Κουρασμένη ψυχή, είπες. Γράψε μου κάτι για τις κουρασμένες ψυχές, είπες.
Ενα δοκίμιο. Δυο λέξεις αραδιασμένες σε σειρά. Τρεις σκέψεις.
Και σκέφτηκα τις αποστάσεις ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
Τα βήματα από τους πρώην στους νυν λαβύρινθους.
Τις αναπνοές που χρειάστηκαν για να φουσκώσουν τόσα πολλά μπαλόνια ελπίδας.
Κουρασμένη ψυχή, είπες.
Να ξαποσταίνεις, να στηρίζεσαι, να ανακτάς δυνάμεις.
Να πίνεις νερό, ν’ αφήνεις τους άλλους να σε κανακεύουν.
Ν’ ανοίγεις τα παράθυρα στις υγρές μέρες του ουρανού.
Να σκύβεις για ν΄ ακούσεις πότε θα περάσει το τρένο.
Να ψάχνεις στα συρτάρια για γράμματα παρελθόντων αιώνων.
Κουρασμένη ψυχή, είπες.
Κι εγώ σήμερα έχω γρέζια στο λαιμό και δεν μπορώ να μιλήσω.
Κι εγώ σήμερα έχω κάλους στα δάχτυλα και δεν μπορώ να γράψω.
Κι εγώ σήμερα έχω άδειο κεφάλι και δεν μπορώ να σκεφτώ.
Γράψε μου κάτι για τις κουρασμένες ψυχές, είπες.
Εδωσες μία παραγγελία, έθεσες τις νόρμες και τα καθεστώτα, απαίτησες πλήρη ικανοποίηση των επιθυμιών, χαμογέλασες και επέστρεψες στις σιωπές σου.
Λοιπόν, ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια ψυχή, μια ψυχούλα που φορούσε πολύχρωμα πατίνια και πολλές σειρές φτερά. Ετσι οι πτήσεις της ήταν ξεκούραστες, ασφαλείς, ατέρμονες.
Οταν βαριόταν να πετάει, γλιστρούσε πάνω στα πατίνια και ανεβοκατέβαινε τους δρόμους με χαρακτηριστική ευκολία.
Ωσπου μια μέρα, (γιατί πάντα τα παραμύθια έχουν ένα συγκλονιστικό ώσπου), ήρθε να μπει στη ζωή της ψυχούλας μας ο πυρετός.
Ενας πυρετός υψηλών θερμοκρασιών, που έκανε τα μάτια της να γυαλίζουν, τα μαλλιά της ν’ ανεμίζουν, τα μάγουλα της να κοκκινίζουν.
Ενας πυρετός που έβαλε φωτιά στα πατίνια της, που έκανε τα φτερά της να χορεύουν σαν τρελά.
Κι άρχισε η ψυχή να αιωρείται, να ταξιδεύει, να ονειρεύεται ακατάπαυστα.
Κι ο πυρετός επέμενε, και τα φτερά δούλευαν ασταμάτητα.
Και πέρναγαν οι ώρες. Οι μέρες. Οι βδομάδες. Οι μήνες.
Και στόμωσαν τα πατίνια, φθάρθηκαν τα ρουλεμάν, στράβωσαν οι άξονες.
Και μάδησαν τα φτερά, ξέφτισαν τα χρώματα, χάθηκε η ορμή.
Τότε λοιπόν ήταν που ο πυρετός μάζεψε τις εξάψεις και τις εξάρσεις του, τους εφιάλτες και τις φλογισμένες σκέψεις του και αποχώρησε. Σαν να μην ήρθε ποτέ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ στη ζωή της.
Κι έμεινε η ψυχούλα μας αποκαμωμένη.
Κουρασμένη ψυχή, μου είπες, κι αναρωτήθηκα ποιο να ήταν άραγε το όνομα αυτού του πυρετού.
Ενα δοκίμιο. Δυο λέξεις αραδιασμένες σε σειρά. Τρεις σκέψεις.
Και σκέφτηκα τις αποστάσεις ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
Τα βήματα από τους πρώην στους νυν λαβύρινθους.
Τις αναπνοές που χρειάστηκαν για να φουσκώσουν τόσα πολλά μπαλόνια ελπίδας.
Κουρασμένη ψυχή, είπες.
Να ξαποσταίνεις, να στηρίζεσαι, να ανακτάς δυνάμεις.
Να πίνεις νερό, ν’ αφήνεις τους άλλους να σε κανακεύουν.
Ν’ ανοίγεις τα παράθυρα στις υγρές μέρες του ουρανού.
Να σκύβεις για ν΄ ακούσεις πότε θα περάσει το τρένο.
Να ψάχνεις στα συρτάρια για γράμματα παρελθόντων αιώνων.
Κουρασμένη ψυχή, είπες.
Κι εγώ σήμερα έχω γρέζια στο λαιμό και δεν μπορώ να μιλήσω.
Κι εγώ σήμερα έχω κάλους στα δάχτυλα και δεν μπορώ να γράψω.
