Σινεμά και πάλι

La mome (Zωή σαν τριαντάφυλλο)

Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Νταάν, με τους: Μαριόν Κοτιγιάρ, Πασκάλ Γκρεγκορί, Εμανουέλ Σενιέ.
Υπόθεση : Η ζωή της διάσημης τραγουδίστριας Εντίθ Πιάφ, από τη δεκαετία του 1910 και τις φτωχογειτονιές του Παρισιού έως την παγκόσμια καταξίωση και το τραγικό της τέλος σε ηλικία 48 ετών το 1963.

Λοιπόν θα αρχίσω ξανά από τις δικές μου εμμονές, μια που το σινεμά για μένα είναι μια συνεχής και αδιάλειπτη εμμονή, ένα πάθος στο οποιο ούτε αντιστέκομαι, ούτε και προσπαθώ να το δικαιολογήσω. Ετσι λοιπόν ένα πάθος τρέφεται από εμμονές.
1η : Δεν μου αρέσει ο γαλλικός κινηματογράφος, και πιστέψτε με, έχω δει σχεδόν τα άπαντα.
2η : Λατρεύω τα τραγούδια της Πιαφ, όπως άλλωστε και πολύς άλλος κόσμος.
3η : Δεν μου αρέσει να μου χαλάνε το παραμύθι που έχω για τους ήρωες μου, τους ανθρώπους που θαυμάζω για το έργο τους και μέσα από αυτό χωρίς να τους ξέρω προσωπικά. Κι ανάμεσα τους και η Πιαφ.

Εχοντας λοιπόν στο μυαλό και στ’ αυτιά την φωνή της, και ξεχνώντας ότι πάω να δω μια γαλλική ταινία, βρέθηκα Σάββατο βράδυ, την ώρα που η Εθνική Ελλάδος αναστέναζε στο Καραισκάκη, σε κεντρικό σινεμά να παρακολουθώ την La mome.
Κακώς έπρεπε να είχα μείνει σπίτι να δω τον αγώνα.

Εξηγούμαι:
Το σενάριο χαοτικό. Καμιά χρονική συνοχή ανάμεσα στις σκηνές. Από το παρελθόν, όταν η Παιφ ήταν πιτσιρίκι, στις τελευταίες μέρες της.
Από την ιστορία της με τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν, πίσω στην αρχή της καριέρας της. Ολα αυτά τα άλματα σε αφήνουν με ένα σωρό απορίες και ο χαρακτήρας της Πιαφ δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο να σκιαγραφηθεί και να πείσει για την ..... καταραμένη του πορεία.

Μπορεί η γραμμική αφήγηση να θεωρείται ακαδημαική, αλλά σε μερικές περιπτώσεις καλό θα είναι να αποφεύγονται οι ακροβατισμοί και οι πειραματισμοί, γιατι χάνουμε την ουσία. Κι εγώ, που δεν ξέρω την Πιαφ από τα γεννοφάσκια μου, όπως ίσως την Μελίνα, είχα τρομακτικά κενά.

Αυτό με οδήγησε να μην ταυτιστώ σε κανένα σημείο με την ηρωίδα, να μην μπορέσω να συμπάσχω με την οδύνη της για τους χαμούς των αγαπημένων της προσώπων. Να μην μπορέσω να κατανοήσω την εξάρτηση της από τις ουσίες που ακολούθησε αυτήν την οδύνη. Το μόνο που έβλεπα ήταν ένα αδύνατο και σχετικά άσχημο πλάσμα μπου τυρρανιόταν από το αλκοόλ και την μορφίνη, και που έβρισκε ξαφνικά την δύναμη να τραγουδά.
Καμιά συνοχή, καμιά δικαιολογία. Μια ταινία γεμάτη εύκολους συναισθηματισμούς με σκοπό να συγκινήσουν μόνο τον θεατή, χωρίς να προβληματίσουν, ή να πάνε βαθύτερα.
Κι επίσης μια εικόνα της Πιαφ γεμάτη θραύσματα, που το μονο που δεν έκανε ήταν να την κολάκευει, και να συντηρει το μύθο ενός πλάσματος που μέσα από την καταστροφή έβρισκε την δύναμη να σηκωθεί ξανά και ξανά.

Είπαμε ότι Αλαν Ρεναι έκανε την επανάσταση στο χωρόχρονο του σινεμά με το «Χιροσίμα αγάπη μου», αλλά φίλοι γάλλοι σκηνοθέτες λίγο έλεος στον φτωχό θεατή.
Πείτε την ιστορία με απλό τρόπο. Ετσι κι αλλιώς είναι μοναδική.
Οσο για την πρωταγωνίστρια, δεν την έχω ξαναδεί σε άλλη ταινία για να εκφέρω γνώμη. Ολοι λένε ότι της έμοιαζε καταπληκτικά. Οπότε κι εγώ συντάσσομαι μαζί τους.

Συμβουλή: Δείτε την. Γιατί έχει όλα τα μεγάλα τραγούδια της Πιαφ, σε αυθεντικές ηχογραφήσεις. Μην πάρετε όμως χαρτομάντηλα μαζί σας. Δεν θα κλάψετε.