Σινεμά και πάλι σινεμά

Λοιπόν το πήρα απόφαση είμαι χαζή ξανθιά, αν και φυσική καστανή ! Τόσα χρόνια που βάφω τα μαλλιά μου ξανθά η μπογιά το έκανε το θαύμα της, και κατέστρεψε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Πήγα χθες σινεμά, να δώ το “Half Nelson”.

Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Ράιαν Φλεκ, με τους: Ράιαν Γκόσλινγκ, Σαρίκα Επς, 'Αντονι Μακί
Ο Νταν, ένας ιδεολόγος καθηγητής Ιστορίας σε γυμνάσιο του Μπρούκλιν, διδάσκει "ανορθόδοξα", χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς της διαλεκτικής. Στην προσωπική του ζωή είναι χαμένος μεταξύ απραξίας και ναρκωτικών, ενώ αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με μια μαύρη 14χρονη μαθήτριά του.

Ολοι οι οιωνοί καλοί.
Aνεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος.
Ταινία αποδεκτή με επαίνους από το σύνολο των κριτικών.
Επίκαιρο θέμα, δάσκαλος και μαθητές, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της ιστορίας, μακριά από αποστειρωμένες μεθόδους.
Νέος, ωραίος και ταλαντούχος ηθοποιός ο Ράιαν Γκόσλινγκ.

1ο Αποτέλεσμα : Με το ζόρι κρατήθηκα στο διάλειμμα, να μην σηκωθώ να φύγω. Τόχω αυτό το βίτσιο, να θέλω να δω πού το πάει τελικά ο ποιητής!!!!!!
2ο Αποτέλεσμα : Εγινε το στομάχι μου χάλια.

Με δυό λόγια. Ο κεντρικός ήρωας, αποτυχημένος λευκός καθηγητής σε υποβαθμισμένη συνοικία μαύρων κάνει χρήση ναρκωτικών από το πρώτο λεπτό της ταινίας ως το τελευταίο, σε συνδυασμό με μια θάλασσα απο αλκοόλ. Οτι τραβάει η όρεξη σας, από απλά ναρκωτικά μέχρι κοκκαίνη και κρακ. Και θέλετε τώρα εσείς κύριε σκηνοθέτα να πιστέψω ότι τα εγκεφαλικά του κύτταρα δεν είναι κατεστραμμένα και ότι παρά την κατάχρηση των ουσιών αυτή, πηγαίνει κάθε πρωί στο σχολείο και κάνει μάθημα ιστορίας, και μάλιστα καταφέρνει να είναι τόσο διαυγής ώστε σε κάποια στιγμή να αποδομεί και τον Αριστοτέλη! Αντε και το τρώω ότι έχει καλές προθέσεις.

Το ότι οι μαθητές μιας τέτοιας υποβαθμισμένης συνοικίας γεμάτης από εμπόρους ναρκωτικών, συμμορίες και ότι άλλο συνεπάγεται μια τέτοια περιοχή, τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό και δεν τον παίρνουν στο ψιλό, πού το στηρίζετε; Αντε πες ότι το πιστέυω κι αυτό. Αντε και πιστέυω και την καλή επιρροή που έχει πάνω στην αγαπημένη του μαθήτρια, η οποια φαίνεται αποφασισμένη να ξεφύγει από την μιζέρια της.

Εκείνο που δεν καταλαβαίνω, είναι το λόγο ύπαρξης αυτής της ταινίας. Ούτε μελόδραμα, ούτε πολιτικό κατηγορώ, ούτε ερωτική ιστορία, ούτε κοινωνικό σχόλιο, ούτε καν ντοκυμενταρίστικο στυλιζάρισμα. Παράδειγμα η σκηνή όπου η μικρή μαθήτρια παίρνει πίσω το κλεμμένο ποδήλατο της από μια συμμορία ανηλίκων, χωρίς να ανοίξει μύτη, γιατί υπάρχει η προστασία του Μεγάλου Αδελφού-Αρχιεμπόρου ναρκωτικών. Δεν συμβαίνουν αυτά, πουθενά.

Τελικά τι είδα;

Μια άτονη και άνευρη ταινία που δεν πείθει για την αποστασιοποίηση της από το θέμα, που δεν ταρακουνά κανέναν. Που δεν είναι γροθιά στο στομάχι κανενός. Που δεν καταγγέλει. Που απλώς υπάρχει.
Ισως το τέλος να την σώζει λίγο, μια που μοιάζει το περισσότερο πιστευτό σε όλη την υπόθεση αυτή . Μην περιμένετε βέβαια και σπουδαία πράγματα, τελικά τίποτα δεν γίνεται. Ολα παραμένουν ώς έχουν, με μια ελαφριά νότα αισιοδοξίας.

Α, και ο πρωταγωνιστής τελικά είναι καλός. Εξαιρετικά πειστικός ως πρεζόνι. Κι η μικρούλα επίσης έχει μια εσωτερικότητα στο παίξιμο της. Σε μια άλλη ταινία σίγουρα θα έλαμπαν.

Συμπέρασμα : ΜΗΝ ΤΗΝ ΔΕΙΤΕ!!!!!!

Κι αν πάλι πάτε παρόλα αυτά, μην έχετε φάει πριν, θα σας δυσκολέψει εξαιρετικά. Ολα αυτά τα ναρκωτικά στο χαλάνε το στομάχι.

Ετσι κι αλλιώς ο φίλος red punkt θα με στολίσει, οπότε μπορώ να λέω ότι μου κατέβει.