Κι εγώ σήμερα έχω άδειο κεφάλι και δεν μπορώ να σκεφτώ.
Γράψε μου κάτι για τις κουρασμένες ψυχές, είπες.
Εδωσες μία παραγγελία, έθεσες τις νόρμες και τα καθεστώτα, απαίτησες πλήρη ικανοποίηση των επιθυμιών, χαμογέλασες και επέστρεψες στις σιωπές σου.
Λοιπόν, ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια ψυχή, μια ψυχούλα που φορούσε πολύχρωμα πατίνια και πολλές σειρές φτερά. Ετσι οι πτήσεις της ήταν ξεκούραστες, ασφαλείς, ατέρμονες.
Οταν βαριόταν να πετάει, γλιστρούσε πάνω στα πατίνια και ανεβοκατέβαινε τους δρόμους με χαρακτηριστική ευκολία.
Ωσπου μια μέρα, (γιατί πάντα τα παραμύθια έχουν ένα συγκλονιστικό ώσπου), ήρθε να μπει στη ζωή της ψυχούλας μας ο πυρετός.
Ενας πυρετός υψηλών θερμοκρασιών, που έκανε τα μάτια της να γυαλίζουν, τα μαλλιά της ν’ ανεμίζουν, τα μάγουλα της να κοκκινίζουν.
Ενας πυρετός που έβαλε φωτιά στα πατίνια της, που έκανε τα φτερά της να χορεύουν σαν τρελά.
Κι άρχισε η ψυχή να αιωρείται, να ταξιδεύει, να ονειρεύεται ακατάπαυστα.
Κι ο πυρετός επέμενε, και τα φτερά δούλευαν ασταμάτητα.
Και πέρναγαν οι ώρες. Οι μέρες. Οι βδομάδες. Οι μήνες.
Και στόμωσαν τα πατίνια, φθάρθηκαν τα ρουλεμάν, στράβωσαν οι άξονες.
Και μάδησαν τα φτερά, ξέφτισαν τα χρώματα, χάθηκε η ορμή.
Τότε λοιπόν ήταν που ο πυρετός μάζεψε τις εξάψεις και τις εξάρσεις του, τους εφιάλτες και τις φλογισμένες σκέψεις του και αποχώρησε. Σαν να μην ήρθε ποτέ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ στη ζωή της.
Κι έμεινε η ψυχούλα μας αποκαμωμένη.
Κουρασμένη ψυχή, μου είπες, κι αναρωτήθηκα ποιο να ήταν άραγε το όνομα αυτού του πυρετού.
10 σχόλια:
Οι πυρετοί δεν έχουν όνομα...! Ή έχουν όλοι το ίδιο...! Πυρετός...! Και πάντα "πέφτουν" με μια γερή δόση depon...!
Οι ψυχές τότε ανανεωμένες ξαναπετούν...! ;-)
Καλημέρα...
Καλημέρα σας!
Τι θα γίνει με σας, παιδί της νύχτας έχετε καταντήσει!
Οπως πάντα έχετε δίκιο.
Ασπιρινούλα και για ύπνο!
Πρωινά φιλιά!
Ο πυρετός μόνο με πυρετό πέφτει.
Αρώστια και γιατρειά μαζί
Καλή σου μέρα Μάρω
(από τα καλυτερότερά σου)
Καλημέρα Στέφανε μου.
Από πυρετό σε πυρετό, μήπως καταλήξουμε σε κανένα νοσοκομείο φοβάμαι!
Κατα τα άλλα δεν έχω καμία αντίρρηση!
Αυτός ο πυρετός μας αφήνει τσακισμένους μέχρι την επόμενη ανάταση. Στο ενδιάμεσο γράφουμε (ενίοτε, όπως εσείς) ταξιδιάρικα κείμενα, για να αναθερμανθεί ξανά η ψυχή.
Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία.
Κουρασμένη ψυχή.
@dora
Ωραίος αυτός ο χαρακτηρισμός του ταξιδιάρικου.
Σας ευχαριστώ.
@gitsaki
Εξαιρετική η φωτο, κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ!
...ίσως να θυμάται... το πριν,
να "ξεχάσει" τον πόνο του μετά...
για να ξαναπετάξει...
και να της χαρίσουμε ένα ζευγάρι καινούργια πατίνια... θα ακροβατεί στην αρχή... αλλά, μετά... θα τσουλήσει...
υπέροχο Μάρω...
φιλιά :)
Το ονομα αυτου του πυρετου εχει χαθει στην ληθη.
Η ψυχη ειναι πραγματι κουρασμενη.
ζερο.
@υφάντρα μου
Καλημέρα.
Ξαναπετάνε οι ψυχούλες μας.
Ευτυχώς, δυστυχώς, τι να σε πω δεν το έχω καταλάβει ακόμα.
@ζερο
Κάθε φορά άλλο όνομα έχει ο πυρετός. Και κάθε φορά το διαγράφουμε για να γράψουμε το καινούργιο.
Σισσυφος αγαπητε μου!
Δημοσίευση σχολίου