Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Λολίτα


Είναι μαζί μου 13 και χρόνια.

Κομμάτι της καθημερινότητας μου.

Την προηγούμενη Τρίτη έκανε μαστεκτομή γιατί είχε καρκίνο.

Την Παρασκευή γύρισε σπίτι με τρομακτικά προβλήματα αναπνοής.

Δεν τρώει παρα μόνο με το ζόρι και με την σύριγγα.

Είναι συνέχεια κουλουριασμένη στο κρεβάτι κι όταν την ακουμπάς αναστενάζει.

Η απώλεια σε οποια της μορφή πάντα αφήνει ένα κενό.

Σήμερα Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου έφυγε.

20 σχόλια:

Μαρω_Κ είπε...

Και είμαι πολύ μακριά της εξαιτίας της δουλείας (όχι δουλειά).

Ανώνυμος είπε...

Περαστικά στην όμορφη λολίτα σου. Και μόνο που την έχεις 13 χρόνια, αυτή ξέρει και νοιώθει την αγάπη σου κι ας είσαι στη δουλεία. Άκου με κι εμένα που έχω επίσης σκύλο για 13 χρόνια και επίσης βρίσκομαι σε δουλεία. Πολλά χαδάκια στη Λολίτα.

night blue είπε...

Κουράγιο

elafini είπε...

τώρα που την γνώρισα στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο.

candyblue είπε...

Είχα κάποτε μια γάτα. Την έλεγα Ρόη. Ήταν μια όμορφη,ειλικρινώς όμορφη γάτα,γκρι με λευκά παπουτσάκια στα πατούχια της και ένα λευκό ισοσκελές γούνινο τρίγωνο στο στέρνο της. Μαύρη μύτη,πράσινα υγρά μάτια, σαν υδροβιότοποι ενός άλλου ξεχασμένου κόσμου. Ήταν η γάτα μου. Την είχαμε μαζέψει από το δρόμο. Καλός χαρακτήρας, δουλεύτηκε εύκολα μαζί με μας. Δεν θυμάμαι να νιαούρισε ποτέ παρά μόνο στις μεγάλες πείνες της. Πάντα πίστευα πως τα γατιά του δρόμου έχουν καλύτερης ποιότητας χαρακτήρα. Η Ρόη δεν υπάρχει πια. Δραπέτευσε πριν 2 χρονάκια,γριά και αποκαμωμένη από την επάρατη νόσο. Την έστειλα στη γιαγιά με το αυτοκίνητο της νοσοκόμας Ευθανασίας. Αγωνιστικό αυτοκίνητο,σε 5 λεπτά είσαι στο καπέλο του ουρανού,ένα τσακ πριν τον Αρκτούρο,πίσω από την κόμη της Βερενίκης. Μετά από 19 χρόνια μαζί της, μου έχει μείνει η ίδια εικόνα στο κεφάλι,κάθε φορά που πέφτω να ξαπλώσω. Το πρωινό ξύπνημα με την Ρόη στα τελειώματα των ποδιών μου,χειμώνας πάνω από το πάπλωμα. Να μην μπορείς από το βάρος να αλλάξεις εύκολα πλευρό,και όταν ξυπνάς και την χαϊδεύεις να είναι σαν ζεστό κουλούρι Θεσσαλονίκης σε σχήμα Ο. Σαν να την ακούω να έρχεται από κάπου μακριά. Οι γάτες δεν πρέπει να ψοφάνε,και αν πρέπει τουλάχιστον να μας αφήνουν πίσω τις ουρές τους, που τρεμοπαίζουν σαν καλώδια γεμάτα ηλεκτρισμό γύρω από τους αστραγάλους μας. Χτες ο Λάμπρος μου έφερε ένα γατί,που κόντεψε να πατήσει με τη μηχανή. Το βρήκα το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά στο μπαλκόνι. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα ,ήταν σαν να έβλεπα ξανά τη Ρόη και πάλι από την αρχή .Χωρίς λευκά στίγματα,μόνο γκρι σαν ράχη βουνού. Με 2 μοναχά παρελθοντικούς μήνες στο ενεργητικό του,φρέσκο και μικρό σαν κουκκίδα γυροφέρνει τα βήματα μου,γλιστράει και σπινιάρει στο ξύλινο πάτωμα,νιαουρίζει ακατάπαυστα και κοιμάται στο λευκό πληκτρολόγιο ανάμεσα στο Shift και το Backspace.Θα το κρατήσω.Mάλλον ναι, θα το κρατήσω και πάμε πάλι από την αρχή. Έτσι είναι αυτά, το κατάλαβα την ώρα που η μικροσκοπική του ουρά,τρεμάμενη, εφοδίαζε με ηλεκτρισμό τον αστράγαλο μου.

