ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

«Πονάω», ούρλιαξε.
Έμπηξε τα νύχια της στην πλάτη του και τα κατέβασε μέχρι την μέση, το αίμα πλημμύρισε τα χέρια της, έτρεχε σε αυλάκια στους καρπούς της και πάνω στα σεντόνια.
Σχημάτιζε ρυάκια που κατέβαιναν στα πλευρά του, χαμηλά στην κοιλιά του .
Προχωρούσαν στα πόδια του, στις πατούσες του, κατέβαιναν από τις κόχες του κρεβατιού και πλημμύριζαν τα πλακάκια.


«Πονάω».
Λύσσαγε κι έχωνε πιο βαθιά τα νύχια της στα σκαμμένα μέρη της πλάτης του και το αίμα ξεπηδούσε και την πιτσίλαγε στο πρόσωπο, στο λαιμό, παντού.
Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της , μάζεψε τα χέρια της γύρω από τα πόδια της, κουλουριάστηκε, έχωσε το κεφάλι της ανάμεσα στα γόνατα και η φωνή της ακούστηκε σαν ηχώ από βαθύ τούνελ.

«Πονάω» ........
Κάθε τόσο το σώμα της συντάραζε ένας βουβός σπασμός που άρχιζε από την ρίζα του αυχένα της και κατέβαινε.
Ολοένα και περισσότερο μαζεύοταν και κουλουριαζόταν στην θέση του εμβρύου.
Ένιωθε τα σωθικά της να ξεσκίζονται από έναν κοφτερό πόνο.
Στην μύτη της είχε την μυρωδιά από τον ιδρώτα της, που κύλαγε ανακατεμένη με την ξινίλα του εμετού που καραδοκούσε στο λαιμό της.

Το αίμα απλωνόταν παντού .
Εισχωρούσε σε κάθε χαραμάδα που συναντούσε, το ρουφούσε το στρώμα και τα μαξιλάρια, γλιστρούσε απαλά στις γωνίες και προχωρούσε στο διάδρομο.

Αναδεύτηκε, μισοσηκώθηκε και κοίταξε προς το μέρος της.
Το πρόσωπο του αδιάφορο, άγραφη μάσκα.
Της γύρισε την πλάτη και σηκώθηκε από το κρεβάτι .
Από πάνω του στράγγιζαν κάποιες τελευταίες σταγόνες.
Σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα χείλη του, έφτυσε τα φλέματα που του έφραζαν το λαιμό στο πάτωμα και περπατώντας ξυπόλητος στα πλημμυρισμένα πλακάκια, βγήκε από το δωμάτιο.

Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, ο ήλιος ξέραινε τα πάντα.
Το φως του , εκτυφλωτικό, έπεφτε σε δέσμες πάνω στα ρυάκια του αίματος και τα στράγγιζε από την υγρασία τους. Άλλαζε την μυρωδιά τους.
Ο αέρας που κουνούσε τις κουρτίνες έφερνε όλη την σκόνη του δρόμου μέσα. Ανακατεύοταν και γινόταν μια περίεργη λάσπη.



«Πονάω».
Οι στριγκλιές της έφταναν στο δρόμο κάτω, και τρόμαζαν τα μικρά παιδιά που έπαιζαν στην απέναντι παιδική χαρά.
Ο παπαγάλος του διπλανού διαμερίσματος αλαφιαζόταν και χτύπαγε το κεφάλι του στα κάγκελα του κλουβιού του για να βγει έξω.

Ο πόνος είχε ανέβει στο στήθος της και της εμπόδιζε την αναπνοή.
Ο αέρας που είχε εγκλωβίσει ανάμεσα στα γόνατα της είχε αρχίσει να τελειώνει.
Τα ρίγη διαπερνούσαν την σπονδυλική της στήλη και κατέβαιναν μέχρι τις άκρες από τα δάχτυλα των ποδιών της .
Το στόμα της ξερό, η ανάσα της δηλητηριασμένη, το σάλιο της γεμάτο θρυψαλισμένα κομμάτια από σπασμένα δόντια.
Το ρυάκι είχε περάσει από το διάδρομο και έφευγε από το σιφόνι του μπάνιου.

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του μπάνιου, τα μάτια του είχαν μια περίεργη γυαλάδα, τα μαλλιά του είχαν αρχίσει ν΄ ασπρίζουν στους κροτάφους.

Έκανε αφρό, άνοιξε την βρύση του νιπτήρα κι έριξε νερό στο πρόσωπό του .
Σε κάθε του κίνηση, η πλάτη του αιμορραγούσε και σταγόνες αίμα έσταζαν στα πλακάκια του μπάνιου.
Έξω συννέφιασε ξαφνικά, μέσα στα δωμάτια τα πάντα θάμπωσαν.
Μια ξαφνική ριπή αέρα τρύπωσε από τις χαραμάδες και σάρωσε την σκόνη που αιωρούνταν ακίνητη.
Είχε τελειώσει το ξύρισμά του, σκουπίστηκε και σέρνοντας βαριεστημένα τα βήματά του έκατσε στην κουζίνα.
Απ΄ όπου περνούσε σχηματίζονταν αιμάτινες κλωστίτσες που τον ακολουθούσαν.

