Σάββατο 28 Απριλίου 2007

Λαγνεία


Η νοσταλγία της επανάληψης σ’ έναν γραμμικό ανθρώπινο χρόνο.
Η γνώση ότι και αυτό θα περάσει και θα δώσει την θέση του σε κάτι άλλο.
Η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σ’ ένα μεταβατικό στάδιο.
Η παραίσθηση ότι όλα μπορεί να επιστρέψουν εκεί απ’ όπου άρχισαν.
Η επιθυμία της φυγής.


Η λαγνεία της Ανοιξης που σε στοιχειώνει καθημερινά.
Η ανάγκη για ένα σώμα δίπλα σου.
Ενα σώμα που θα πάλλεται κάτω από τα χέρια σου, που θα ανατριχιάζει στο ακουσμα της ηδονής σου.
Η μυρωδιά, η πίκρα, η εξάρτηση του έρωτα.

Κι εσύ που είσαι;
Εσύ που θες να φύγεις, να εξαφανιστείς, να βρεθείς μακριά απ’ όλα εκείνα που σε πληγώνουν, να αρπάξεις την τελευταία ευκαιρία της αναχώρησης και να προσγειωθείς στον τόπο της λησμονιάς και της λήθης.

Οι καθημερινές σου συνήθειες που γίνονται πια μηχανικά.
Οι που η εντύπωση ότι έχεις βγει από το σώμα σου και παρακολουθείς τα δρώμενα από μακριά είναι απόλυτα κυρίαρχη!
Μια διαρκής κάθοδος στο εγώ.
Μια πορεία προς τα έσω. Μια πορεία που δεν μοιάζει να ανακόπτεται.
Η επιθυμία της φυγής που σιγά σιγά γίνεται βιολογική ανάγκη.
Που σε πιέζει και σε τρέφει. Που σε καλημερίζει κάθε πρωί.
Προς τα πού να φύγεις αν είναι πάντα να κουβαλάς τον εαυτό σου μαζί;

Κι ο ήλιος, ένας ήλιος απίστευτος. «Ενας ψεύτης ήλιος».
Κι η άνοιξη που μας έδειξε ήδη τα δόντια της.



Μια έξαψη που απειλεί να μας ισοπεδώσει.
Ολα μοιάζουν να μπαίνουν σε τροχιές καταστροφικές.
Τίποτα δεν θα μείνει το ίδιο.

Τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν.
Και οι αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί ;
Και οι πορείες που έχουμε χαράξει;
Οι στόχοι που έχουμε θέσει;
Πού θα βρεθούν όλα αυτά;


Θα έρθει το συναίσθημα να μας αποσυντονίσει;
Η λύσσα για ένα κορμί να μας κατακυριεύσει ;
Θα χάσουμε ξανά ταυτότητα και ιδιότητες ;
Θα περάσουμε για μια ακόμη φορά τις πύλες του καθαρτηρίου;
Θα υποκύψουμε στις επιταγές των άμεσων επιθυμιών μας αδιαφορώντας για τις συνέπειες ;
Και το τίμημα ; Πώς θα πληρωθεί;

Τελικά η φυγή μοιάζει η μόνη λύση!

14 σχόλια:

candyblue είπε...

καμία οπισθοχώρηση στα όνειρα μας.

Κανένας τόπος δεν θα γίνει το Βατερλό μας.

gitsaki είπε...

Τα ερωτήματα μοιάζουν - και είναι - αναπάντητα.
Η ζωή είναι αλλού,που θα έλεγε και ο Κούντερα.Πού όμως;Μήπως κι αυτό μια αυταπάτη είναι;

Caesar είπε...

δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από την έξαψη, απ' όποια αιτία κι αν προκαλείται ...

david santos είπε...

I have a surprise for my friend in Greko in mine blog. I am very been thankful.
Have a good weekend

Μαρω_Κ είπε...

@candy
Οχι κανένας τόπος! Συμφωνώ.

@γιτσάκι.
Μπα μονίμως η ζωή είναι αλλού και δεν την προλαβαίνουμε!

@καισαρα
Heat. Σαν την ταινία με την Κάλην Τέρνερ. Εχεις δίκιο.

Τώρα όσο για τον David. No comments!

stefanos είπε...

το συμπέρασμα είναι ίδιο χρόνια τώρα για πολλούς.
ίσως για όλους

ο χρόνος, βλέπεις, λίγος για να κάτσεις να το παλέψεις, και έτσι φεύγουμε, απογειωνόμαστε, σαν κάτι παπάκια που ψάχνουν αλλού τον καλό καιρό.

Esther είπε...

Η λαγνεια ειναι παντος καιρου....

zero είπε...

Μαλιστα αυτη ειναι η Λαγνεια.
Παρα πολυ καλο ποστ.

ζερο.

Μαρω_Κ είπε...

@στεφανος

Λίγος ο χρόνος φίλε μου. Που να τα χωρέσεις όλα;
Τόσα συναισθήματα, τόση αναστάτωση;

@εστερ

Σωστό κι αυτό, αγαπητή μου. Και παντός καιρού και παντός εποχής!!!

@ζερο

Χαίρομαι που ως άνδρας αναγνωρίζετε την λαγνεία που περιγράφει μια γυναίκα. Πάντα έλεγα ότι τα δύο φύλα ταυτίζονται σε αυτό!

Ανώνυμος είπε...

Η θεία Λαγνεία που θα μας σώσει προσωρινά από τον ενίοτε αβάσταχτο εαυτό. Το θέμα είναι να μπορούμε να βρούμε τους μύστες της, να πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη ή έστω ότι μπορούμε να τους κατασκευάσουμε. Καλό μήνα Μάρω μου

H.Constantinos είπε...

Ετσι είναι... Δεν μπορείς να φύγεις άν είναι να κουβαλάς πάντα τον εαυτό σου μαζί...

3 parties a day είπε...

Φοβάμαι πως δεν μπορεί κανείς να φύγει από πουθενά, χωρίς να τα έχει πρώτα καταφέρει εκεί απ' όπου θέλει να φύγει.

3 parties a day είπε...

Αγαπητή Μάρω, το ξανασκέφτηκα το πράγμα.
Οι έξυπνες γυναίκες κι οι έξυπνοι άντρες πρέπει να ξέρουν πότε ήρθε η ώρα να φύγουν. Κι ας κουβαλάνε μαζί τους τον εαυτό τους.

Μαρω_Κ είπε...

@dora
Καλό μήνα Δώρα μου. Τους μυ΄στες τους χάσαμε.
Τα χρόνια της αθωότητας μας τους πήραν.
Μας έμεινε μόνο η ανάμνηση του Βάκχου!

@konstantinos
Ετισ κι αλλιώς αυτόν πάντα μαζί μας θα του κουβαλάμε. Το θέμα είναι πόσο τον αφήνουμε να μας εξουσιάζουμε κάποιες φορές!

@3pad
Καποια στιγμή έρχεται η ώρα να φύγεις.
ΑΠό κείνη την στιγμή και μετά στο τόπο του εγκλήματος μένει μόνο το φάντασμα σου. Είτε με σάρκα και οστά, είτε ως ανάμνηση.