Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Κίτρινα Φώτα

Kίτρινα φώτα κι απόψε στη σκηνή,
φρέσκα κορμιά, θυσία στο πανί.

Μού πες θάμαι μαζί σου αυτό το βράδυ,
διώξε απ’ τα μάτια το σκοτάδι.

Κίτρινα φώτα κι απόψε στη σκηνή,
πώς να πεθάνω δεν έχει αστέρια αυτή η ζωή.

Κίτρινα φώτα, άρρωστα χνώτα,
βρώμικες σκέψεις, χαμένες λέξεις.

Κίτρινα φώτα κι απόψε στη σκηνή
στημένο φινάλε κι ο θεατής εκεί.

Φεύγεις, γυρίζεις. Ποτέ δεν ρωτάς.
Κι εγώ τρελή, πατάω όπου πατάς.

Μού πες θα γυρίσω μην κλαίς .
Κι έγιναν πια οι νύχτες, πληγές.

Κόκκινα φώτα, απόψε στη σκηνή,
καινούργιο φουστάνι, καινούργια αρχή.

ΥΣ: Λίγο πριν μαζευτούμε να διαμαρτυρηθούμε για την ζωή που μας κλέβουν, οι άλλοι στους οποίους εμείς οι ίδιοι ανοίγουμε την κερκόπορτα της ζωής μας, λίγο πριν απογοητευτούμε για μια ακόμα φορά, σκέφτομαι ότι ίσως τελικά δεν είμαστε και τόσο μόνοι.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έτσι μ' αρέσεις Μάρω, όταν φωτίζεσαι από το κόκκινο φως της μαχητικότητας, του έρωτα και όχι από το πελιδνό κίτρινο.

Και ναι λίγο πρίν, πράγματι ίσως να μην είμαστε μόνοι. Ωραία θετική σκέψη.

( ξεμύρισαν από τη ναφθαλίνη τα αγωνιστικά?)

Σε χαιρετώ και δώσε σήμα να σ'αναγνωρίσω

Ανώνυμος είπε...

Περιμένω εδώ στα βόρεια να μάθω για τη συγκέντρωση. Καλημέρα Μάρω μου

Μαρω_Κ είπε...

@pussy
Ξεμύρισαν τα αγωνιστικά μου ρούχα. Ξέρεις μαύρο μπλουζάκι. Μάυρο παντελόνι και για το χειμώνα αμπέχωνο.
Περιμένω την συνέχεια.
Εχω και τα παραίτητα γκαζάκια για όποιον αρχίσει να κτίζει στην καμένη γη.

@ Δώρα
Πήγα.
Ηταν καλά.
Ηρεμα. Λίγο αμήχανα αφου δεν υπήρχε η ντουντούκα να μας καθοδηγεί.
Ελπιδοφόρα όμως.
Λες να τα καταφέρουμε κάποια στιγμή να γίνουμε μια κοινωνία πολιτών;
Κι αν όλα αυτά τα χρωστάμε στο blogging και στο Internet, τότε τι να πω!!!!!!!!!

zero είπε...

Πολυ καλο.

Unknown είπε...

Για το μάζεμα - αναμενόμενα - συνοδοιπορούμε. Αν και για μένα η έλλειψη ντουντούκας ήταν απρόσμενη ευλογία.

Το γραπτό σου...μωρέ...πολύ όμορφο...πάλι. Και με λίγο σελιλόϊντ στην ούγια - πάλι..
Και μ' αυτή σου την ερυθρόμορφη αισιοδοξία στο φινάλε ραγίζεις ακόμα και την πλέον άθραυστη σκατοψυχία. (Τη δική μου εννοώ...)

Μαρω_Κ είπε...

@ζερο
Σας ευχαριστώ.

@ηλίας
Αχ βρε Ηλία μου αφού το ξέρεις ότι αυτή η .... "καταραμένη" εξάρτηση δεν μπορεί να λείψει απ΄οτιδήποτε γράφω.
Μελανόμορφη όμως ήταν η διάθεση μου όταν το έγραφα.

Βασιλική Ν. είπε...

Ωραίο το κείμενό σου Μάρω και τρυφερό. Όχι, μόνοι δεν είμαστε, το νιώθω κι εγώ.
Ένα ευχαριστώ και από εδώ και μια γλυκιά καληνύχτα!

Sally Finkenstein είπε...

Ωραίες εικόνες Μάρω.
και το φινάλε επίσης!

Μόνοι? πλάκα μας κάνεις.

Μαρω_Κ είπε...

@βασιλική.
Την καλημέρα μου

@sally
Πολύ καλημέρα σας κυρία μου.

Θερμεσιλαος είπε...

μαρω_κ,
γράφετε στο ΥΣ (υστερόγραφο σημαίνει, υποθέτω):
Λίγο πριν μαζευτούμε να διαμαρτυρηθούμε για την ζωή που μας κλέβουν (...)

η φράση σας αυτή μου έφερε στον νου ενα ποίημα του άρη αλεξάνδρου, που έγραφε (περίπου) "κρατάς ένα δόρυ και μπορείς να μου το ρίξεις. όλη μου η δύναμη, να μην μου το ρίξεις" και στέφτομαι πως μας παίρνουν ό,τι είμαστε διαθετιμένοι να δώσουμε.
καλή σας μέρα.

Θ. κλπ.

Θερμεσιλαος είπε...

συμπληρώνω, αφού πάτησα το λάθος πλήκτρο.
ξέρετε, το θέμα δεν είναι να μην είμαστε μόνοι, στο κάτω-κάτω, μόνοι γεννιώμαστε, μόνοι πεθαίνουμε, ενίοτε δε, μόνοι νοιώθουμε όταν αγκαλιάζουμε κάποιον. θα έλεγα, τι αποποιείται κάποιος, που δεν μπρεί να είναι μόνος του, τι ξεπουλάει..

Μαρω_Κ είπε...

@Θερμεσίλαος
Καλημέρα.
Καμιά φορά δεν καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να αντισταθούμε , μια που δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την κλοπή.
Εχουν πολύ έξυπνες μεθόδους.

Οσο για το τι είμαστε έτοιμοι να εκποιήσουμε γιατι δεν μπορούμε να ανεχθούμε την μοναξιά μας. Τεράστια συζήτηση.
Ο καθένας μας έχει ... φρικτές ιστορίες ξεπουλήματος.