Από το δωμάτιο ακουγόταν ένας μονότονος θόρυβος, ένα περίεργο γρύλισμα, ανάκατο με γκρίνια μωρού.
Το σώμα της κουβαριασμένο στην μέση του κρεβατιού, ένας σωρός από παράταιρα συναρμολογημένα κόκαλα.
Ταλαντεύοταν ρυθμικά μπρος-πίσω, μουρμουρίζοντας ακατάληπτα λόγια.
Από πάνω της έσταζαν σταγόνες ιδρώτα, ανάκατες με ξεραμένα αίματα και μύξες.


Η καλοκαιρινή καταιγίδα πλησίαζε .
Ο αέρας όρμαγε μέσα στο δωμάτιο ξεσηκώνοντας τις κουρτίνες και δημιουργώντας μικρές δίνες από χώματα στο πάτωμα, παρασέρνοντας ξεραμένα φύλλα και νεκρά έντομα μέσα.
Η ατμόσφαιρα μύριζε βροχή και κρέατα σε αποσύνθεση.


«Πονάω».
Η κραυγή της ξεχύθηκε από έναν λάρυγγα γεμάτο φλέματα, ακουγόταν σαν να έβγαινε από βαθιά μέσα της, από μια κοιλιά με έντερα που γουργούριζαν με απελπισία.
Ο ήχος απλώθηκε παντού, ακολούθησε την μυρωδιά του αίματος και έφτασε στ΄ αυτιά του.
Έκανε μια κίνηση, σαν νάδιωχνε κάποια ενοχλητική μύγα που σβούριζε γύρω του, προσπαθώντας ν΄ αποφύγει το κρεσέντο της φωνής της που του τριβέλιζε το μυαλό.
Με μια κίνηση του χεριού του άδειασε το τραπέζι της κουζίνας απ΄ ότι υπήρχε.
Ακούμπησε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι κι έκρυψε το πρόσωπο του μέσα τους.


Η καταιγίδα είχε ξεσπάσει .

Τα ρολά χτυπούσαν από τον αέρα, τα τζάμια έτριζαν, ο παπαγάλος του διπλανού διαμερίσματος είχε λουφάξει σε μια γωνιά του κλουβιού του και κρόαζε σπαρακτικά.
Ένα μεταλλικό τσέρκι σκαλωμένο στα κάγκελα της βεράντας χτύπαγε με μανία, γεμίζοντας τα κενά της καταιγίδας με σιδερένιους απόηχους.
Είχε κλείσει τα μάτια του και περίμενε την επόμενη κραυγή της.
Το αίμα στην πλάτη του είχε ξεραθεί, οι πληγές δημιουργούσαν μια γεωγραφία περίεργη, μια έρημο σκαμμένη από τον λίβα.
Τα βλέφαρα του βάραιναν, ένιωθε να βυθίζεται σ΄ έναν λήθαργο γεμάτο πνιχτές κραυγές και λάσπες από πηχτά αίματα.
Βούλιαζε ολοένα και περισσότερο.
Και η κραυγή της δεν ερχόταν.

Η καταιγίδα υποχωρούσε .
Σαν μια τεράστια σκούπα να τον ρούφηξε, ο αέρας είχε αρχίσει να υποχωρεί από τα δωμάτια. Παράσερνε μαζί του σκόνες, ξεραμένα αίματα, κουφάρια από νεκρά έντομα, ξερά φύλλα, μυρωδιές , ήχους, τις κραυγές της που τώρα οι ψηλές νότες τους βρισκόταν σκορπισμένες παντού, .....
Παράσερνε αναμνήσεις, λέξεις, χειρονομίες, κομμάτια της ζωής τους ,...
σαν να ξεκαθάριζε σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα.

Οι σκιές ξαναβρήκαν την υπόσταση τους, οι ήχοι από το δρόμο ανέβαιναν κρυστάλλινοι στο διαμέρισμα, το τσέρκι είχε παρασυρθεί μακριά και δεν χτύπαγε πια στα κάγκελα.

Το έλος που τον κρατούσε φυλακισμένο, του στερούσε την αναπνοή από τους άδηλους πόρους .
Ήξερε ότι τα μέλη του ήταν βαριά, ασήκωτα, ένιωθε την μέση του κομμένη στα δύο, το δέρμα της πλάτης του σε κομμάτια που ξέφτιζαν το ένα μετά το άλλο.

«Πονάω».
Αυτήν την φορά ήταν ένας ψίθυρος που σύρθηκε από το βάθος του σώματος της, και ίσα-ίσα που ακούστηκε.

Σηκώθηκε από την καρέκλα του, παντού κυριαρχούσαν οι σκιές του απομεσήμερου. Δεν φύσαγε πια καθόλου. Αφουγκράστηκε την ανάσα της, υποτονική, εξασθενημένη.
Ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι.
Στην αρχή κοίταξε τα χέρια της , αλλά δεν τον τρόμαξαν.
Τα νύχια της μαβιά, τα δάχτυλά της μελανιασμένα, οι καρποί της στρεβλοί.
Υστερα το βλέμμα του ανέβηκε στα μάτια της.
Ηταν κλειστά.
Μάζεψε τα μαξιλάρια από κάτω, την σκέπασε με το σεντόνι κι έγειρε τα παντζούρια.