ΣΚΛΗΡΟΣ ΜΗΝΑΣ Ο ΑΠΡΙΛΗΣ

«Μέρες αδέσποτες»


Έρχονται αυτές οι περίεργες μέρες, που δεν ξέρεις τι σου φταίει. Τι είναι αυτό που σου πάει στραβά. Τι σου χαλάει με τέτοια επιτυχία το κέφι.
Έρχονται αυτές οι μέρες που η γεύση χάνεται από τις μικρές ευτυχίες του κόσμου, που όλα σου μοιάζουν χυδαία και απωθητικά.

Έρχονται αυτές οι μέρες που το σπίτι δεν σε χωράει, το γραφείο σού φαίνεται μικρό, οι κουβέντες ίδιες και χιλιοειπωμένες, οι κινήσεις, οι δράσεις και οι αντιδράσεις, μια χιλιοπαιγμένη ελληνική ταινία.

Έρχονται αυτές οι μέρες που νομίζεις ότι η ίδια σου η πόλη σε διώχνει σε νόστους μακρινούς. Μετανάστης στην γενέθλια γη σου.

Έρχονται αυτές οι μέρες που ακόμη και το χρώμα του δέρματος σου σ’ ενοχλεί, που δεν ανέχεσαι ούτε τον θόρυβο, ούτε τις σιωπές.

Έρχονται αυτές οι μέρες που θάθελες να βουτήξεις στην απεραντοσύνη της πιο μεγάλης ανυπαρξίας. Που σου φαίνεται αβάσταχτο να είσαι κάποιος με όνομα και διεύθυνση κατοικίας, και θες περιπαθώς να γίνεις ένας άγνωστος, στην μέση του πουθενά, σε τόπους και γεωγραφίες φανταστικές. Να μην υπήρξες, να μην υπάρξεις ποτέ ξανά.

Έρχονται αυτές οι μέρες και κάθονται στο μπαλκόνι μου, επιστρέφουν κάθε χρόνο, ίδιες κι απαράλλαχτες σαν τα αποδημητικά πουλιά, που ξαναβρίσκουν την θαλπωρή της ίδιας φωλιάς.

Έρχονται αυτές οι μέρες και κατοικούν στην ψυχή μου, και μου βαραίνουν τον ύπνο, και χώνονται ύπουλα στα όνειρα μου, αλλάζουν τις συλλαβές από τις λέξεις μου, αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου, με μεταμορφώνουν.
Αυτές οι μέρες, οι καταραμένα αγαπημένες.
Και πίσω τους μαζί τους, μπροστά τους, οι φαύνοι των Αποκρεών.
Οι φαύνοι, οι μεταμφιεσμένοι αυλοκόλακες-βρυκόλακες της γυαλιστερής καθημερινότητας μας.
Οι φαύνοι, οι πειρασμοί που ξεχύνονται και προσφέρονται αφειδώς και άνευ ανταλλάγματος από παντού.
Οι φαύνοι, που τους γνωρίζω και που τους βλέπω για πρώτη φορά.
Έρχονται κι εκείνοι. Κι όλοι μαζί γινόμαστε κάτοικοι του ίδιου μυαλού, της ίδιας διάνοιας, και μάταια προσπαθούμε να αποφύγουμε ο ένας τον άλλο.

Πόσο θάθελα να τελειώσουν, να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.
Αυτές οι μέρες που η ματαιότητα της ύπαρξης μου λέει καλημέρα στον πρωϊνό καθρέφτη. Αυτές που οι μέρες που τίποτα δεν είναι καλό καγαθό, αλλά όλα είναι μουντζουρωμένα από το άγγιγμα του ανθρώπου. Αυτές οι μέρες που το ξόρκι της αγάπης μοιάζει ανύπαρκτο, που ο έρωτας για τα πιο μικρά και τα πιο ασήμαντα μοιάζει ασήκωτο άχθος, που οι χαρές έχουν καταβαραθρωθεί στον Καιάδα της γκρίνιας.

Θέλω να φύγουν, να εξατμιστούν, να μην ξαναγυρίσουν. Και μαζί τους όλοι οι φαύνοι και οι φαύλοι της μικρούλας μου ζωής.

Γι αυτό σου λέω, να με προσέχεις, αυτές τις μέρες, να μην με πληγώνεις, να μην μου επιτίθεσαι, νάσαι καλός και τρυφερός, νά είσαι φίλος μου κι όχι αντίπαλος μου, μια που είσαι εσύ ο άρχοντας ο σκοτεινός αυτών των ημερών, μια που μόνο σε σένα υπακούουν αυτές οι μέρες, εσύ, ο αμείλικτος χρόνος, ο φαύνος με τα χίλια πρόσωπα, ο Διόνυσος των παλαιών καιρών. Εσύ που πριν από μερικά ασήμαντα λεπτά (ή μπορεί να ήταν και μέρες ίσως και μήνες) μου μέτρησες 40 ολόκληρα χρόνια και μου έκλεισες πονηρά το μάτι.
Γι αυτό σε παρακαλώ, ή μάλλον σε διατάζω, αυτές τις μέρες να είσαι σύμμαχος, γιατί συγκάτοικοι δύσκολοι και δύστροποι, επισκέπτες ανεπιθύμητοι είναι αυτές οι μέρες.
Νάφευγες και να τις έπαιρνες μαζί σου.

ΥΣ: Καμιά φορά η θλίψη για μια απώλεια σε χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις! Στην μέση ενός τραπεζιού, στην μέση μιας πρότασης , στην μέση μιας συνηθισμένης μέρας! Είναι σκληρός μήνας ο Απρίλης! Ο πιο σκληρός!