Μαρω_Κ είπε...

Τα νέα μας είναι μάλλον ενθαρρυντικά.
Ο γιατρός μας έκανε μια ένεση για την αναπνοή και σήμερα το πρωί κάτι μασήσαμε δειλά δειλά.
Ετσι τουλάχιστον μαθαίνω γιατί ως γνωστόν ακόμα στην δουλεία μου στον κάμπο είμαι.
Μπορεί και να τα βγάλουμε τα Χριστούγεννα.

Σας ευχαριστώ όλους εσάς που όντας εξαρτημένοι από γάτες με καταλαβαίνετε απόλυτα.

Μακάρι candy μου να φτάσουμε κι εμείς τα χρόνια της Ρόης σου.
Το όνομα της νέας σου αγάπης;

Ανώνυμος είπε...

Καλά τα νέα. Αν είχα ζώο, μάλλον θα προτιμούσα ένα γατάκι. Προς το παρόν προσπαθώ να διαχειριστώ ανεπιτυχώς το θέμα της απουσίας και του θανάτου.

3 parties a day είπε...

Το καημένο το γατάκι... Τους έχω αδυναμία, ξέρεις. Και καταλαβαίνω τη λύπη σου...

fish eye είπε...

ευχομαι τα πιο ομορφα χριστουγεννα..ελλα σε μενα να δεις που σουχω ενα παραμυθακι..φιλιαα!!

Pan είπε...

Τι να πω.

Να γίνει καλά, τίποτα άλλο.

industrialdaisies είπε...

Ελπίζω να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Φιλιά Μάρω μου και στις δυο σας και ο καινούριος χρόνος να σας βρει αγκαλιά να γουργουρίζετε η μία στην αγκαλιά της άλλης. :)

igkros είπε...

Ξέρω τι είναι να χάνεις μια ψυχούλα με την οποία έζησες τόσα πολλά.

Ακόμα όμως κι αν έφυγε θα ζει πάντα μέσα σου.

Όπως είπε και ο Τσίρκας "δεν υπάρχουν πιο ζωντανοί από τους πεθαμένους"...

Unknown είπε...

Μόλις σε διάβασα γλυκιά μου.
"Διάβασέ την" και την μικρή σου Λολίτα.
Κι αποχαιρέτα την.

Σε σκεφτόμαστε.

Pan είπε...

Καλό της ταξίδι.

elafini είπε...

πολύ στενοχωρέθηκα...το ξέρεις...
αλλά πάντα σκέφτεσαι πως δεν υποφέρει..

φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Με απώλειες κλείνει το 2007. Να είσαι καλά γλυκιά μου και να έχεις ένα δημιουργικό χρόνο. Σε φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ λυπάμαι που την έχασες. Σού εύχομαι μία Καλή Χρονιά κι ας ξεκινά μοναχικά και με την έλλειψη της Λολίτας σου.

Sally Finkenstein είπε...

Μάρω μου,
Εύχομαι σύντομα μια νέα αγάπη
να γλυκάνει την απώλεια της Λολίτας σου.

Καλή Χρονιά!
(ελπίζω να είσαι ήδη καλύτερα)

φιλιά

ολα θα πανε καλα... είπε...

Έλειπα γενικώς.Μαθαίνω τώρα τα νέα για την αγαπημένη σου γάτα και λυπάμαι πολύ...

antigonos είπε...

Κάθε μέρα απώλειες, αλλά δε συνηθίζονται με τίποτα. Πάντα πονάνε και μάλιστα καθόλου λιγότερο από την αμέσως προηγούμενη φορά.