Λαγνεία

Η νοσταλγία της επανάληψης σ’ έναν γραμμικό ανθρώπινο χρόνο.
Η γνώση ότι και αυτό θα περάσει και θα δώσει την θέση του σε κάτι άλλο.
Η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σ’ ένα μεταβατικό στάδιο.
Η παραίσθηση ότι όλα μπορεί να επιστρέψουν εκεί απ’ όπου άρχισαν.
Η επιθυμία της φυγής.


Η λαγνεία της Ανοιξης που σε στοιχειώνει καθημερινά.
Η ανάγκη για ένα σώμα δίπλα σου.
Ενα σώμα που θα πάλλεται κάτω από τα χέρια σου, που θα ανατριχιάζει στο ακουσμα της ηδονής σου.
Η μυρωδιά, η πίκρα, η εξάρτηση του έρωτα.

Κι εσύ που είσαι;
Εσύ που θες να φύγεις, να εξαφανιστείς, να βρεθείς μακριά απ’ όλα εκείνα που σε πληγώνουν, να αρπάξεις την τελευταία ευκαιρία της αναχώρησης και να προσγειωθείς στον τόπο της λησμονιάς και της λήθης.

Οι καθημερινές σου συνήθειες που γίνονται πια μηχανικά.
Οι που η εντύπωση ότι έχεις βγει από το σώμα σου και παρακολουθείς τα δρώμενα από μακριά είναι απόλυτα κυρίαρχη!
Μια διαρκής κάθοδος στο εγώ.
Μια πορεία προς τα έσω. Μια πορεία που δεν μοιάζει να ανακόπτεται.
Η επιθυμία της φυγής που σιγά σιγά γίνεται βιολογική ανάγκη.
Που σε πιέζει και σε τρέφει. Που σε καλημερίζει κάθε πρωί.
Προς τα πού να φύγεις αν είναι πάντα να κουβαλάς τον εαυτό σου μαζί;

Κι ο ήλιος, ένας ήλιος απίστευτος. «Ενας ψεύτης ήλιος».
Κι η άνοιξη που μας έδειξε ήδη τα δόντια της.

Μια έξαψη που απειλεί να μας ισοπεδώσει.
Ολα μοιάζουν να μπαίνουν σε τροχιές καταστροφικές.
Τίποτα δεν θα μείνει το ίδιο.

Τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν.
Και οι αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί ;
Και οι πορείες που έχουμε χαράξει;
Οι στόχοι που έχουμε θέσει;
Πού θα βρεθούν όλα αυτά;

Θα έρθει το συναίσθημα να μας αποσυντονίσει;
Η λύσσα για ένα κορμί να μας κατακυριεύσει ;
Θα χάσουμε ξανά ταυτότητα και ιδιότητες ;
Θα περάσουμε για μια ακόμη φορά τις πύλες του καθαρτηρίου;
Θα υποκύψουμε στις επιταγές των άμεσων επιθυμιών μας αδιαφορώντας για τις συνέπειες ;
Και το τίμημα ; Πώς θα πληρωθεί;

Τελικά η φυγή μοιάζει η μόνη λύση!