Παρασκευή 23 Μαρτίου 2007

Η τέχνη της εμφάνισης

Μικρός ο χώρος.
Δυο σκαλοπάτια πιο κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Στενάχωρος. Με την πρώτη ματιά, αδιάφορος. Ηταν και περίεργη η ώρα. Μεταξύ αργοπορημένου απογεύματος και πρώιμου βραδιάσματος. Ηταν και περίεργη η διάθεση. Μεταξύ μετανιωμένου κλάματος και μισού χαμόγελου.
Μικρός ο χώρος.
Στο πίσω μέρος μιας μονοκατοικίας. Με παράθυρα να βλέπουν τις φωτισμένες ζωές στους γειτονικούς ακάλυπτους.
Μικρός ο χώρος, γεμάτος από κλεμμένες στιγμές. Κλεμμένα τοπία.
Μικρός ο χώρος, με τα φιλμ να στεγνώνουν κρεμασμένα από μανταλάκια, με την μυρωδιά των χημικών να χώνεται παντού, με το νερό στο νιπτήρα τη μια στιγμή να τρέχει και την άλλη να σταματάει.
Μικρός ο χώρος.
Με τον χρόνο να τρέχει κι ύστερα να έρχεται το κλικ της μηχανής, η λάμψη από το φλας και να τον φυλακίζει σε μερικά χιλιοστά από αυτό το μαύρο, το ανεξήγητο, το θαυματουργό σελυλόιντ.
Μικρός ο χώρος, δυο ανάσες μακριά από την κεντρική πλατεία.
Δυό αιώνες μακριά από την πρώτη φορά που κάποιος σκέφτηκε να αιχμαλωτίσει το βλέμμα του πάνω σ’ ένα περίεργο χαρτί.
Πως μου είπες πώς το λένε; Emulsion; Τι είναι αυτό; Κάτι χημικό, μου απαντάς.
Κι ο έρωτας στην χημεία δεν αποδίδει τις καταστροφικές τους επιπτώσεις;
Και οι δακρυϊκοί αδένες κάποια σχέση με χημικές αντιδράσεις του εγκεφάλου δεν έχουν;
Κι η πείνα, κι η δίψα, κι η αϋπνία;
Όλα τελικά είναι θέμα χημείας;
Μικρός ο χώρος.
Με τα παλιά αρνητικά να κρατούν ζηλόφθονα τις ιστορίες τους βουβές και αποκλεισμένες. Ψαλίδι, χαρτί εμφάνισης, ονόματα οικεία και ξένα πάνω στα ράφια, Kodac, Nikon, κοντάκτ, σταθεροποιητής.
Και φυσικά πάνω στα μπουκάλια οι απαραίτητες προειδοποιήσεις για τους αδαείς, προσοχή μην το καταπιείτε είναι απόλυτα τοξικό.
Υπάρχει μήπως μια τέτοια προειδοποίηση και για την ζωή;
Την ζωή που φωτογραφίζεις στους δρόμους. Τη ζωή που διασύρεται στα παγκάκια του κέντρου; Τη ζωή που χαραμίζεται στην παραλιακή; Την ζωή που ματαιοπονεί σε ανούσια ωράρια;
Μικρός ο χώρος.
Στριμωγμένος. Ενας και μόνο ένας μπορεί να κινείται στον σκοτεινό αυτό θάλαμο με άνεση. Ένας και μόνον ένας μπορεί να κινείται μέσα στην μοναξιά της ύπαρξης του με άνεση.
Μικρός ο χώρος.
Μαγικές οι στιγμές που στεγνώνουν στα μανταλάκια. Κοντινό το μέλλον που θάρθει να τα σαρώσει όλα με την ψηφιακή του τεχνολογία και την καταιγιστική του εξέλιξη.
Πριν κανά δυό δεκαετίες, κάποιος άλλος τύπωνε όνειρα και βλέμματα, στα ίδια δεκαπέντε τετραγωνικά. Σήμερα το κάνεις εσύ. Αύριο δεν θα το επαναλάβει ο επόμενος. Η σκυτάλη του θα έχει αλλάξει μορφή. Ισως και να μην υπάρξει ποτέ σκυτάλη.
Μικρός ο χώρος.
Τεράστια η άνοιξη. Δεν χωράει. Στριμώχνεται. Δυσανασχετεί. Γκρινιάζει. Θέλει να βγεί. Να δραπετεύσει.
Ασπρόμαυρες κατά το πλείστον οι φωτογραφίες. Έγχρωμη η ευτυχία και η δυστυχία μας. Χωρίς λεζάντες τα αρνητικά. Γεμάτες λόγια και κραυγές και ξεσπάσματα οι σιωπές μας.
Μικρός ο χώρος.
Τι να πρωτοπείς; Τι να πρωτοπρολάβεις. Κλάσματα του δευτερόλεπτου διαρκεί το λάθος. Κάτι συμβαίνει, κάπου χάνεις τον έλεγχο, κάπου αφαιρείσαι, σου ξεφεύγει το τανκ, σου γλιστρά, κι έρχεται να μπει το φως, να καεί το αρνητικό, να μαυρίσουν οι αναμνήσεις. Κάτι δεν έκανες καλά, κάτι δεν υπολόγισες σωστά, έφυγες από την σιγουριά της πεπατημένης, πήρε φως το φιλμ. Εφυγε από την καθημερινότητα σου η κανονικότητα, από τις μέρες σου ο έρωτας, έμεινες μόνος να κοιτάς, να θυμώνεις, να πληγώνεις, να μονομαχείς με τον χρόνο.
Μικρός ο χώρος.
Στοιβαγμένα ένα σωρό άχρηστα πράγματα σ’ αυτόν. Δίπλα στις λεκάνες και τους ογκομετρικούς σωλήνες, τα σκονισμένα σχέδια και προσχέδια μιας αρχιτεκτονικής μελέτης που ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Δίπλα σε μας τους κανονικούς και βολεμένους, ο μεθυσμένος μετανάστης να κοιμάται στο παγκάκι και δίπλα του το άδειο μπουκάλι από το φθηνό κρασί και το πρόσθετο ξύλινο πόδι του.
Να μπορούσες να μας φωτογραφίσεις δίπλα-δίπλα. Εγώ κι αυτός. Νάσουν εκεί, να προλάβεις πριν ξυπνήσει και συνειδητοποιήσει ότι τον παρατηρώ ξεδιάντροπα, ότι χαίρομαι που δεν είμαι στην θέση του. Νάσουν εκεί!.
Μέχρι το επόμενο κλικ της μηχανής, μέχρι την επόμενη φορά που θα αστράψει το φλας και θα με τυφλώσει το πάθος, προλαβαίνω να ονειρευτώ;
Μην μου απαντήσεις. Ετσι κι αλλιώς ο φωτογράφος είναι πάντα ο παρατηρητής.
Έτσι κι αλλιώς μόνη μου μιλάω.
Μικρός ο χώρος.
Μικρός ο χρόνος.
Ετσι κι αλλιώς.
Σου ζήτησα να μείνεις, κι εσύ τρόμαξες.
Ηταν Παρασκευή. Ηταν Σάββατο.
Ηταν άνοιξη.


Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Ανοιξη του 2002. Σήμερα στην εποχή της ηλεκτρονικής φωτογραφίας μοιάζει λίγο παράταιρο. Never mind.

17 σχόλια:

Ναυαγός είπε...

Μας καθηλώσατε με τη γραφή σας και μας πήγατε τη σκέψη λίγο πιο μακριά, ή μάλλον λίγο πιο βαθιά με τους συμβολισμούς σας.

:)

Μαρω_Κ είπε...

@ναυαγός
Κοκκινίζω ηλεκτρονικά.
Απλά σκέφτηκα όλα εκείνα που χάνονται πριν προλάβουμε να τα χορτάσουμε.
Κι όλα εκείνα που δεν είπαμε.
Σας ευχαριστώ αγαπητέ φίλε.

gitsaki είπε...

Δύο λεζάντες -τίτλοι μου ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας το σημερινό σου post:

"Δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη",που το τραγουδάει πολύ καλά,κατά τη γνώμη μου,η Χ.Αλεξίου και οι "Κραυγες και ψίθυροι"(η γνωστή ταινία).
Το κείμενο με άγγιξε πολύ.Κατά τύχη,την άνοιξη του 2002 ήμουν χάλια - όχι από έρωτα,από θάνατο.
Καλημέρα,Μaro_k.
Το κείμενό σου καίει!(κατά τύχη και η ομοιοκαταληξία!).

gitsaki είπε...

