικου και του πήτερφ παν,σκέφτομαι εγώ, τωρα.
@alladin
Μπορείτε να το πείτε κι έτσι!
Κι είναι οι χειρότεροι.
Πιστέψτε με !!!
Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν ανταποδίδουν την αγάπη μας απλά και μόνο γιατί δεν την καταλαβαίνουν. Και σπαταλάμε τις ανάσες μας κυνηγώντας χίμαιρες, πίσω από τους ανάξιους ίσκιους τους.
Ονόμασε τους όπως θες.Ότι όνομα και να τους δώσεις, ποτέ δεν θα τους αποκτήσεις, απλά και μόνο γιατί ποτέ τους δεν ήταν αληθινοί
Μάρω έχετε απόλυτο δίκο πως ποτέ δεν είναι μόνοι γιατίβρίσκουν το επόμενο θύμα τους
Θέλω να σας επιστήσω την προσοχή βρίσκεστε αρκετά κοντά στο να γίνεται "τέτοιο". θύμα της γοητείας τους έχετε γίνει ήδη, από όσα διαβάζω τουλάχιστον. Και είναι και ευαίσθητοι στις μασχάλες ...
Γιατί κολλάμε γιατί κολλάμε ίδόυ η απορία? Ίσως γιατί μας έλκει το ακατόρθωτο, και όταν συνειδητοποιήσουμε "η ζωή έχει ξεφύγει, ύστερα οι φίλοι έχουν κουραστεί, ύστερα όλα εκείνα που θέλαμε να κάνουμε είναι πια άσκοπα και άχρωμα".
Σας διαβάζω ανελλιπώς και μου αρέσετε.
Α και ο λόγος που μου αρέσετε είναι γιατί συχνά αντανακλάτε την ψυχή μου. Μόνο που εγώ δε γράφω τόσο όμορφα.
πόσο χρόνο έχουμε σπαταλήσει σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν και που με έναν μαγικό τρόπο μας κρατάνε δίπλα τους σαν να είμαστε υπνωτισμένοι!
βρέθηκα τυχαία στο μπλογκ σου και μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα! (με πετυχαίνεις σε μια τέτοια κατάσταση!)
Δημοσίευση σχολίου