ΕΝΑ ΑΡΓΟ ΣΧΟΛΙΟ

Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: Οπως κάθε άνθρωπος έτσι κι εγώ έχω τα πάθη μου, αν και οι φίλοι διαρρυγνύουν τα ιμάτια τους λέγοντας ότι είμαι και λίγο δογματική! Μπορεί και να έχουν και δίκιο. Εξαιτίας αυτού του παρορμητικού του χαρακτήρος μου λοιπόν δεν ασχολήθηκα, παρα τις σπουδές μου σε δημοσιογραφία και κινηματογράφο (αν και το πάλεψα για μια ολόκληρη 5ετία) με την λαμπερή show-biz. Ετσι διάλεξα για βιοπορισμό ένα πολύ πιο τεχνοκρατικό επάγγελμα για να μπορώ να γράφω και να λέω ότι θέλω. Γι αυτό λοιπόν για οτιδήποτε δείτε γραμμένο από μένα που αφορά στο λατρεμένο μου σινεμά θα πρέπει να θυμάστε ότι η ματιά μου και η απόψη μου δεν αντικειμενική. Είναι ηθελημένα υποκειμενική και διέπεται από πάθη!

Κυρίως Θέμα : Berlinale in Athens 2007.

Ταινία : El Custodio (Σε ελεύθερη Μετάφραση : Ο Συνοδός)

Σκηνοθέτης:RodrigoMoreno

Ηθοποιοί: Julio Chavez, Osmar Nunez, Marcelo D'Andrea, Elvira Onetto

Θέμα: Η μοναχική ζωή ενός σωματοφύλακα του Ruben, καθήκον του οποίου είναι η συνεχής φύλαξη του Υπουργού Προγραμματισμού. Έτσι ο Ruben πρέπει συνεχώς να είναι παρόν χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Ως σκιά του υπουργού ο ήρωας της ταινίας βιώνει τα πάντα από το περιθώριο, βλέποντας τη ζωή να περνά κυριολεκτικά από μακριά. Ο μοναχικός Ruben διαθέτει μια πνευματικά διαταραγμένη αδελφή, μια εκκεντρική ανιψιά, και στον κόσμο γύρω συνυπάρχουν η πορνεία και το λαθρεμπόριο όπλων μαζί με την μονοτονία της ζωής του και τις περιστασιακές ταπεινώσεις από τον υπουργό και την οικογένεια του.

Λοιπόν: Αργοί ρυθμοί στην αρχή της ταινίας.
Αυτό ήταν ένα μικρό μειονέκτημα, ειδικότερα αν προέρχεσαι από τους φρενήρεις ρυθμούς της Αθήνας.
Σιγά – σιγά μπαίνεις στο τίποτα της ταινίας. Κι εννοώ ότι τίποτα το συναρπαστικό δεν γίνεται. Καθημερινότητα, βαρετή, απόλυτα προβλέψιμη, ένας βάλτος. Κι όμως διανθίζεται από ψήγματα μικρής παράνοιας. Κοινωνικά σχόλια τόσο υποδόρεια που δεν τα αντιλαμβάνεσαι.
Η ασφυξία της οικογένειας. Τα χρόνια που περνούν. Η πόρνη. Η παρανομία. Οι αυλοκόλακες. Η νιότη που άφησες πίσω. Τα πράγματα που δεν θα κάνεις ποτέ. Η πόλη που σε ακολουθεί παντού. Η αλαζονεία της εξουσίας. Το τίποτα της ύπαρξης σου. Όλα αυτά πλεγμένα σε ½ ώρα όπου ουσιαστικά παρακουλουθείς κι εσύ κάποιον μεγαλόσχημο. Καμία έκρηξη, καμία σύγκρουση, κανένα εσωτερικό ή εξωτερικό δράμα. Ενας απόλυτα κανονικός άνθρωπος ο σωματοφύλακας. Ενας άνθρωπος σε μια πορεία προς τα όρια του και την μη επιστροφή!

Βυθίστηκα στην ανυπαρξία του, και το τέλος το περίμενα, το ήθελα. Δεν με απογοήτευσε. Ωραία ταινία, πολύ χαμηλών τόνων. Ο πρωταγωνιστής, μια συνηθισμένη φάτσα, παρόλαυτα εξαιρετικός. Καμία υπερβολή στο παίξιμο του. Και το σενάριο απλό, σχηματικό. Κι όμως από το τίποτα, το σινεμά της Νότιας Αμερικής (Αργεντινή) καταφέρνει να πει πάρα πολλά.

Συμπέρασμα: Αν την πετύχετε σε dvd-club, να την δείτε (όσοι αγαπάτε με πάθους τους 300 μην την δείτε). Αλλά να θυμάστε ότι εγώ λατρεύω τους νοτιο-αμερικάνους και τις ήσυχες ταινίες.