''Και τ όνειρο που χάνεται / πάει και δε γυρίζει'',που θα λεγε τώρα και το τραγούδι.

Μαρω_Κ είπε...

@γιτσάκι.
Δεν ήθελα να σας ανοίξω παλιές πληγές αγαπητή μου. Με συγχωρείτε.
Οσο για το δεν την αντέχεις εύκολα την Ανοιξη, συνφωνώ και επαυξάνω.

kyriayf είπε...

με παρέσυρε... με μάγεψε...
από τα καλύτερα σου...

:)

3 parties a day είπε...

Καθόλου παράταιρο. Γιατί μας μίλησε για πολλά, όχι μόνο για τη φωτογραφία.
Προσωπικά διαβάζοντάς το χάθηκα σε ασπρόμαυρα τοπία της καρδιάς, σε μικρούς χώρους της παιδικής ηλικίας που ακόμα με κυνηγούν, σε πράγματα που δεν ειπώθηκαν και σε λόγια που δεν ακούστηκαν, σε σκοτεινές ιστορίες και μοιραίους ανθρώπους...
Καθόλου παράταιρο.

Μαρω_Κ είπε...

@kyriayf
Χαίρομαι που για λίγο σας παρέσυρα και ξεχαστήκατε. Ψυχραιμία

@3parties
Κι εγώ τότε που το έγραφα χαμένη ήμουν.
Οχι ότι τώρα τα πράγματα είναι πιο διαφορετικά. Πάντως είναι καλύτερα και πιο ενδιαφέορντα.
Τώρα το απολαμβάνω το χάσιμο.
Σας ευχαριστώ για τα καλά σα λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενο υπέροχο όπως πάντα. Γι αυτό ότι έχουμε πρέπει να το λέμε, να μην το αφήνουμε.

Η φώτο με έλιωσε:)

Caesar είπε...

αν το δούμε ψύχραιμα, κι ο έρωτας χημεία είναι, εν μέρει τουλάχιστον, όπως & άλλες συναισθηματικές αντιδράσεις & εκδηλώσεις ;))

Μαρω_Κ είπε...

@zoi
Καλημέρα σας κυρία μου.
Λοιπόν το ομολογώ η φωτο ήταν η αιτία που ανέσυρα το συγκεκριμένο κείμενο. Ηθελα να της φορέσω κάτι που να κάνει αντίστιξη.
Ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης.

@καίσαρα
Ολα χημεία είναι αγαπητέ μου.
Κι επίσης όλα είναι στο μυαλό μας.
Αυτή είναι και η φυλακή μας. Η τουλάχιστον η δική μου.
Η σκέψη.

Alkyoni είπε...

απίστευτα όμορφος μεταφορικός-συμβολικός λόγος
καλημέρα :)

stefanos είπε...

Εγώ τώρα τι να πω;
Εϊναι η τέταρτη φορά που το διάβασα και . . .
Δεν ξέρω ποιός είναι ο ορισμός του 'καλού φωτογράφου', ξέρω όμως ότι μέσα από το κείμενό σου σε είδα να τον κοιτάς στα μάτια αιωρούμενη μέσα στον σκοτεινό του θάλαμο. Ήσουν και δεν ήσουν εκεί. Σαν να βγήκες μέσα από ένα φιλμ ασπρόμαυρο, μαγικά ζωντανεμένη, μόνο για να τον παρακολουθήσεις.
Μα καλά, δεν σε είδε;

Μαρω_Κ είπε...

@στέφανος.
Αυτή είναι η μοίρα του έρωτα φίλε μου.
Η ματιά.
Για άλλους υπάρχεις μόνο εσύ στο κάδρο, και για άλλους είσαι αόρατος.
Είναι όλα θέμα οπτικής.

david santos είπε...

Thank,s for you work and have a good weekend

aniaris είπε...

ο θάλαμος είναι φωτεινός..σου δείχνει όλες σου τις στιγμές,όλη σου τη ζωή.πώς να τον πεις μικρό και σκοτεινό;υπέροχο κείμενο.σε κάνει να νοσταλγείς ο,τι έχει χαθεί απ'τη ζωή σου αλλά παραμένει σε πολυκαιρισμένες φωτογραφίες.

Μαρω_Κ είπε...

@aniaris
Καλησπέρα.
Καλώς ήρθες.
Ετσι είναι μια ακόμα τέχνη που χάνεται.