Σινεμά κι όποιος αντέξει

Περί Πατριωτισμού και Αλλων δεινών.

Πάλι για σινεμά θα μιλήσω. Και μάλιστα για μια ταινία που πολύ με σύγχυσε.
«Γράμματα από το Ιβο Ζίμα» του Κλιντ Ιστγουντ.

Σας κάνω μια μικρή εισαγωγή, για να καταλάβετε το δράμα μου.

1ον: Εγώ τις πολεμικές ταινίες τις αποφεύγω τελείως, μα τελείως. Να φανταστείτε ούτε τον Παπαφλέσσα δεν έχω δει. Πόσο μάλλον την Γεφυρα του Ποταμού Κβάι ή τον Στρατιώτη Ράιαν. Οπότε τα «Γράμματα από το Ιβο Ζίμα» δεν ήταν στη λίστα του «θέλω να δω».

2ον: Ελα όμως που έχω και τις αδυναμίες μου. Τι να κάνω άνθρωπος είμαι. Πρώτο κόλλημα ο γιαπωνέζικος κινηματογράφος. Όλα τα έχω δει, ή σχεδόν όλα. Και κυρίως τα παλιά, τα ασπρόμαυρα. Δεύτερο κόλλημα ο Κλιντ ως σκηνοθέτης. Από την εποχή των «Ασυγχώρητων» πολύ τον έχω εκτιμήσει. Και το “Million Dollar Baby”, πολύ με συγκίνησε, παρά το γεγονός ότι έπαιζε αυτή η ατάλαντη η Χίλαρυ Σουάνκ.

Κι ενώ αρνήθηκα κατηγορηματικά να δω τις «Σημαίες των Προγόνων μας», ο συνδυασμός Ιαπώνων με Κλιντ Ιστγουντ συν τις διθυραμβικές κριτικές με έσπρωξαν στο σινεμά.

Τ Ρ Α Γ Ω Δ Ι Α !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

1ον : Μπορεί αισθητικά, από άποψη μουσικής, φωτογραφίας, κίνηση της κάμερας, και αναπαράστασης της εποχής, casting και καλλιτεχνικής διεύθυνσης να ήταν όλα άψογα. Δεν ξέρω, γιατί τέτοια ήταν η σύγχυση μου που δεν μπορούσα να τα προσέξω.

2ον: Κυρίες και κύριοι ο τύπος είναι μέγας! Ο καλύτερος σύμμαχος του Μπους. Κατάφερε να κάνει μια ταινία που όλοι είναι Ιάπωνες, όλοι μιλούν γιαπωνέζικα, όλοι υποτίθεται ότι είναι από την πλευρά των ηττημένων, να είναι πιο φιλοαμερικανική κι από τον αμερικάνικο ύμνο. Του βγάζω το καπέλο.

3ον: Εξηγούμαι. Τέτοια προπαγάνδα, αριστούργημα, κανείς δεν την έχει ξανακάνει. Ο πρωταγωνιστής στρατηγός (Ken Watanabe) κι ένας ακόμα κύριος ρόλος (ο ολυμπιονίκης στην ιππασία, αξιωματικός) που γίνονται άμεσα συμπαθείς στον θεατή είναι αμερικανοτραφείς και συχνά πυκνά νοσταλγούν την Αμερική. Εχουν ζήσει στην Αμερική πριν από τον πόλεμο και πολύ τους εκτιμούν τους Αμερικάνους. Ενώ οι συνάδελφοι τους οι υπόλοιποι Ιαπωνες τους υπονομεύουν. Ο έτερος επίσης πρωταγωνιστής, ο άσημος και ταλάιπωρος Ιάπωνας στρατιώτης, πολύ θέλει να φύγει από το νησί και να γυρίσει σπίτι του και κοντέυει να γίνει λιποτάκτης. Ολοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, όπως καταλάβατε είτε κρετίνοι παρουσιάζονται(που θέλουν να θυσιαστούν για έναν χαμένο σκοπό), είτε τελείως πολεμοχαρείς (υπάρχει κάποιος αξιωματικός που ζώνεται νάρκες για να θυσιαστεί και στο τέλος επιβιώνει εξαιτίας της χαζομάρας του).

4ον: Εαν κάποιος έχει διαβάσει έστω και ελάχιστα πράγματα για την κουλτούρα των Ιαπώνων θα είχε καταλάβει ότι καμία σχέση δεν έχει η ταινία με την πραγματική κοσμοθεωρία των Ιαπώνων. Οι Ιάπωνες υποστήριζαν αυτό που έπρεπε να κάνουν γιατί έτσι ήταν η κουλτούρα τους και οι όποιες αντιρρήσεις που υπήρχαν δεν εκδηλώνονταν ποτέ άμεσα. Γι αυτούς η έννοια της πατρίδας και της υπακοής προς τον αυτοκράτορα είναι δεύτερη φύση τους. Δεν είναι θέμα επιλογής. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Αυτός ο σεβασμός προς μια άγνωστη προς εμάς τους δυτικούς κουλτούρα δεν υπήρξε πουθενά στην ταινία.

5ον: Και έρχομαι στο μεγάλο μου θέμα. Καλά ο Κλιντ, έκανε μια ταινία υποτίθεται αντιπολεμική (δειτε το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Τράμπο και μετά μιλάμε για αντιπολεμικές ταινίες) και ανύψωσε και το ηθικό των Αμερικάνων σε δύσκολες εποχές (με τον πόλεμο στο Ιρακ) και πέρασε και το μήνυμα ότι οι Αμερικάνοι είναι οι ήρωες. Αμερικάνος είναι ο άνθρωπος και καλά κάνει. Εμείς εδώ τι κάνουμε; Κανένας μα κανένας κριτικός δεν το είδε; Κανένας δεν πήρε είδηση την υπόγεια προπαγάνδα; Τίποτα; Δηλαδή δώστε μας ..... κουλτούρα (που μιλούν γιαπωνεζικά κι έχει μια πειραγμένη φωτογραφία) κι εμείς της δίνουμε από 4 εως 5 αστεράκια. Αλλη ταινία βλεπουν αυτοί κι άλλη ταινία εγώ; Δεν το καταλαβαίνω.

Συμπέρασμα : ΜΗΝ ΤΗΝ ΔΕΙΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!

Αρε Κλιντ και σε είχα και σε υπόληψη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!