Κοίτα τι έκανες!

Περί κινηματογράφου ο λόγος.

1ον : Δεν πρέπει να πατάτε σε κάποιον τον κάλο. Γιατί μετά ανοίγει το στόμα του και δεν συμμαζεύεται. Εξηγούμαι, το δικό μου το βίτσιο είναι το σινεμά. Από την στιγμή που βρήκα αφορμή, δεν σταματώ.

2ον: Ως γνωστός αντιρρησίας συνειδήσεως, μονίμως διαφωνώ με τους κριτικούς κινηματογράφου, οπότε δράττωμαι της ευκαιρίας να πω δημοσιως την γνώμη μου.

Λοιπόν, είδα χθες την «Πηγή της Ζωής» (The Fountain) του Ντάρεν Αρονοφσκι.

- Εξαιρετικά σκηνικά και φωτογραφία, ιδίως οι σκηνές του ταξιδιού του μελλοντικού ανθρωπου μέσα σε μια κάψουλα που ταξιδεύει στο κέντρο ενός νεφελώματος. Ναι το ξέρω ότι είναι περίπλοκο έτσι όπως το περιγράφω και υποθέτω και στην σύλληψη της ιδέας, αλλά η κινηματογραφική του μεταφορά το κάνει απλό.

- Δεν μου άρεσε ο πρωταγωνιστής (Χιου Τζάκμαν)(Πού τον έχω ξαναδεί, τώρα δεν μούρχεται). Πολύ αμερικάνος, ατσαλάκωτος, με την ίδια πονεμένη έκφραση μονίμως. Οταν παίζει τον μελλοντικό άνθρωπο και είναι κουρεμένος γουλί κάπως είναι καλύτερος, αλλά γενικά είναι λίγος.

- Η πρωταγωνίστρια Ρέητσελ Βάις (βλέπε «Ο επίμονος κηπουρός») γλυκανάλατη.

- Το στόρυ νεφελώδες στην σύλληψη του, αλλά πολύ καθαρά και κινηματογραφικά δοσμένο. Μια ιστορία αγάπης και θανάτου από την Ισπανία της Ισαβέλλας μέχρι το μακρινό μέλλον με ενδιάμεση στάση στο παρόν, όπου και εξελίσσεται η βσική πλοκή.

- Αψογη κίνηση της κάμερας, πολύ καλή μουσική.

- Το ατού της ταινίας : το μυαλό ή καλύτερα η τρέλλα του Αρονοφσκι που γράφει εξαιρετικά. Δεν είναι Ταρκόφσκι, (Σταλκερ) δεν είναι Κιούμπρικ (Οδύσσεια 2001), αλλά έχει ένα προσωπικό στυλ που εμένα με κέρδισε. Μπήκα στην ταινία, που αυτό είναι και το ζητούμενο και ταξίδεψα. Δεν ενθουσιάστηκα (όχι δεν είναι για 4 αστεράκια κε Φραγκούλη), αλλά δεν είναι και για φτύσιμο (1 ½ κύριε Μήτση). Μεταξύ 2 ½ και 3.

- Να την δείτε. Οι σκηνές με το νεφέλωμα είναι όλα τα λεφτά. Το τέλος δεν μου πολυάρεσε, αλλά πάλι εγώ αυτά τα μεταφυσικά και την προσέγγιση την κάπως θρησκειολογική του θέματος ζωή-αγάπη-θάνατος δεν την πολυμασάω.

- Και για να πω και την αμαρτία μου, μαλλόν είναι μια ταινία βραδυφλεγής που ζει μέσα σου.

Αυτά για να μάθετε να μου πατάτε τον κάλο!