Η πρώτη φορά

Η αφορμή δόθηκε από την παρότρυνση ενός φίλου. Συζητούσαμε και μου μου λέει, γιατί δεν τα γράφεις όλα αυτά στο blog σου. Μα είναι προσωπικά δεδομένα, απαντώ αφελώς. Τόσο το καλύτερο. Ορίστε λοιπόν, ολίγα από τα προσωπικά μου δεδομένα σε κοινή θέα.

«Η πρώτη φορά».

Ηταν Σεπτέμβιος. Μην γράψω και έτος και εκτεθώ ανεπανόρθωτα στους underage θαυμαστές μου.
Πρώτη μέρα στην Σχολή. Πολυτεχνείο Πατρών. Εγώ κι ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Μας στοιχειώνει αυτό το ίδρυμα!
Περάσαμε από την γραμματεία να γραφτούμε κι έπειτα είπαμε (μαζί με έναν φίλο που είχε περάσει κι αυτός στην ίδια σχολή) να επισκεφτούμε το μέρος όπου έμελε να περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητικών μας χρόνων. Το ένδοξο κυλικείο.

Να κάνω μια μικρή παρένθεση και μια αναδρομή σ’ εκείνους τους χρόνους για να σας περιγράψω πως ήμουν τότε. Συμπαθητική καστανή, από μικροαστικό περιβάλλον, με μπαμπά κρητικό και μαμά δασκάλα, όπερ πολύ καλή μαθήτρια, και προπάντων καμία σχέση με την αναρχοαυτόνομη πλευρά της νεολαίας. Δηλαδή ούτε ΒΠ, ούτε ταγάρι. Αρε Κωστόπουλε με τους προσδιορισμους σου. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω.

Εμείς μπαίνουμε στο κυλικείο κι εκείνος βγαίνει. Και πέφτουμε μούρη με μούρη. Ψηλός, με μαλλιά, μούσια και γυαλιά. Κοτλέ στενό παντελόνι και μαύρη μπλούζα με κάτι απροσδιόριστα σχέδια. Και η συμφορά συνεχίζεται. Φίλος του φίλου μου.
Τι να σας τα διηγούμαι. Οση ώρα μιλαγάνε, εγώ κοίταζα τα παπούτσια μου. Εξαιρετικά. Μπεζ, κλειστά με ελαφρό τακουνάκι. Μετά με σύστησε. Η Μάρω. Κι έτσι έγινε το conne, που θα λέγαμε σήμερα. Και η καταστροφή συνεχίστηκε. Ήταν στην ίδια σχολή με μένα.

Για να μην τα πολυλογώ γιατί αλλού είναι το ζουμί, ο Σ. , γιατι περι αυτού ο λόγος, πολύ με συμπάθησε. Εγώ καθόλου. Πολύ με κυνήγησε. Κι εγώ πολύ κολακεύτηκα. Πολύ επέμεινε. Είναι κι επίμονοι άνθρωποι αυτοί που τότε διάβαζαν Μπακούνιν. Και στο τέλος μ΄έπεισε. Τουτέστιν τα φτιάξαμε.
Ετσι το λέγαμε τότε. Τώρα έχω χάσει την μπάλα.

Βγήκαμε, ξαναβγήκαμε. Ματα ξαναβγήκαμε. Φιληθήκαμε. Ήπιαμε και γίναμε σκνίπα, κι είχαμε hangover δυο μέρες, κι εγω ξέρναγα σ΄έναν κουβά. Αλλά μέχρι εκεί. Αρχισαν και μ΄έζωναν τα φίδια. Και να πεις ότι είχαμε και τον κρητικό πάνω από κεφάλι μας. Να πω, καλά. Ελα που εμείς είμασταν στην Πάτρα και ο κρητίκαρος κοιμόταν στην Αθήνα.
Τα είχαμε φτιάξει (ωραία λέξη βρε να την επαναφέρουμε) 20 Οκτωβρίου – ακόμα το θυμάμαι- και πλησίαζαν τα μέσα Νοέμβρη.

Οπότε λέω, - βρε καρδιά μου μήπως να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα.

Ρωτάω σαν ξανθιά, παρόλο που τότε δεν τα είχα βάψει ακόμα τα μαλλιά. Μετά πότισε το χρώμα.
Απάντηση ανθρώπου που ήθελε να πνίξει το κατεστημένο στην μολότωφ (είχαμε και τότε από αυτά τα φρούτα) :
- Α,δεν έχεις πρόβλημα. Αφού είσαι και...... (ναι παρθένα, καλά το καταλάβατε).
- Ε, μήπως να κάναμε κάτι για αυτό;
Τάπαμε, τα συζητήσαμε, κι αποφασίσαμε να περάσουμε στο ψητό.

Πέσαμε στο κρεβάτι (ήταν και μονό), κι εκεί που είχαμε αρχίσει να πηγαίνουμε και λίγο παρακάτω, το σταματούσαμε. Μία, δύο. Την τρίτη ξαναρωτάω αφελώς:
- Βρε Σ. μου, τόχεις ξανακάνει;
- Φυσικά. Πολλές φορές.
- Ε, άντε βρε μάτια μου.
- Ε, προσέχω.

Λοιπόν για να μην σας πρήξω τα συκώτια, το μάθαμε το μυστικό, λίγο αργότερα. Κι ο Σ. παρθένος ήτο. Στραβάδι σαν κι εμένα. Μην σας πω ότι εγώ κατι περισσότερο ήξερα, μια που στην Τρίτη Λυκείου, κάτι είχα μυριστεί στο παρκάκι απέναντι από το σχολείο.
Η πρώτη λοιπόν φορά, οπως κατανοήσατε, δεν υπήρξε και πολύ (πως να το θέσω κομψά) επιτυχής. Βέβαια ξεραθήκαμε στα γέλια. Του έριξα κι ένα μικρό χέσιμο. Και πέσαμε για ύπνο.

Η εξέλιξη ήταν που είχε το μεγάλο γέλιο.

Πήραμε βιβλίο. «Οσα θέλατε να μάθετε για το σεξ και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε». Το έχω ακόμα. Ενα μέ κίτρινο εξώφυλλο.
Μόνο που το βιβλίο δεν είχε φωτογραφίες.
Οπότε πήγε ο Σ. στην Ομόνοια και γύρισε με ότι σουηδικό τσοντοπεριοδικό (εξαιρετικές εκδόσεις) κυκλοφορούσε.
Τα βάλαμε κάτω και μορφωθήκαμε.
Μπορεί η πρώτη απόπειρα να μην ήταν και τόσο καλή, η συνέχεια όμως υπήρξε εξαιρετική.

Και τα περιοδικά άκρως επιμορφωτικά.

Περιττό να σας πω ότι στο πρώτο εξάμηνο από τα 8 μαθήματα, περάσαμε μόνο τα 2.
Βέβαια ο Σ. εξακολούθησε να είναι αναρχοαυτόνομος κι εγώ λίγο comme il faut, αλλά αυτό δεν μας χάλασε καθόλου.
Για μας η πάλη των τάξεων περιοριζόταν στο μονό κρεβάτι!

Βέβαια, τώρα μετά από αρκετά χρόνια -οχι δεν σας λέω πόσα- όταν βλεπόμαστε, πολύ γελάμε με την τρομακτική άγνοια μας. Ευτυχώς που τώρα η πληροφορία είναι τόσο εύκολη!

Αλήθεια κυκλοφορούν ακόμα σουηδικές τσόντες στην Ομόνοια;

ΥΣ: Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Σ. (Αυτό έλειπε να μην του το αφιερώσω)