Οσο περνούν τα καλοκαίρια

Είναι περίεργη αυτή η Ανοιξη. Θα τολμούσα να πω δολοφονική. Υποπτη, γεμάτη ανατροπές, ζέστες, απρόσμενες αλλεργίες, αναπάντεχες συναντήσεις.

Κι όπως κάθε Ανοιξη, σου γεννά την επιθυμία να μιμηθείς τους ποιητές.

Μια αποπειρα αφιερωμένη σε όλους εσας που με ανέχεστε και με διαβάζετε τόσο καιρό!

Όσο περνούν τα καλοκαίρια,
Ένα, δύο, τρία,
Έρχεται κι εκπίπτει η ηδονή.

Όσο προσμένουμε τους νεόκοπους χειμώνες,
Ένας, δύο τρεις,
Έρχεται κι αλαφρώνει το άχθος.

Όσο τα χρόνια προστίθενται,
Σαραντα ένα, σαράντα δύο , σαραντα τρία.
Έρχεται και διευρύνεται το οπτικό πεδίο.

Λες και το κλείστρο του φακού ανοιγοκλείνει πιο γλυκά,
Λες και το διάφραγμα αγνοεί τους κανόνες,
Λες και το φως της μητρικής οδού ξεκαθαρίζει.

Δεν είσαι εσύ ο δαίμονας που στοιχειώνει τις σκόνες,
Δεν είσαι εσύ ο δυναστής που γητεύει τις ώρες.
Εσύ είσαι απλά η αφορμή.

Όσο περνούν τα καλοκαίρια,
Όσο τελειώνουν τα μελάνια,
Όσο τα φαντάσματα μ’ εγκαταλείπουν,
Τόσο οι βεβαιότητες παίρνουν την θέση τους.
Τι κρίμα.