Ατελέσφορος Ερωτας

Μίλαγα το πρωί μ’ έναν φίλο, για ατελέσφορους έρωτες.
Όλοι μας έχουμε.
Ή σχεδόν όλοι μας.
Ή μπορεί πάλι και μόνοι λίγοι από μας.
Δεν ξέρω.
Είναι τα blogs ένα δημόσιο βήμα.
Ενα θέατρο όπου κανείς εκτίθεται.
Και σκέφτηκα ότι είναι κι ένας τρόπος να επικοινωνείς με ανθρώπους που έχεις χάσει.

Εξηγούμαι: Θα σας μιλήσω για έναν δικό μου ατέλεσφορο έρωτα.
Παλιό. Εξαιρετικά παλιό.
Είκοσι χρόνια πριν. Το 1987. Από Γενάρη μέχρι Οκτώβρη.
Εγώ στην Πάτρα , εκείνος, ο Χρίστος στην Αθήνα.
Επικονωνία δύσκολη. Το τηλέφωνο ακριβό. Φοιτητές γαρ. Τα ταξίδια επίσης.
Οπότε τι απέμενε;
Κλασσικό, παλιομοδίτικο ταχυδρομείο.
Χειροπιαστό.
Με τα γράμματα να απλώνονται στο χαρτί.
Χειρόγραφο. Πριν την εποχή του υπολογιστή και του εκτυπωτή. Μιλάμε για παλαιολιθικούς χρόνους!
Κάθε πρωί κατέβαινα στην είσοδο της πολυκατοικίας εκατό φορές να τσεκάρω αν ήρθε ο ταχυδρόμος.
Το ανυπόμονο σκίσιμο του φακέλου.
Το πρώτο γρήγορο, αγχωμένο διάβασμα, και μετά η απομόνωση και η αργή επανάληψη. Λέξη, λέξη. Πρόταση, πρόταση. Ξανά και ξανά.
20 χρονών πιτσιρίκια. Ο ενθουσιασμός χτύπαγε κόκκινα.
Μάιος 87 στην Θεσσαλονίκη. Κι οι δυό μας σε σπιτια φίλων φοιτητών. Να ξεφύγουμε από τις απαγορεύσεις. Πρωτομαγιά.
Θυμάμαι μόνο μια βραδιά σε μια ταράτσα στου Χαριλάου. Μιλούσαμε με τις ώρες. Τι λέγαμε, ούτε και ξέρω. Η αίσθηση μου έχει μείνει μόνο. Ο κόμπος στο στομάχι μαζί με την απόλυτη ευτυχία του έρωτα.

17 Μαίου . Ταξίδι αστραπή του Χρίστου στην Πάτρα. Με το πρώτο ΚΤΕΛ. Να είμαστε μαζί στα γενέθλια του. Χιλιάδες ψέματα για να ξεφύγω. Επιστροφή του στην Αθήνα με το τελευταίο.Δάκρυα στο σταθμό. Γίναμε μελό.

Μια εξεταστική που πήγε άπατη.
Από την μία ο έρωτας και από την άλλη η Εθνική Μπάσκετ που κέρδιζε το ΕURO'87.
The final countdown.

Ατέλειωτα μεταμεσονύχτια τηλεφώνηματα στην Αθήνα του καύσωνα.
Μπρος και πίσω.
Τα μάτια του θυμάμαι πάντα. Τεράστια. Μαύρα. Σκοτεινά.
Και τις κασέτες με τα τραγούδια που μου έγραφε.
Γερμανός. Σαββόπουλος. Αδελφοί Κατσιμίχα. Albinoni. Μικρή νυχτερινή μουσική του Μότσαρτ.
Και τις βόλτες τις νυχτερινές στην Οστρια της πλατείας Εξαρχείων. Μπύρες. Πίσω με τα πόδια. Χέρι-χέρι.

Διακοπές χωριστά.
Εκείνος στην Κέρκυρα. Εγώ εδώ, σε καλοκαιρινή δουλειά.
Γράμματα. Κι άλλα γράμματα.
Και τα πρέπει, που πίεζαν.

Σαββατο του Οκτωβρίου. Μου κάνει δώρο το «Αντίο γλυκιά μου» του Ντάσιελ Χαμμετ.
Το τέλος.
Ο επίλογος ενός ατελέσφορου έρωτα.
Εγώ που δεν αποφάσισα ποτέ ανάμεσα σε δύο.
Κι εκείνος που δεν άντεξε άλλο να με περιμένει.
Μου έμειναν τα γράμματα. Οι κασέτες. Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Και η μανία με τα μυθιστορήματα νουάρ.

Και μια συγνώμη που πρέπει να ζητήσω είκοσι χρόνια μετά.

Συγνώμη Χρίστο. Δικά μου ήταν όλα τα σφάλματα.

Να είσαι καλά.

Σημείωση: Εγώ στην φώτο. Καλοκαίρι του 2006 στην Αστυπάλαια.